Zwarte zondag – Guy Van den Broeck

En het wordt er niet beter op, want nu doemt ook het zwarte gat op. 

Het Jupiler ProLeague-voetbal zit erop, het laatste opengeklipte bierblikje flikkert de vuilnisbak in. De Crocky-papegaai heeft zijn beker naar Mechelen gevlogen. Woensdag nog even het afscheidsfeestje van Eden Hazard in Baku, zaterdag een soort Cup Final in Madrid en … voorbij. We schrijven 1 juni. Het zwarte gat.

Mijn vrouw heeft lijstjes gemaakt. Elk weekend al vanaf augustus vorig jaar. Ze liggen nog steeds klaar. Ik probeer ze wat te ordenen aan de keukentafel, prioriteiten te stellen en een nieuwe, wat grotere, alles omvattende lijst te maken. Waar ik dan in de namiddag aan kan beginnen.

Maar mijn gedachten vliegen alle kanten op. Terug naar eind juli 2018. De gemiste WK-finaleplaats van de Duivels lag nog op de maag, als een betonblok, overgoten met een zuikerzoet sausje. Zwart-geel-rood-geschilderde zombies struinden bij nacht en ontij door Brussel, bevlagd en beschonken, het gewicht van zoveel nationale voetbaltrots nauwelijks te torsen.

Toch begint Anderlecht dan alweer onder het Vanhaezebrouck-gesternte aan een onstuitbaar seizoen met een spektakelrijke – 14 goals voor/6 goals tegen – opening. Zo hoopt althans al wat paars-wit bloed door de aderen voelt vloeien. De presidentiële strapatsen van de glimmende pseudo-entertainer en overnemer Marc Coucke zorgen evenwel voor dermate veel en permanente golfslag dat het schip volledig het noorden kwijt raakt, kapitein Hein incluis. Vanhaezebrouck wordt gekielhaald, Rutten en later Belhocine moeten depanneren. De rest is geschiedenis. Echte geschiedenis. Voor in de boeken. Voor het eerst sinds 1963 haalt paars-wit geen Europees voetbal. 1963 … ik was verdorie bijna nog niet geboren.

Maar Coucke is naar Scherpenheuvel getrokken, waar hij ‘m niet vond. Lourdes bood ook geen soelaas. Het Vaticaan dan maar als walhalla. God wérd gevonden. Nog wel in flarden blauw-witte gewaden gehuld, alla, maar met een echt aureool (zag u het ook?) en een wat aardse naam, maar toch, maar toch. Vincent Kompany daalde van zijn wolk af naar het Astridpark (want goden hebben niks met Vandenstock-, Cristal-, of Allianz-Arena’s). Dus start Anderlecht binnenkort alweer aan een onstuitbaar seizoen, waarin titel en Beker verworven lijken en alleen een halve finale in Europa voorjaar 2020 kan volstaan als een eerste kers op de taart. 

Goden en dromen. Heerlijk wegmijmeren.

Genk is dan – voorjaar 2020 – allang uitgeschakeld in de Champions League. De CL-poule blijkt flink wat maten te groot en ze krijgen een paar oplawaaien van formaat om de oren. Belgische Jupiler League-kampioenen en de Champions League, ’t zal nooit meer wat worden. 

Bovendien valt Genk eind april buiten Play-off 1 na de derde trainerswissel. Met zes vertrekkers uit de kampioensploeg van 2018-2019 en een viertal mislukte transfers krijgen Mazzu, Makelele (twee maanden voordien aan de deur gezet bij Eupen) en Rui Almeida – losgeweekt bij het Franse Troyes AC – de motor niet aan de praat. 

Cristal-pils en nachtmerries. Heerlijk wegmijmeren.

