Voetbalgedachten op vrijdag – RW

In deze nieuwe rubriek geef ik elke vrijdag enkele voetbalgedachten over de voorbije week mee. Ik opende met mijn basisprogramma: The Magnificent Seven van de Open Voetbalclub. Zeven uitgangspunten om het Belgisch voetbal een nieuw elan te geven. Met dank aan denktank De Witte Duivel. Deze vindt u dus terug in de eerste aflevering.

• Keepers van Club, blunderende jongens. Waar is de tijd gebleven van de ‘blauwzwarte keepersschool’? Ferdinand Boone, eerste doelman met de Gouden Schoen in 1967; Luc Sanders, kampioenenmaker in 1973 na 53 seizoenen wachten; Birger Jensen, de beste van Europa in 1978 en de eeuwige nummer één van de Clubdynastie; Philippe Van de Walle, kampioen in 1988; Dany Verlinden, wereldrecordhouder met meer dan 1300 minuten ‘de nul’ gehouden in 1990! Na Horvath, Butelle en Gabulov graaide ook Vermeer er tegen Standard meteen opvallend naast. Birger Jensen was mijn jeugdheld. Ik zag hem in zijn eerste seizoen in 1975 op Lierse SK stuntelen. Het Club van Happel walste geelzwart van de mat maar het spektakel eindigde op 4-4 omdat Jensen er met de spreekwoordelijke pet naar gooide: hij loste ballen, stond slecht opgesteld, kwam onoordeelkundig uit. Intussen riep hij voortdurend don’t panic, don’t panic naar zijn verdedigers. Happel hield hem de hand boven het hoofd. Zijn zelfbeeld bleek niet aangetast én twaalf maanden later schitterde hij in de Uefacupfinale tegen Liverpool. In de periode 1975-1978 behoorde hij tot de top drie van Europa. Mij lijkt vandaag de Amerikaan Ethan Horvath de getalenteerdste van de vier. Waarom gunt Ivan Leko hem niet het vertrouwen tot het einde van het seizoen? Om hem dan – Jensengewijs – te zien uitgroeien tot een topkeeper?
• Sven Vermant (Waasland-Beveren), Philippe Clement (Waasland-Beveren, KRC Genk), Glen De Boeck (KV Kortrijk): twee ‘jonge’ trainers en één die herboren lijkt. Met een keuze voor aanvallend voetbal. Of beter: voetbal dat de toeschouwers een aangename tijd bezorgt. Vormen zij de voorbode van een ‘Belgische golf’? Laten zij een nieuwe wind waaien op onze velden? Kijken zij verder dan de klassieke termen ‘duelkracht’ en ‘in de organisatie’ waarmee trainers en analisten ons wekelijks om de oren slaan? Alleszins geniet ik van hun optredens. Kort en goed: wat mij betreft bieden Laszlo Bölöni – ondanks de play-off-één-positie van Antwerp – en Ricardo Sa Pinto – ondanks de bekerfinale van Standard – of Claude Makélélé – ondanks de niet-degradatieplaats van Eupen – geen meerwaarde voor het niveau van het Belgisch voetbal. De fans van Antwerp, Standard en Eupen verdienen beter. Wat mij betreft geven onze clubs meer kansen aan aankomend Belgisch trainerstalent met een gedurfde kijk op het spel.
• Michy Batshuayi is na één speeldag al de cultheld van de Bundesliga. Getuige het facebookfilmpje op de officiële account ‘Batsman. Anything for the lolz’! Michy nadert stilaan de leeftijd waarin men volwassen keuzes hoort te maken. Blijf bij Borussia Batsman! Zet het geld van de Premier League en de kunstmatige status van Chelsea uit het hoofd en kies voor de populairste club – qua toeschouwersaantallen – van Europa. Als Michy zich verder ontwikkelt, wordt hij bij de Rode Duivels een alternatief voor Romelu Lukaku.
