Michel Verschueren viert op 17 maart 2021 zijn negentigste verjaardag. Ik breng graag een ‘ode aan Mister Michel’.
Loges en business seats
‘Constant Vanden Stock deed in 1980 een geweldige transfer. Hij haalde RWDM-manager Michel Verschueren naar Anderlecht. Jaren later bleek dit een gouden zet, de ideale tandem. De jonge Verschueren keerde terug naar het huis. Hij had in de jaren zestig al bij Anderlecht gewerkt als physical coach, ten tijde van ‘le football champagne’ en het gouden team van Paul Van Himst en Jef Jurion. Het was Mister Michel die Constant overtuigde om het verouderde Emile Verséstadion te verbouwen tot de schitterende voetbaltempel: Constant Vanden Stockstadion. Met loges en business seats, dat kende men in België nog niet en iedereen sprak erover.Toen mijn papa mij als achtjarige meenam naar de wedstrijden raakte ik acht onder de indruk van het stadion. Een uur voor de wedstrijd stond ik beneden tegen het dranghekken in Blok X (staanplaats achter het doel) en mijn papa stond een twintigtal treden hoger om mij in de gaten te houden. Ik moest daar blijven staan tot de wedstrijd gedaan was. De sfeer voor en tijdens de wedstrijden – vooral tijdens toppers en Europese avonden – maakte zo een indruk dat dit mij tot heden kippenvel bezorgt als ik eraan denk. Het was de start van mijn paars-witte liefde voor het leven. Mijn levenswerk is daar het perfecte bewijs van.
In de vuurlinie
Toen Raf Willems mij voorstelde of ik co-auteur wilde worden van het boek de Eeuwige 25 van Anderlecht kreeg ik de lijst met de 25 spelersnamen. Ik bevestigde en antwoordde hem wel: ‘je bent er eigenlijk twee vergeten want boven die 25 namen staan voor mij Constant Vanden Stock en Michel Verschueren’. Hun passie en gedrevenheid voor de club, daar kniel ik voor. Deze kenmerken typeren ook mijn levenswerk. Ze leefden dag en nacht voor Anderlecht. Michel was elke dag als allereerste aanwezig op de club en vertrok als allerlaatste.Hij sprong altijd in de vuurlinie wanneer er crisis was en wanneer men Anderlecht aanviel. Ik ben beide heren eeuwig dankbaar voor de mooie momenten die ze mij bezorgden. Daarom was het voor mij een unieke beleving om mijn boek aan Mister Michel te overhandigen. Ik had hem al ontmoet in 2008 tijdens het honderdjarig feest van het bestaan van de club. Toen feliciteerde hij mij voor mijn collectie, wat mij een zalig gevoel bezorgde.Ontmoeting met vader en zoon
Toen ik eind 2019 voor aanvang van een thuiswedstrijd met mijn boek onder de arm het bureau van Mister Michel binnenstapte, volgde een zekere fierheid. Hij nam tijd om naar mijn levensverhaal te luisteren en vertelde zelf enkele leuke anekdotes. Op het bureau en naast het bureau lagen tientallen boeken over Anderlecht en daarbovenop kwam mijn boek. Van een zalig gevoel gesproken. Tijdens ons gesprek heb ik hem gevraagd om zijn handtekening te plaatsen op de foto van Constant met de UEFA-Cup van 1983 in zijn handen. Tijdens ons gesprek merkte ik op dat er een zeer mooie kader van Constant aan de muur ging. Ik vroeg of het mogelijk was om samen te poseren voor de kader.Michel antwoordde: ‘Natuurlijk’ en ik merkte dat hij dit een geweldig idee vond. Michel was op de hoogte van mijn wens om samen met vader-zoon Verschueren op de foto te gaan. Hij nam afscheid met de woorden: ‘Franky, ik zie jou na de wedstrijd.’ Wim De Meyer begeleidde mij na de wedstrijd in het stadion tot bij Michael Verschueren. Die was aan het babbelen met Marc Coucke. Ik werd voorgesteld, en toen we op zoek gingen naar Michel werd het helemaal leuk. Want die zat in een zetel mijn boek te lezen, was prachtig om te zien. De foto werd gemaakt. Hier ben ik bijzonder fier op.’
Franky De Meyer is een 48-jarige Anderlechtfan uit Desteldonk(Gent). Veertig jaar lang volgde hij thuis- en uitwedstrijden in zowel Belgische als Europese competities. Hij creëerde in zijn woning een ‘Anderlechtkamer’ met paarse muren en witte kasten. Daar bewaart hij een unieke fotocollectie van meer dan 76.000 foto’s van spelers, trainers, bestuursleden en stadion. Daarnaast bezit hij een al even unieke handtekeningverzameling, waarvan slechts twaalf handtekeningen ontbreken van iedereen die sinds 1940 een rol speelde bij Anderlecht. Franky is coauteur van het ‘Eeuwige 25 Anderlecht’, waar hij als foto-archivaris fungeerde.
Deze website maakt gebruik van cookies om uw gebruikservaring te optimaliseren. Klik op accepteren als u deze cookies wilt aanvaarden. Accept
Privacy & Cookies Policy
Privacy Overview
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
Toen mijn papa mij als achtjarige meenam naar de wedstrijden raakte ik acht onder de indruk van het stadion. Een uur voor de wedstrijd stond ik beneden tegen het dranghekken in Blok X (staanplaats achter het doel) en mijn papa stond een twintigtal treden hoger om mij in de gaten te houden. Ik moest daar blijven staan tot de wedstrijd gedaan was. De sfeer voor en tijdens de wedstrijden – vooral tijdens toppers en Europese avonden – maakte zo een indruk dat dit mij tot heden kippenvel bezorgt als ik eraan denk. Het was de start van mijn paars-witte liefde voor het leven. Mijn levenswerk is daar het perfecte bewijs van.
Michel antwoordde: ‘Natuurlijk’ en ik merkte dat hij dit een geweldig idee vond. Michel was op de hoogte van mijn wens om samen met vader-zoon Verschueren op de foto te gaan. Hij nam afscheid met de woorden: ‘Franky, ik zie jou na de wedstrijd.’ Wim De Meyer begeleidde mij na de wedstrijd in het stadion tot bij Michael Verschueren. Die was aan het babbelen met Marc Coucke. Ik werd voorgesteld, en toen we op zoek gingen naar Michel werd het helemaal leuk. Want die zat in een zetel mijn boek te lezen, was prachtig om te zien. De foto werd gemaakt. Hier ben ik bijzonder fier op.’