Club Brugge daarentegen voetbalt onder Philippe Clement het delirium in. De beker wordt binnengehaald, ze stranden op één punt van de titel (Anderlecht weet u wel…) en Club plaatst zich na verbluffende voorrondes met oogverblindend voetbal voor de CL-poules. Waarin het strandt op het veld van eer, op de derde plaats. Eén punt tekort helaas. Maar dus met voetbal dat in schril contrast staat met het ‘parkeer-de-bus’-voetbal van Leko in de CL van 2018.

Ondertussen kondigt voorzitter Verhaeghe de start aan van de bouw van Brugplace, een winkelcentrum annex windmolenpark annex tropisch zwemparadijs annex voetbaltempel/-concertzaal. Op een aan te leggen zandplaat voor de kust van Blankenberge, in weer en wind bereikbaar via de ‘Bruges is the Northsea’-brug. Het project krijgt in de pers al meteen de bijnaam ‘de Clement Peerens Expeditie’. 

Bouwprojecten en megalomane plannen. Heerlijk wegmijmeren.

Bij AA Gent niets minder dan een paleisrevolutie. Het seizoen 2019-2020 start hoopvol, mede door de inbreng van drie Zuid-Amerikaanse aanwinsten. Een enorm tweespalt vormt zich tussen voorzitter De Witte en CEO Louwagie die, zo blijkt, al jaren scheep is gegaan met Juan Figer Svirski, Uruguayaans-Braziliaans spelersmakelaar. De Witte zet de club eind mei 2020 te koop, verpatst ze aan een Qatarese investmaatschappij en verhuist volstrekt gedesillusioneerd naar Marbella, Spanje. La Gantoise haalt op de valreep Play-off 1, maar daarmee is alles gezegd.

Makelaars en schaduwen. Heerlijk wegmijmeren.

Het Standard van Michel Preud’homme start alweer vol goede luim aan een nieuw seizoen. Het seizoen waarin MPH eindelijk zijn trein op de rails geplaatst zal hebben. Maar kijk, we zijn nog niet goed en wel augustus ingetrokken of de Belgische voetbalbond komt met een nieuwe coach op de proppen na het vertrek van Roberto Martinez naar Barcelona: Michel Preud’homme. Die het van de daken schreeuwt: EINDELIJK!

Zekerheden en opportuniteiten. Heerlijk wegmijmeren.

Ondertussen heeft de club van de liefdevolle rood-witte kleuren, R. Antwerp F.C., weerom vriend en vijand verbaasd met de komst van Hein Vanhaezebrouck als opvolger van de naar China vertrokken Bölöni. Hein wint met Antwerp de Beker van België (oei, Anderlecht, weer een prijs minder?), en verbaast de voetbalwereld opnieuw door in de Europa League het fel versterkte Arsenal, op dat ogenblik trotse leider in de Premier League, er in de achtste finales uit te toeteren met briljant voetbal. HvH verbreekt meteen daarna tot eenieders verbijstering zijn contract met Antwerp om bij Manchester United, dat onder Solskjaer weer net uit de CL-plaatsen dreigt te vallen, aan de slag te gaan.

Passie en gebroken beloften. Heerlijk wegmijmeren.

Wat rest is een groep ploegen die aan het eind van de reguliere competitie in iets verzeilen waar niemand nog het bestaan van vermoedt, Play-off 2. Het Ministerie van Volksgezondheid besluit op eigen houtje – want een regering is er nog lang niet – zelfs de wedstrijden achter gesloten deuren te laten spelen om nutteloze depressies te vermijden. 

Lege tribunes en Harbaoui-ellebogen. Heerlijk wergmijmeren

Zijn we nog wat vergeten? Handjes wassen, zeker? En met propere opnieuw beginnen. Meer valt over die zaak nog niet te zeggen. 

Mijmeringen weg. 

Weer in het zwarte gat. 

Mijn vrouw scheurt mijn herwerkt lijstje kapot, vanwege volstrekt onvolledig. 

Maar wacht eens…? 

Start op 14 juni de Copa Americana niet? 

Bye bye lijstjes, bye bye zwarte gat.

Guy Van den Broeck