Wat tijdens de wedstrijd Standard Luik tegen Antwerp gebeurde, tart gewoon alle verbeelding. Niet voor de eerste maal slagen dolgedraaide aanwezigen – neen, we spreken ook nu absoluut niet van supporters – erin om door totaal ontoelaatbaar wangedrag een wedstrijd te laten stilleggen. En de manier waarop wordt ook steeds erger. Spelers weten het ondertussen: van de scheidsrechter blijf je in alle omstandigheden af. En dat wordt nu ook zo goed als altijd opgevolgd.
Maar in deze wedstrijd wordt de scheidsrechter belaagd door een schoft vanuit het publiek. Het lijkt misschien allemaal onschuldig, zo’n bierbekertje, maar dat is het absoluut niet. Hier wordt de fysieke integriteit van de referee in gevaar gebracht. En zoals het volgens de voetbalwetten hoort, wordt de wedstrijd gestaakt. Lothar D’Hondt heeft gewoon het reglement gevolgd.
In dergelijk geval denk je dat de leiding van Standard onmiddellijk na de match met een verklaring zou komen, waarin wordt gesteld dat de verantwoordelijke voor dit schandalige incident zou worden gezocht en een definitief stadionverbod zou worden opgelegd. En dat die onverlaat zou moeten opdraaien voor alle kosten die verbonden zijn aan het stilleggen van deze wedstrijd. We denken hier enkel nog maar aan de kosten die de bezoekende ploeg (spelers, staf en entourage) moet maken om vanuit Antwerpen terug naar Luik te rijden en iets meer dan vijf minuten te voetballen. Maar er is uiteraard veel meer. Vandaar, het zou de meest logische zaak ter wereld zijn om op dit schandalige incident te reageren. Quod non.
Kampfschwein Marc Wilmots vervelt tot Schwein en doet net het tegenovergestelde. Hij zegt ongeveer het volgende: “Ik ben heel teleurgesteld voor het Belgische voetbal. De refs zijn nu de sterren. Hun beslissingen verpesten alles. Dat enerveert me, zeker omdat het de derde keer is”.
Hoe fout kun je zijn? Psychologen noemen zoiets name blaming and shaming. Je gaat in de fout en dan denk je – zoals ooit op Schalke 04 – de aanval is de beste verdediging. En dus krijgt het slachtoffer, in casu Lothar D’Hondt, de volle laag. Dat D’Hondt misschien een slechte wedstrijd heeft gefloten, is een kwestie van interpretatie; de meningen zijn hierover op zijn minst verdeeld. Alsof een scheidsrechter naar een wedstrijd rijdt met de idee: “Ik wil vanavond de ster zijn en ik ga alles verpesten”. (Excuses voor de parafrase)
De impliciete veronderstelling van Wilmots dat het toch wel straf is dat D’Hondt te dicht tegen de spionkop gaat staan en dus eigenlijk erom vraagt en het incident zelf uitlokt, is toch wel te zot om los te lopen. Sinds wanneer zijn er richtlijnen voor een scheids dat hij niet te dicht bij de lijnen van een veld mag lopen, want dat je daardoor incidenten kunt uitlokken?
Een lezer van De Witte Duivel schreef me of het misschien de bedoeling is dat vanaf nu de scheidsrechter (zoals bij volleybal of tennis) op het midden van het veld op zo’n hoge scheidsrechtersstoel moet gaan zitten en van daaruit fluiten. Zo ver kunnen supporters immers niet gooien. Maar misschien zijn drones dan de volgende oplossing.
Met andere woorden, die vlucht vooruit van Wilmots is ronduit schandalig en maakt van D’Hondt volledig ten onrechte de oorzaak van alles wat er is misgelopen. Name blaming and shaming, het is iets wat je jammer genoeg uiteraard ook buiten het voetbal ziet, maar wat gelukkig steeds meer wordt aangeklaagd. Dus graag ook hier
In het Duits bestaat er een spreekwoord “Schwein haben”, dat betekent geluk hebben. Het Kampfschwein zal “Schwein haben”, als hij hiermee wegkomt. Het is aan de voetbalbond om zijn tanden te tonen en Wilmots aan te klagen voor opzettelijke eerroof ten opzichte van Lothar D’Hondt door hem te beschuldigen en te schande te maken. Als de bond dit niet doet, is ze geen haar beter dan deze onverantwoordelijke verantwoordelijke van een voetbalploeg met een heel lang verleden.
Als voetballer ging Wilmots voorop, als trainer heeft hij nooit veel potten gebroken, maar als sportief directeur heeft hij alle respect verloren.