• Romelu Lukaku? Romelu Lukaku! De vergelijkingen met Harry Kane vielen vorige week op lichtjes vernietigende wijze, na de nederlaag tegen Tottenham Hotspur, in zijn nadeel uit. Lukaku stagneert onder José Mourinho, van wie stilaan geweten is dat hij spelers niet beter maakt. Voor de centrale spits van Manchester United – van Denis Law over Marc Hughes en Ruud van Nistelrooy tot Wayne Rooney – geldt ‘the perfect first touch’ historisch gezien als het handelskenmerk. Krijgt Big Rom dit onder de knie, dan staat de status van het ‘Theatre of Dreams’ hem te wachten. Al zal dat niet voor 2020 zijn want The Special One zette zijn handtekening, onbegrijpelijk, onder een nieuw contract.
• Overname hier, overname waar, overname ginder, overname daar. Het doet me denken aan de kolder van Urbanus in zijn song ‘Hitttentitten’. Ze vallen aan, uit alle hoeken van de wereld: Japanse investeerders bij STVV, Thaïse bij OHL, Saoedische bij Beerschot. Heeft men op het Kiel werkelijk nog nooit gehoord van de onaanvaardbare middeleeuwse kijk op de vrouw in het land van Mekka en Medina? De verzekeringsmaatschappij van Peter Callant haalde deze week KV Oostende in haar portefeuille. En bij de KBVB stapte na acht maanden CEO Koen De Brabander op. Hij vond dat hij niet langer het vertrouwen genoot van een aantal directeurs bij de voetbalbond. Heeft het Belgisch voetbal een eigen beleidslijn?  Ik zie ze niet.
• Toch nog een ballonnetje oplaten over het door mij aangeprezen Bundesligamodel en de ’50 plus 1’-regel. Zoals reeds eerder betoogd is dit model het gezondste ter wereld: zowel in de richting van de club, de spelers als de fans. Het komt neer op een gedeelde verantwoordelijkheid – met verregaande structurele participatie van de supporter – en een bescherming van de identiteit van de vereniging En toch zijn er voortdurend dwaze clubvoorzitters die morrelen aan deze prachtige principes. Martin Kind, bewindsman van Hannover ’96 deelde deze week mee dat hij zijn verzet tegen de praktijk van over verschillende partijen gespreid eigenaarschap voorlopig heeft gestaakt. In ruil voor een algemeen debat over de kwestie. Zowel Bayern München als Borussia Dortmund reageerden bij monde van respectievelijk Uli Hoeness en Hans-Joachim Watzke meteen scherp op Kind. Hoeness sprak zich uit ten voordele van de ‘solidariteit’ en Watzke liet een quote achter in de krant Frankfurter Allgemeine Zeitung: ‘Wir werden weiter für 50+1 kämpfen. Solange mir weiter keiner der Gegner schlüssig erklären kann, warum man 50 + 1 abschaffen soll, kämpfe ich für den Bestand dieser Regel.’ Absoluut klaar!
• Racisme in onze stadions. En dat in 2018! Fans van Club Brugge maakten zich in dezelfde week schuldig aan oerwoudgeluiden ten aanzien van Francis N’Ganga van Sporting Charleroi en Paul M’Poku van Standard.

Ik steun bij deze volledig de uitspraak van Paul M’Poku: ‘Deze mensen horen niet in een voetbalstadion’. Ik pleit tegen de stroom in al sinds 2002 voor een jaarlijkse campagne naar Engels voorbeeld: Kick Racism Out of Football. Waarbij de hele voetbalgemeenschap, van topvoetballer tot jeugdspeler, gedurende veertien dagen de focus zet op het ‘samen kleurrijk voetballen’. Dit gebeurt met symbolische acties maar tegelijk met inhoudelijke en pedagogische voetbalverhalen rondom integratie. Het is een eeuwig herbeginnen maar mits de juiste aanpak kan het voetbal op dit terrein scoren met zijn verbindende kracht. Op voorwaarde dat men dat vanuit de voetbalbond in een stevige structuur giet. Benieuwd naar de opvolging deze keer!

Hartelijk en tot volgende week!