Uit & Thuis – RW en FC 15 mei 2017

Klik hieronder voor de PDF

Uit en thuis RW 9

Nijlen, 14 mei 2017

23 uur,

Beste François,

Je vraagt mij naar mijn visie op de verkiezingen in verschillende landen. Mijn hoofd staat er vandaag niet naar. Ik wissel graag eens een andere keer van gedachten over de wereldpolitiek, altijd boeiend. Maar laat het ons nu even over ‘voetbal’ hebben.
1
Net genoten van Radja Nainggolan die Buffon te grazen nam en AS Roma de 3-1 zege tegen Juventus schonk. Op twee speeldagen van het einde pakken de Giallorossi – die over minder dan een maand hun negentigste verjaardag vieren, Filip Joos zal gelukkig zijn – toch weer de tweede plaats. Dat zou dan de zevende keer in elf jaar zijn. Toch ook een prestatie op zich van de goudgelen. Ik heb een bescheiden sympathie voor AS Roma vanwege de meer beschaafde links-liberale achterban van de club, die het hard te verduren krijgt van en toch ook pal staat tegen de ‘fascistische’ rivaal Lazio, de thuishaven van de familie – van grootvader tot kleindochter – Mussolini. Ik mag ‘Radja’ ook wel, omdat hij een mens is die zijn gebreken durft tonen. En zich een eigen weg baant in het gewoel. Hij moet wel de lijn der zelfcontrole markeren. Want anders dreigt hij in het spoor van mijn ‘idool’ George Best te belanden. Die ging ten onder aan zichzelf. Uitgerekend deze week – op 22 mei – zou hij zijn 71 ste verjaardag hebben gevierd. Aan de vooravond van de, overigens pas vijfde, Europese finale van zijn Manchester United. Hij trok destijds met zijn magische dribbels de Red Devils in de eerste over de streep: we schrijven mei 1968. Toen had Van Morrison – na Bruce dé stem van mijn voorkeur – op zijn beurt de wereld veroverd met de hit Gloria. Je brengt zelf de link aan tussen beiden, François, dus kan ik niet anders dan er even over vertellen.
Van (31-8-1945) is een stads- en generatiegenoot van George Best. Er is ook spirituele verwantschap, zij het vanop afstand. De zingende Belfast Cowboy bewierookt de voetballende Belfast Boy in de titeltrack van de gelijknamige elpee Too Long in Exile: “ Too long in exile. Just like James Joyce baby. Too long in exile, just like Samuel Beckett baby. Too long in exile, just like Oscar Wilde baby. Too long in exile, just like George Best baby.” Hij bezingt hun beider jeugd in Ancient Highway en stuurt vanuit zijn woonplaats in de Verenigde Staten in november 2005 een bloemenboeket naar de begrafenis van zijn geestverwant.

2

Feyenoord is kampioen van Nederland. Voor het eerst sinds 1999. Ik heb de tijd nog gekend dat Feyenoord tot de Europese top werd gerekend. Ik zag op televisie in 1970 hoe Ove Kindvall tijdens de ‘extra times’ het winnende doelpunt scoorde tegen Celtic, in de finale van de Europacup der Landskampioenen. Eén jaar later zond de NOS de competitiekraker Ajax-Feyenoord rechtstreeks uit. Die besliste over het landskampioenschap. Het Feyenoord van Ernst Happel – Willem van Hanegem won in Amsterdam met 1-3 van het Ajax van het Rinus Michels – Johan Cruijff. Coaches en voetballers van wereldklasse die zowel Europacups wonnen als aanwezig waren in wereldbekerfinales. De Rotterdamse komiek Tom Manders (Dorus) zong na afloop een liedje in de studio en de fans van Ajax en Feyenoord zaten vredig naast elkaar. Feyenoord lijkt vandaag terug van weggeweest: 50.000 supporters in de Kuip en nog eens 50.000 in de omgeving van het stadion.
Dat is passie, dat is een levenskeuze. Niets mooier dan dat ene woord: Feyenoord.
De verbondenheid die ‘bij de Kameraden van de Kuip’ heerst, is écht. Het knappe vind ik, François, dat zowel topspeler Dirk Kuyt als trainer Gio van Bronkhorst een eigen ‘Foundation’ onderhouden die het voetbal voor sociale perspectieven inzet. Dat gebeurt bij ons veel te weinig.
Feyenoord mag stilaan het etiket ‘meer dan een club’ opspelden. Het was toch terug een beetje ‘Holland boven’ deze week want, net als de meeste liefhebbers, genoot ik van de prestatie van Ajax tegen Olympique Lyon. Alleszins veel meer dan het ‘boring football’ van Mourinho’s Manchester United, de andere finalist van de Euroleague. Het mag dan de ons beider club zijn, hoe kijk jij naar die evolutie, François?

3
Ik hou graag een vurig pleidooi voor de Belgische kunst van het keepen, François. Eén kreet met drie begrippen volstond vroeger: Piot! Pfaff! Preud’homme! Ik voeg er graag aan toe: Courtois! Zestien clean-sheets met Chelsea en voor de tweede keer kampioen in drie seizoenen.

