Adrian Doherty (Noord-Ierland)
‘Hij had een enorme hekel aan verliezen’, weet een neef van hem. ‘Voetbal , snooker, noem maar op, hij moest en zou winnen. Ook al was hij twee jaar jonger dan wij en was het niveau in de wijk echt niet slecht, hij hield zich staande. Er was een grasveldje en als ik er nu voorbijkom op weg naar huis kan ik niet geloven hoe klein het is.’ ‘Hannigans Green’, zegt zijn oudere broer. ‘Het was precies tegenover het huis van een paar vrienden van ons: de familie Hannigan. Natuurlijk was de grond niet van hen, maar zo noemden we het. De wedstrijdjes ontstonden vanzelf. Sommige jongens moesten op een gegeven moment naar binnen, ook om huiswerk te maken, anderen kwamen er weer bij. Jassen als doelpalen, een veldje vol kuilen en het liep ook nog schuin af. Maar voor ons was het net Wembley.’
Op St Mary’s Boys Prinary School, in Strabane, nam Bob Crilly zijn taak als coach van het schoolvoetbalteam wel heel serieus – ‘een beetje te serieus’, verkondigt hij, ‘naar de smaak van het schoolhoofd’. Crilly had twee teams onder zijn hoede en ging tijdens de pauzes op het schoolplein kijken of hij nieuw talent kon ontdekken. Op een dag was hij getuige van iets opzienbarends: een jochie van zeven jaar stoof tussen zijn klasgenootjes en oudere jongens door met een tennisbal aan de voet, waarbij hij zich door de onmogelijkste gaten en kieren manoeuvreerde. Voor de jongens die in de buurt Ballycolman woonden was het niets nieuws, maar voor Crilly en de andere jongens op het schoolplein was het heel bijzonder. Zoals een vriendje van Adrian het stelt: ‘Er was een moment tijdens het voetballen op het schoolplein dat het tot me doordrong: ‘Jezus, hij is twee keer zo snel als de rest.’
Adrian stond op school wel bekend als een van de beste leerlingen van de klas, maar tot dat moment niet als voetballer. Crilly wees hem aan als een vaste waarde voor het schoolteam, maar was onaangenaam verrast toen hij hoorde dat de nieuwe ster van het schoolplein er geen zin in had. Waarom niet? ‘Omdat hij verlegen was en liever niet in de schijnwerpers stond’, zegt Crilly lachend. ‘Het kostte nog heel wat inspanning van zijn vader en mij om hem over te halen.’
Bron: Oliver Kay, Eeuwig jong – Het verhaal van Adrian Doherty, de gevallen ster van Manchester United, 2017, blz. 12, 15
