Steven Defour hangt onmiddellijk de schoenen aan de spreekwoordelijke haak. Hij wordt opgenomen in de trainersstaf van KV Mechelen, maar toch blijft het een zuur afscheid. De jongen die op zijn negentiende de Gouden Schoen kreeg, verloor het gevecht met de chronische blessures en zag zijn droom om ooit bij een topclub van de Premier League te voetballen mettertijd in rook opgaan. Zijn lichaam overleefde de uitputtingsslag van zeventien jaar voetbalgevechten niet.
Jonge leider
Steven Defour manifesteerde zich op zeer jonge leeftijd als een leidersfiguur. Op het moment dat hij een kans zou krijgen in de selectie van KV Mechelen, ging ‘de club van geel en rood’ failliet en degradeerde naar derde klasse. De sterke jeugdlichting van KV lag voor het oprapen en Defour tekende in 2004 een contract bij KRC Genk. Daar keek coach René Vandereycken niet naar de prille leeftijd van zijn nieuwe speler en stuurde hem al op zijn zestiende jaar voor een invalbeurt het veld in.
Onder coach Hugo Broos werd hij het seizoen nadien niet alleen basisspeler, maar hij dirigeerde zelfs zijn team naar de vijfde plaats. Dat lokte verschillende clubs van internationale allure naar het Stadionplein van Genk: onder meer Feyenoord, FC Köln, Chelsea, PSV en Real Mallorca informeerden naar de mogelijkheden. Vooral Ajax Amsterdam engageerde zich volop, nadat haar Belgische scout Urbain Haesaert zeer positieve rapporten over hem had geschreven. Het werd zowel een soap als een saga, met veel dramatiek, ruzie en een film die niet met lachende gezichten eindigde. Ajax legde het destijds stevige bedrag van vijf miljoen euro op tafel, maar voorzitter Jos Vaessen was niet gecharmeerd van een vertrek van zijn meest talentvolle voetballer.
Defour schoof zijn makelaar aan de kant, maar ook zijn nieuwe raadsman kreeg het dossier niet afgerond. Van dan af schermde hij met ‘de wet van 78’ – een vorm van contractbreuk – maar dat werd door Ajax geweigerd. Uiteindelijk tekende Steven een contract bij…Standard en gooide voorzitter Vaessen de handdoek als voorzitter in de ring. En de komst van Defour werd op gejuich onthaald door de fans van de Rouches, de rivaal van Genk. Het zouden vijf geweldige jaren worden, met telkens een prijs. Al gooiden verschillende blessures roet in het eten. In 2007 verloor Standard de bekerfinale, maar de prestaties van Defour lokten zoveel bewondering uit dat men hem ‘de kleine Van Moer’ noemde, naar de beste middenvelder aller tijden op Sclessin.
Standard kampioen
En na het vertrek van de Portugees Conceiçao kreeg hij op zijn negentiende al de aanvoerdersband van coach Michel Preud’homme. Dat loonde want met zijn leeftijdsgenoten Fellaini en Witsel bouwde hij het beste middenveld van België uit. Opgetelde leeftijd van het trio: 58 jaar. Hij ontving de Gouden Schoen editie 2007. Bij de huldiging voor het publiek belandde hij van de hemel in de hel. Voor de aftrap kreeg hij een staande ovatie. Dan sloeg het noodlot toe. Bij het ontwijken van een tackle, liep hij een ernstige dijblessure op. Hij verliet wenend het veld. Na een maand stond hij er terug en eindigde bijzonder sterk want Standard won voor het eerst in 25 seizoenen het landskampioenschap. Het jaar nadien werd het nog spannender, want Standard en Anderlecht dienden twee ‘testduels’ te beslechten. Standard won met 1-0, na een 1-1 uit.
Intussen werd er geregeld gestunt in Europa. Hij verloor alweer verschillende maanden door blessures, maar eindigde toch in schoonheid met de Belgische Beker in 2011. Zijn lang verwachte transferdroom naar een internationale topclub werd werkelijkheid in de zomer van 2011: FC Porto, de Europa Leaguewinnaar. Het werd geen volledige meevaller, ondanks zijn bijdrage aan twee Portugese landstitels. Toen verraste hij iedereen met een stunttransfer naar…Anderlecht. Het zou hem geen deugd doen. De fanatiekste fans van Standard beschouwden hem als een verrader en ontvingen hem met een spandoek waarop hij als ‘onthoofd’ werd afgebeeld.
Blessures remden Defour
De ultra’s van Anderlecht accepteerden hem op hun beurt niet en floten hem geregeld uit. Na twee seizoenen zonder prijs hield hij het voor bekeken en koos alsnog voor de Premier League, bij het bescheiden Burnley. Na vijftig matchen in drie seizoenen keerde hij terug naar België. Als een gehavende voetballer, die zijn loopbaan afsloot bij Antwerp en KV Mechelen. Op amper 33-jarige leeftijd trekt hij noodgedwongen een streep onder zijn loopbaan. Zijn blessuregevoeligheid verhinderde dat hij de absolute top bereikte.
