PLOEG VAN HET SEIZOEN: Paris Saint-Germain, met frisse tegenzin vanwege alles wat fout is aan die club naast het veld
SPELER VAN HET SEIZOEN: dat is normaliter altijd iemand van de nieuwe landskampioen, maar dit seizoen dus niet. Union is een team, met niet echt spelers die er bovenuit steken. En als dat al het geval is, is het iedere keer iemand anders. De beste speler uit onze competitie is de Zwitser Jashari (Club Brugge). Noah Sadiki (Union) krijgt van mij de tweede plaats voor zijn regelmaat, zijn onverzettelijkheid en het evenwicht dat hij in het elftal brengt. Op drie zet ik Tolu Arokodare, de topschutter maar vooral het symbool van het jonge Racing Genk dat de reguliere competitie domineerde en opvrolijkte.
Internationaal zou Doué wel eens een geweldige concurrent kunnen worden voor ploegmaat Dembélé
BELGIE
Over de landstitel van Union vallen weinig opmerkingen te maken. Ook zonder de waanzinnige halvering van de punten zouden de Brusselaars op de eerste plaats geëindigd zijn. Bovendien is dit uiteindelijk de beloning die hen de voorbije jaren een paar keer ten onrechte onthouden werd.
Ondanks alle sympathie van de neutrale voetballiefhebber is dit Union geen ploeg waar je opgewonden van geraakt. Dat was niet de enige reden waarom deze play-offs snel vergeten zullen zijn. Het grootste probleem was dat drie, en eigenlijk vier, van de zes deelnemers van de Champions Play-offs absoluut niet van kampioenenformaat waren. AA Gent was met drie schamele puntjes zelfs de zwakste ploeg uit zestien jaar play-offvoetbal.
Vorige donderdag werd in het allerlaatste duel van de competitie nog maar eens alle voetballogica aan flarden geschoten. In juni van vorig jaar stelde Hypercube-baas Nieuwenhuis in Het Nieuwsblad de idiotie van het Nederlandse play-offsysteem aan de kaak. Hij vond het niet kunnen dat Go Ahead Eagles, dat negende was geëindigd, Europa in mocht. Dit seizoen gaat in ons land, dankzij het door hem bedachte format, de nummer tien naar de Conference League. In plaats van het vijfde geëindigde Antwerp.
Ook vorig seizoen ging de winnaar van de Europe Play-offs Europa in. AA Gent was wel zevende geëindigd, waardoor het een kleinere verrassing was. Hoewel verrassing? In één wedstrijd is alles mogelijk en de winnaar van Play-off 2 zit in een winning mood, terwijl de nummer vijf van Play-off 1 meestal tot het verliezende kamp behoort.
Bidden en smeken
Het is bidden en smeken dat we aan het laatste seizoen met play-offs beginnen. Helemaal zeker is dat nog altijd niet. Ja, in dit land kan dat. Terwijl tachtig procent van de voetballiefhebbers het al minstens tien jaar weg willen en in dat anderhalf decennium meerdere profclubs failliet zijn gegaan en driekwart van de ploegen in buitenlandse handen terecht zijn gekomen. Meestal niet bij mensen die een hart hebben voor hun nieuwe eigendom, maar er allerlei voordelen in zien voor de grotere club(s) waar ze eigenaar van zijn.
Het voortbestaan van de play-offs zou wat er nog overblijft van het profvoetbal in dit land helemaal kunnen nekken. Er is geen enkele reden om te denken dat het op korte termijn de goede kant uitgaat met ons voetbal. In de reguliere competitie vielen de verschillen nog mee, maar tien extra partijen waren er voor de meeste ploegen te veel aan. Omdat hun kernen kwalitatief te smal waren en de sleutelspelers er behoorlijk door zaten na meer dan dertig duels en vaak een pak Europese duels. Voorrondes meegerekend zijn veertien Europese matchen geen uitzondering meer. Club Brugge kan dat opvangen, AA Gent niet. Met als gevolg dat de pas aangestelde coach alweer de wacht is aangezegd. Maar Sam Baro blijft de grootste verdediger van een format die alleen bloot legt dat zijn club met de absolute top niet meer meekan en de terugkeer van Michel Louwagie kan daar weinig aan veranderen.
