Vandaag is het 9 september 2023 en spelen de Rode Duivels ‘uit’ in Azerbeidzjan. Een spraakmakende partij zal dit vermoedelijk niet worden. We herinneren ons 9 september vooral als ‘België-Frankrijk’ van 1981. De Rode Duivels behoorden toen tot de Europese top, na hun finaleplaats op het EK 1980. En Les Bleus van Michel Platini waren op weg naar de ‘wereldtop’: halve finalist WK 1982, winnaar EK 1984, halve finalist WK 1986. Maar België was in het Heizelstadion voor meer dan 40.000 toeschouwers de betere ploeg. Het betekende meteen ook de kwalificatie voor de Mundial 1982 in Spanje, twaalf jaar na die van Mexico 1970. En de uitblinker van die match was de scorende Erwin Vandenbergh. Hij noemde deze interland de ‘mooiste’ van het tijdperk van bondscoach Guy Thys (1976-1991). Ik sprak hem er in de vroege jaren negentig over in zijn huis in de Kempische gemeente Ramsel, bij Aarschot. Daar had ik hem overigens in 1975 als zestienjarige weten debuteren tegen het…Club Brugge van coach Ernst Happel in de 1/32 ste finale van de Beker van België. Club wist pas in de laatste tien minuten de zege te pakken tegen de toenmalige vierdeklasser (1-3).
Voorhoedespel kun je niet programmeren. Een goede aanvaller zit het in een fractie van een seconde en twijfelt dan niet. Zoals Erwin Vandenbergh: Europese Gouden Schoen na 39 doelpunten met Lierse SK in 1980. Een fenomenale afwerker maar tegelijk elegant en esthetisch in zijn bewegingen. Met als grootste kwaliteit inzicht als instinctieve gave. Zes keer topschutter van de Belgische competitie én auteur van enkele prachtige én cruciale doelpunten bij de nationale ploeg in de wereldbekercampagne van 1982.
‘Iedereen praat over België – Sovjet-Unie (4-3) en over de wereldbeker van 1986. Ik vond de Rode Duivels in de periode 1979-1984 sterker. Ik werd als spits toen alvast het best aangespeeld en je bent op mijn positie enorm afhankelijk van de zogezegde ‘voeding’ van de spelers die je omringen. Toen bezat België volgens mij één van zijn beste elftallen uit zijn geschiedenis. We etaleerden een enorme présence én we hadden goede voetballers. Pfaff, destijds wereldklasse in het doel. Meeuws, Millecamps, Renquin, Gerets vormden een ijzersterk én intelligent defensief blok. Een soepele middenveldbezetting met Van Moer, Vandereycken, Cools, Vercauteren en Coeck en vooraan liepen Ceulemans, François Van der Elst en ik. We konden toen elke tegenstander aan. We pakten toen uit met de volgens mij beste Belgische interland van het decennium. Een prestatie die ik zelfs hoger aansla dan de 3-4 tegen de Russen in Mexico. Ik heb het over België – Frankrijk in de herfst van 1981. Een kwalificatiematch van de Mundial in Spanje in 1982. Frankrijk knutselde aan een wereldelftal. Met Platini, Giresse, Tigana en Rocheteau. Zelden heb ik België zo’n vloeiende combinaties weten bij elkaar spelen als die avond. Ik trapte het mijns inziens fraaiste doelpunt uit mijn loopbaan binnen. Fraai, omwille van het samenspel met libero Walter Meeuws, die vanuit de verdediging de bal opbracht. Ik ontving hem op de rand van het strafschopgebied en schoot met de buitenkant van de linkervoet. Net onder de lat. In dezelfde voorronde ging ook Nederland voor de bijl. Ze benaderden ons met puur intimidatievoetbal. Waarvoor ze van René Vandereycken van hetzelfde laken een broek kregen. Net na de rust drong hij het strafschopgebied binnen en lokte hij op zijn manier een fout uit en bleef voor dood liggen. Nadat de ref gefloten had, stond hij lachend recht en ik zette de penalty om. We wonnen met 1-0. En mijn derde belangrijke bijdrage is natuurlijk de bekendste tijdens België-Argentinië. De Argentijnen traden op als regerend wereldkampioen en waren huizenhoog favoriet, ook al omdat ene Maradona hun rangen kwam vervoegen. We voetbalden zeer ontspannen want we hadden niets te verliezen. Toch stak ons tactisch concept nooit beter in elkaar dan die avond in Barcelona waar 120.000 mensen naar ons keken. Maradona vingen we op in zone, Ludo Coeck corrigeerde de fouten. We kwamen stilaan in de wedstrijd en roken onze kansen. Op het uur zonderde Vercauteren mij af voor de Argentijnse keeper. Hij zat. Rik De Saedeleer stuurde zijn legendarische reactie ‘Gooooooaaaaal, Goal, Goal, Goal’ de wereld rond. We klopten dus de wereldkampioenen. Na de euforie volgde de ontnuchtering. We versloegen El Salvador met veel moeite en kwamen achter met 0-1 tegen Hongarije. Een punt volstond voor ons maar tot overmaat van ramp botste Pfaff op Gerets, die met een hersenschudding werd afgevoerd. Het leek fataal af te lopen maar gelukkig caramboleerde Czerniatinsky de bal van Ceulemans binnen. Voor het eerst drongen de Rode Duivels door naar de tweede ronde van de wereldbeker. Dat zorgde voor te grote tevredenheid want we vonden onze campagne al geslaagd. We brachten weinig inzet tegen een supergemotiveerd Polen. Zonder Pfaff en Gerets. Een superieure Boniek scoorde drie keer. Ik meen dat we met een volledige ploeg en met de juiste ingesteldheid de halve finale hadden kunnen bereiken.’ En wat als…er werd gevoetbald volgende patronen van België – Frankrijk in de nazomer van 1981. De allermooiste van het decennium volgens Erwin Vandenbergh.
