Anderlecht-archivaris Franky De Meyer leverde de beelden voor het boek Eeuwige 25 Anderlecht. Het is dus zeker zijn boek. Hij bezocht de nog levende paars-witte legendes het voorbije jaar om hen het boek persoonlijk te overhandigen. Hij werd overal hartelijk ontvangen. In deze rubriek brengt hij om de veertien dagen het verhaal van zijn bezoeken. Eeuwige 25 Anderlecht is hier te koop.
FRANKY DE MEYER ONTMOET LUC NILIS
‘Die middag reed ik naar Zonhoven, waar in een taverne Luc op me wachtte. Ik mocht hem mijn boek ‘Eeuwige 25 Anderlecht’ overhandigen. Ik arriveerde zonder grote verwachtingen, met het idee: “We zien wel hoe het afloopt.” Ik wist dat Luc tijdens zijn carrière geen al te beste verhouding had met de pers. En ik had ook opgevangen dat hij nogal terughoudend van aard is. Tegelijk hoorde ik dat wanneer je wel zijn vertrouwen hebt gewonnen, hij een geweldige kerel is. Na onze ontmoeting kan ik getuigen: dit is de absolute waarheid.
We hebben bijna vier uur gebabbeld over zijn tijd bij Anderlecht. Daarnaast schetste Luc zijn hele voetballeven: van hoe begon te shotten als klein manneke tot aan het einde van zijn loopbaan. Hij bekeek aandachtig de foto’s en dan haalde hij spontaan anekdotes boven: “Franky, dit is nostalgie. Het is gewoon magisch dat jij zoveel passie hebt voor Anderlecht. Via internet kan je met een muisklik veel opzoeken, maar dit is gewoon zo puur en echt. Het respect dat jij voor mij toonde, draai ik hier nu om in jouw richting.”
Ik antwoordde Luc dat ik het moeilijk had om deze mooie woorden te aanvaarden en ik kneep even in mijn wang om te zien of ik niet droomde. Hij vervolgde: “Door jouw jarenlange inzet heb je dit allemaal zelf afgedwongen. Geniet ervan, want je verdient dit!” Voor mij was deze erkenning het hoogst haalbare. Ik vergelijk het met de verkiezing tot beste speler van het seizoen. Als dit door andere voetballers gebeurt, heeft dit meer waarde dan wanneer de media dit doen.
Stil worden
Ik beleefde dus een kippenvelmoment waarbij trots, innerlijke vreugde en zeer veel voldoening naar boven kwam voor mijn volharding. Toen ik het boek overhandigde, vroeg Luc om een boodschap te schrijven voor hem. Dat vond ik moeilijk, want dat ben ik niet gewoon om te doen. Hij overhandigde me daarna een exemplaar van zijn boek en schreef er zelf een mooie tekst voor me in. Ik onthoud van deze ontmoeting vooral de eenvoud van de persoon Luc Nilis. Ik schat de mens even hoog in als de voetballer.
Als je andere grote namen van het voetbal hoort zeggen hoe goed Luc wel was, dan kun je niets anders doen dan er stil van worden. De klik tussen ons werd nog sterker toen bleek dat we beiden zeer veel respect hadden voor onze ouders en voor onze opvoeding. Bij het afscheid zei hij me dat zijn vriendin Mieke nooit zou geloven dat hij zolang met mij gebabbeld had. Ik kreeg van hem te horen: “Franky, wanneer ik in jouw buurt passeer, niet schrikken dat ik jou ga bellen om eens langs te komen.” Stel je voor dat dit zou gebeuren. Beste Luc, mijn deur staat open voor jou. Mijn Anderlechtmuseum aan jou tonen, dat zou pas schitterend zijn.’
Eeuwige 25 – Eeuwige 25 van Anderlecht: van Mermans tot Kompany | Raf Willems