Stop ermee Vincent, het is mooi geweest! – RW

Ik stel het hier openlijk en ik maak er een prangende kwestie van: Vincent Kompany heeft zijn beste tijd gehad en stopt beter met voetballen.

Body meets mind! Zo typeerde kinesitherapeut Lieven Maesschalck hem tijdens een gesprek dat ik in de lente van 2013 voerde voor mijn boek Sympathy for the Devils. De Belgen in de Premier League.

Ik citeer even uit onze conversatie van toen: ‘Zijn wil is zo sterk dat hij nog jaren kan doorspelen. Via de open communicatie hem eigen, weet ik wanneer zijn lichaam het laat afweten. Zijn pijnpunt? Het bestaat niet. Hij gunt zijn lichaam het herstel wanneer het er nood aan heeft. Zijn mentale kracht is te groot om op te geven. Het lichaam staat er, maar de geest is nog sterker.’

Dat was een optimistische kijk op de dingen toen en die werd ondersteund door de harde feiten. In het najaar van 2013 bleef de geblesseerde Kompany tien wedstrijden aan de kant. City raakte op drift maar na zijn terugkeer presteerde het uitstekend in een spraakmakende reeks van twintig partijen zonder nederlaag. Met spectaculaire uitschieters tegen Tottenham (6-0 en 1-5), Arsenal (6-3), Manchester United (4-1), West Ham (6-0) en Bayern München (2-3). City stuntte toen in de hoofdstad van Beieren door de Weltmeister te grazen te nemen.

Op het einde van het seizoen 2013-’14 dikten de ‘lightblues’ de prijzenkast aan met een Carling Cup en een tweede landstitel. Captain Kompany consolideerde toen de voetbalrevolutie die onder de nieuwe Chileense trainer Manuel Pellegrini – not just attacking football but complete football – was ingezet. Met hem kreeg het leiderschap een gezicht: zijn gezicht.

Dat had hij eerder geklaard bij de nationale ploeg, die toen op de drempel van de grote doorbraak leek te staan tijdens het wereldkampioenschap in Brazilië en er pas in de kwartfinale zou sneuvelen tegen Argentinië.

De charismatische aanvoerder bracht rondom de Rode Duivels de voorbije vijf jaar Walen, Vlamingen en Brusselaars samen. Hij kondigde een moderne 21 ste eeuwse Belgische samenleving aan waarbij taal, ras, kleur, godsdienst en cultuur ondergeschikt zijn aan saamhorigheid.

Ook dit ideaalbeeld kreeg intussen enkele deuken. Er doken sinds Brazil 14 stevige hobbels – van financiële trammelant tot persoonlijke sores, afrekeningen en ontslagen in de omkadering – op het parcours van de nationale ploeg op. Die hebben geleid tot een paleisrevolutie in het Glazen Huis, waar de voetbalbond nog de wonden van likt.

Het keerpunt diende zich voor Kompany al eerder aan. Zijn ‘megafoonact’ mag onder de noemer ‘uitschuiver’ worden geklasseerd: de aanvoerder liet zich niet meteen van zijn meest schrandere zijde bewonderen toen hij het publiek in het Koning Boudewijnstadion opjutte tot hoongelach met de uitschakeling van het Nederlands elftal. De sympathieke uitdagingen voor de fans botsten intussen op hun houdbaarheidsdatum. Wat zijn persoonlijk hoogtepunt had moeten worden – EURO 2016 – eindigde, mede door zijn afwezigheid, in een ontsporing.

Net voor het WK 2014 schatte ik Vincent Kompany-de-voetballer bijzonder hoog in. Ik achtte hem rijp voor een plaats in de rij van illustere centrale verdedigers met de combinatie uittikkende kwaliteiten én mentale persoonlijkheid: Franz Beckenbauer – Franco Baresi – Carles Puyol – Vincent Kompany. Die laatste trede tot de absolute wereldtop heeft hij niet kunnen beklimmen.

Ik denk niet dat hij het veeleisende systeem van Pep Guardiola onder de knie zal krijgen, waar de snelheid van balcirculatie en het uitgekiende positiespel de hoogste graad van intelligentie en lichamelijke paraatheid vereisen.

Of bewijst hij mijn ongelijk en zingen de blauwe supporters weldra weer zoals in 2014: here’s to you Vincent Kompany, City loves you more than you will know, ho-ho-ho?

Dat wordt dé voetbalvraag van de volgende weken. Wat is vandaag de betekenis van zijn geestelijke fitheid en lichamelijke kracht? Mind meets body?

Of is Vincent Kompany toch over zijn hoogtepunt en trekt hij er meteen een streep onder? De vraag stellen is ze beantwoorden: Stop ermee Vincent, het is mooi geweest.

 Raf Willems