WK-brief 10 van FC aan RW: de Zwarte Spin droeg nooit een zwarte trui

Moskou, 22 juni 2018

Beste Raf,

Jij en je keepers altijd. Voetbal wordt met de voeten gespeeld, niet met de handen. Doelmannen zijn buitenbeentjes en geen echte voetballers. Hoewel, sinds Johan Cruijff bij Ajax Stanley Menzo lanceerde als vliegende kiep is er heel wat veranderd. Keepers moesten hun balcontrole nog meer verfijnen toen begin jaren ’90 de terugspeelbal werd afgeschaft. Maar er zijn er nog altijd die geen strandbal goed kunnen raken. Gisteravond die Caballero bezig gezien? Kan je met zo’n naam niet beter sigaren verkopen?

Keepers en Rusland. Het was niet moeilijk te bedenken dat je Lev Yashin eens ter sprake zou brengen. Ik heb me dus voorbereid en ik denk dat ik je nog wat nieuwe dingen over hem kan vertellen. Ik las een interview met zijn weduwe, de radiojournaliste Valentina Timofeevna Yashina, van een paar jaar terug in het onvolprezen The Blizzard, het driemaandelijkse magazine voor voetballiefhebbers die kunnen lezen.

Wist je, Raf, dat de Zwarte Spin nooit in het zwart speelde? Valentina verzekerde Igor Rabiner dat Lev altijd een donkerblauwe, wollen trui droeg. En zij kan het weten, want ze heeft die truien ontelbare keren gewassen.

Lev Yashin was al van kindsbeen bijzonder sociaal ingesteld. Zijn ouders waren niet altijd opgezet met het feit dat hij kledingstukken weggaf aan jongens die minder hadden dan hij. Zij waren immers ook beslist geen rijke mensen.

De Zwarte Spin kreeg al heel jong last van een maagzweer. Het gevolg van heel ongezond eten tijdens Wereldoorlog II. Lev overleed finaal aan maagkanker. Maar hij had toen hij pas 48 was ook al een hartaanval gehad, vaak het lot van een fanatieke roker, Zijn gezondheidsproblemen hielden hiermee niet op, want er werd bij hem ook nog een been geamputeerd.

De man die uitgeroepen werd tot beste doelman van de 20^ste eeuw werd ook in het voetbal niet altijd gespaard. Hij bezorgde de Sovjetunie in 1960 de Europese titel en hij was de enige doelman in de geschiedenis die de Ballon d’Or als beste Europese Speler kreeg uitgereikt (1963). Desondanks kreeg hij twee jaar later de schuld in de schoenen geschoven voor de uitschakeling van zijn land voor het WK ’62. De fans waren zo boos dat ze een paar ruiten ingooiden bij hun held.

Lev besloot een tijdje te stoppen en ging vissen, zijn favoriete hobby. Het duurde een half jaar vooraleer hij weer onder de lat stond bij Dynamo Moskou, zijn enige club. Hij zat een hele tijd op de bank. Wist je, Raf, dat Russische keepers in die tijd niet op de bank bij de andere spelers mochten zitten? Maar op een bankje achter het doel moesten plaatsnemen? Ja, Raf, als je niet kan voetballen, hoor je niet bij de voetballers.

Het duurde nog een hele tijd voor Lev weer voor de nationale ploeg mocht aantreden. Hij moest de Georgiër Ramazi Urushadze laten voorgaan. Hij kreeg pas zijn plaats terug na een verbluffende partij in Londen met de ploeg van de Rest van de Wereld. De hele wereld eiste dat hij opnieuw de nummer één van Rusland zou worden.

Op latere leeftijd werd hij bij Dynamo, zijn Dynamo, opzijgeschoven als teamdirecteur. Ondank is ’s wereld loon. Zeker voor keepers.

Als ik tijd heb, ga ik de begraafplaats van Vagankovo bezoeken. Daar liggen tientallen Russische topspelers. Lev’s vrouw vertelde dat ze zeer ontroerd was toen in 2010 twee keepers, waaronder Vladimir Gabulov ( Club Brugge) daar op zijn verjaardag een krans kwamen neerleggen.

En nu heb ik het even gehad met keepers. Ik wil het volgende keer weer over echte voetballers hebben.

Niet boos worden, Raf,

françois