‘We brengen tijdens de Mundial ook een bezoekje aan Menotti. Uit onze gesprekken steek ik op dat voetbal wordt geboren uit armoede. Dat geldt voor de Zuidamerikanen, maar ook voor ons, uit Coria del Rio. Wij moesten spelen op de straatstenen, met een klein balletje en op blote voeten. Zo leer je de basistechnieken, een stadium dat in België meestal wordt overgeslagen. Hier kunnen spelers de bal amper controleren.
Wij speelden op de zandvlakte naast de Maestro Hipolito Lobato-school, aan het einde van de avenida Doctor Fleming. Tijdens de vakanties hoorden we fantastische verhalen over België en natuurlijk kregen we cadeau’s waar we ginder alleen maar van konden dromen. Leren ballen!
Wij speelden altijd op straat, voetbal natuurlijk. Heb ik altijd graag gedaan, op straat shotten. Wij verdeelden de ploegen altijd volgens de straten, ieder kamp moest een bekende ploeg voorstellen. Wij wilden Betis zijn, dat spreekt vanzelf. Of Sevilla, de andere ploeg uit de stad.
‘s Woensdags en ‘s zaterdags gingen we shotten in het park, met mijn broer erbij. Soms trokken we ook naar het Wilrijkse Plein, de oefenterreinen van Beerschot. Daar werden we één van de eerste keren al opgemerkt door de trainers, die ons onmiddellijk in den Afval staken. Den Afval, dat waren de jongens die niet in de zondagploegen zaten en nog niet aangesloten waren, maar waar Beerschot toch een oogje op had. Luc Verrept kwam daar regelmatig kijken en zei dat we maar ineens bij de miniemen A moesten gaan spelen. Zo snel ging dat allemaal, we kregen ook een lidkaart en voor ik het wist, speelde ik voor Beerschot.’
Karel Michiels, ‘El matador – Leven en lijden van Juan Lozano’, 1989, blz. 102, 124, 125, 129-130
Juan Lozano werd in Spanje geboren. Hij speelde voor Beerschot, Washington Diplomats (met Johan Cruijff en Wim Jansen), Anderlecht en Real Madrid. Na zijn terugkeer naar Anderlecht liep hij een dubbele beenbreuk op in een wedstrijd tegen Waregem in een duel met Yvan Desloover.
Rob Siekmann