Spek en bonen
In de normale competitie kunnen clubs als Gent, Antwerp, en ook Anderlecht en vooral Racing Genk vrij aardig meedraaien. De kans dat ze in de play-offs door de mand vallen, wordt ieder jaar groter vanwege de financiële verschillen. Een supporter van een topclub, of wie daarvoor doorgaat, dreigt af te haken als hij/zij beseft dat zijn club er eigenlijk maar voor spek en bonen bijloopt. Als dat gebeurt, is het helemaal gedaan met de pret.
Club Brugge zal er volgend seizoen opnieuw staan. Ook als Jashari, Onyedika of nog een paar spelers zouden vertrekken. Jan Breydel beschikt over een oorlogskas waarmee je de transfermarkt op kan en niet verplicht bent op zoek te gaan naar een verborgen parel tussen de kneusjes.
Iets wat Union overigens al jaren met succes doet, maar er bestaan geen mirakels in het voetbal. De Brusselaars doen al vier jaar wonderen met een beperkt budget, maar dat geeft geen enkele garantie. Vroeg of laat zullen ze een aantal spelers binnenhalen die geen versterking blijken te zijn of zal de mentaliteit van ‘één voor allen, allen voor één’ er niet meer zijn.
Wat er met Anderlecht gaat gebeuren, valt niet te voorspellen. Er is geen touw vast te knopen aan het beleid dat in het Astridpark wordt gevoerd. Doorgaan met Besnik Hasi na play-offs van niets, is dat de oplossing? En wordt het nog maar eens een komen en gaan in de transferperiode? Het is daarom duimen dat Racing Genk niet te veel toppers van de hand moet doen.
EUROPA
Paris Saint-Germain is de nieuwe nummer één van het Europese voetbal. Veertien jaar en 2,2 miljard euro na de intrede van de Qatari’s is PSG, na Manchester City (VAE), de tweede club die staatseigendom is en met de beker met de Grote Oren mag pronken. Voorbeelden van ‘sportswashing’. Het resultaat van een drastische ommekeer in het beleid van de club, die de macht aan de trainer (Luis Enrique) gaf in plaats van aan de coryfeeën (Messi, Neymar, Mbappé).
De finale tegen Inter Milaan was tegelijk een demonstratie van hemels voetbal en alles wat mis is met het spelletje. Het was de meest ongelijke finale ooit, een strijd van frisse jongens tegen oude knarren die al na tien minuten in een definitieve plooi lag. Nooit eerder eindigde de eindstrijd in de eerste Europese beker met vijf goals verschil. Nooit eerder waren drie doelpunten het werk van tieners: Doué (twee goals, één assist) en Mayulu moeten allebei nog twintig worden.
Hoeveel lof Luis Enrique ook verdient voor de ploeg die hij uitbouwde, dit kon alleen dankzij de onmetelijk diepe zakken van de eigenaars uit Doha. Barcola en Doué kostten samen 120 miljoen euro, Kvaratskhelia 70 miljoen, om die er maar uit te plukken. Inter is veertiende op de ranglijst van de rijkste clubs ter wereld, maar hun jaarinkomsten (388 miljoen euro) zijn net iets meer dan de helft van de loonmassa van PSG (670 miljoen euro).
Overigens moest PSG in de groepsfase zijn twee laatste matchen (Man City, Stuttgart) winnen om zich te plaatsen na verlies tegen Arsenal (2-0), Bayern (1-0, Atletico (1-2) en een gelijkspel in het Parc des Princes tegen PSV (1-1).
De Europese bekerwinst van de Parijzenaars ondermijnt ook het sterkste argument dat bij ons wordt gebruikt om de play-offs te verdedigen: het maakt onze ploegen beter. Volstrekte onzin, omdat de beste spelers na die play-offs steevast vertrekken. Maar PSG maakte in München duidelijk dat je beter in een zwakke competitie speelt waar je boven de rest uittorent, elke wedstrijd een veredelde oefenpartij is en aan de lopende band gewonnen wordt dan in de veel zwaardere Italiaanse Serie A waar je tot de laatste week op drie fronten moet strijden en finaal met lege handen kan achterblijven.
Tot slot nog het ergste van alles: twee doden en 192 gewonden, de balans van een avondje voetbal. Moeten we – hoe pijnlijk het idee ook is – ons niet beginnen afvragen of voetbalwedstrijden nog te verantwoorden zijn met zo’n eindbalans?