Welke doelman pakte elk jaar een prijs, François, terwijl hij zich amper op de drempel der volwassenheid bevond? Kampioen met KRC Genk (2011), Europa League Cup (2012), Europese Supercup (2012), Copa del Rey (2013), La Liga met Atletico Madrid (2014), Premier League en League Cup(2015) en Premier League (2017) met Chelsea. Enkel het seizoen 2015-’16 ontbreekt, maar daar zat een zware blessure voor iets tussen. Paul Van Himst (1943), vriend en vijand zijn het hierover eens, is de beste Belgische voetballer van de twintigste eeuw geweest. De voormalige vedette van Anderlecht vergeleek Courtois met Lev Yashin (1929-1990). De magisch-mysterieuze Russische ‘zwarte spin’ wordt tot in alle uithoeken van de planeet beschouwd als ‘wereldkeeper aller tijden’. Van Himst kan het weten, want hij heeft nog tegen Yashin gespeeld. Is Courtois klaar om echt in de voetsporen van de voormalige doelman van Dynamo Moskou te treden? Dan moet hij of de Champions League winnen en/of wereldkampioen worden met de Rode Duivels. Ik heb overigens net de eerste biografie in een andere taal dan het Russisch over Lev Yashin in mijn bezit gekregen. Er is aan meegewerkt door zijn weduwe. Het lezen zeker waard!
Terug naar Thibaut, ik sprak hem enkele jaren geleden en herinnerde mij het merkwaardige ‘ritueel van de realist, zoals ik het destijds noemde. Ik roep onze tweespraak even terug voor de geest:

‘Een doelman is altijd alleen, het gezegde brengt de eenzaamheid van de mens tussen de palen in beeld. Vreest Courtois nooit de confrontatie stel ik mij de vraag. De angst voor de penalty, voor de doodschop bij de duik in de voet, voor de nekslag bij de hoge voorzet? Denkt hij nooit aan blijvend letsel want het kan altijd slecht aflopen. Hij bant de benauwdheid uit zijn brein maar staat nadien wel eens stil bij het risico. Vanuit het motto: ‘hard werken om domme dingen te vermijden’. Om dit naar zijn beroep te vertalen: een keeper mag een beetje ‘gestoord’ zijn maar liefst niet ‘excentriek’. Hij straalt graag maturiteit uit en beperkt de show tot het minimum: de beste reddingen zijn de soberste. Hij stapt als een ‘realist’ door het leven maar hecht zich desondanks, enigszins verrassend, zeer aan rituelen: “Ik hang vast aan rituelen. Als we in de kleedkamer komen, liggen onze spullen klaar. Ik neem een foto van mijn shirt en broek, geef dan via een sms het beeld mee aan mijn vriendin, meld dat ik me ga omkleden en vraag haar dan om geen berichten meer te sturen. Ik trek altijd eerst mijn linkersok en – schoen aan omdat ik linksvoetig ben. Dan begeef ik me naar het toilet en vanop de pot schiet ik een ‘selfie’ en zend die vervolgens naar vier vrienden in België. Met hen deel ik de afspraak om elkaar succes te wensen want zij gaan dat weekend ook aan de slag. Inderdaad, vanuit Camp Nou en Bernabeu heb ik een foto gestuurd vanuit het kleinste kamertje. Voor de match stap ik altijd op hetzelfde moment in de tunnel naar het veld. De vingertoppen van mijn handschoenen besprenkel ik met een beetje water. Tot slot voer ik een opwarmingsabc’tje uit: ik tik met met mijn schoen tegen de rechterpaal, doe hetzelfde bij de linkerpaal en loop naar het midden om met mijn vuist tegen de lat te kloppen. Pas dan ben ik écht in trance en krijgt niemand me nog stuk.” Dan krijgt niemand hem nog stuk.’

Herlees dit even François. En bedenk dan met mij: toch straf dat een op het eerste zicht onverstoorbare doelman als Thibaut ook zijn bijgeloof heeft.

4
En omdat je zelf het hoofdstuk ‘Diego Maradona – FC Napoli’ aansneed, François, trek ik het even open naar Dries Mertens. In Napels herdenkt men deze maand de dertigste verjaardag van de eerste scudetto: mét Maradona in 1987. Volgens insiders benaderde geen team de voorbije drie decennia dichter het elftal van El Diego dan het huidige. Mét als ‘vedette’ Dries Mertens. In de plaatselijke pers wordt hij tegenwoordig neergezet als ‘Dries Armando Mertens’ of ‘Maramertens’. Naar het schijnt meet men in Napels de ‘het gemoed van de stad’ aan de toestand van de Socièta Sportiva Calcio. En daar zorgt dus Dries Mertens voor, François. In zoverre dat hij deze maand zelfs de cover sierde van het vermaarde maandblad World Soccer. Dat zichzelf zonder ironie, én in dit geval terecht, omschrijft als ‘Global Football Intelligence since 1960’. Dries Mertens, dus.

Benieuwd naar je reactie.

Hartelijk,

Raf