Oh Belgisch Voetbal. Hoogtepunten en sterke verhalen van 1920 tot 2020.
Elke week op zaterdag! In deze verhalenbundel neemt auteur Raf Willems u mee langs de onvergetelijkste momenten van de Belgische voetbalgeschiedenis tussen 1920 en 2020. Legendarische vertellingen, pure voetbalanekdotes. Deze aflevering keert terug naar 1997 toen Marc Wilmots Schalke 04 naar de UEFA Cup schoot. Bijna 25 jaar geleden beleefden de blauwwitten uit Gelsenkirchen hun hoogtepunt dankzij ‘das Kampfschwein’. Vandaag speelt Schalke 04 haar laatste match in de Bundesliga vanwege degradatie.
INTERNAZIONALE MILAAN – SCHALKE 04 1-0, PEN. 3-4, FINALE UEFACUP 21 MEI 1997
Marc Wilmots, das Kampfschwein, schiet Schalke 04 twee keer naar de Uefa Cup
Schalke 04. Een steenkoolkarretje sierde de ingang van het complex. Het onderschrift Glückauf Bergwerk typeerde in één begrip de hele geschiedenis van de club. De vertelde mij de assistent van de beroemde manager Assauer, tijdens één van mijn excursies naar het oude stadion in 2003 : ‘Mijnwerkers moesten elkaar letterlijk helpen om te overleven. Dat is zo gebleven onder de supporters. Het Schalkegevoel is een geloof dat zijn oorsprong heeft onder de grond. De mensen zoeken de zin van het leven niet meer in de kerk, maar wel in het voetbalstadion. Weet je dat de dominee hier koppels trouwt en kinderen doopt? Hij geeft hier ook psychosociale begeleiding en krijgt zelfs aanvragen van mensen die na hun dood hun as willen uitstrooien over het veld.
Oergevoel
Zijn kapel heeft hier een plaats gekregen. Schalke 04 wil zorg bieden aan zijn mensen, de band tussen de fans gaat terug op de traditie van de Kumpels. Voor die mensen is Schalke hun thuishaven, hun steun in een onveilige wereld, hun momentum. In onze Arena Auf Schalke beleven zij hun thuiskomst, die sterk lijkt op een godsdienstige belevenis. Schalke is een sociale beweging, met een religieus oergevoel en vervult als geen andere instantie haar verenigende functie. Zij verbindt haar aanhangers en geeft hen iets terug. Achter de talrijke brieven die mijn dienst ontvangt, schuilt vaak een moedeloosheid, een ultieme daad: ik heb mijn werk, mijn huis, mijn lief verloren. Help mij!
Schalke 04 geeft zin aan het leven. Een leven van hard werken. En daarom hebben onze fans zo’n goed gevoel bij Marc Wilmots, die ze liefdevol das Kampfschwein hebben gedoopt. Dankzij hem hebben we onze grootste prestatie ooit kunnen beleven.’Die grootste prestatie werd dus neergezet in de meimaand van 1997. Tijdens heen- en terugduels van de UEFA Cup tussen Schalke 04 en Internazionale Milaan. Het Italiaanse sterrenensemble gold als topfavoriet, maar daar trokken Marc Wilmots en zijn kameraden zich niets van aan.
Dagenlang feest
In Gelsenkirchen maakte Wilmots zich onsterfelijk. Hij scoorde met een knap afstandsschot het enige doelpunt in de heenmatch. In Milaan werd het 120 nagelbijten: 1-0 én elfmeters. Hij nam de laatste penalty voor zijn rekening in de UEFA Cupfinale. Bovendien in San Siro, tegenover een vijandig Italiaans publiek. Ik vroeg hem hoe hij zijn zenuwen bedwong, in die lange wandeling van de middencirkel tot aan de strafschopstip. Hij antwoordde dat hij daar geen last van had en dat je voor je vertrekt moet besluiten waar je hem moet trappen. En vervolgens alle twijfel uit je hoofd bannen. Zelfs al stond daar de vermaarde Italiaanse doelman Pagliuca voor je neus. Hij koos in gedachten voor de linkerbenedenhoek. Het wérd de linkerbenedenhoek.
Hij knalde de Königsblauen naar de eerste internationale trofee. De populaire ‘blauwe’ vereniging uit het Ruhrgebied – met 60.000 hondstrouwe fans – vierde dagenlang feest. Tienduizenden Schalkefans trokken de straat op en zorgden voor een zomers carnaval. Naast de Nederlandse coach Huub Stevens – die zijn spelers verplichtte tot een ondergronds bezoek in de mijnschachten om de levensomstandigheden van de fans te begrijpen – wierp Wilmots zich op als de centrale figuur van de festiviteiten. Hij speelde, beter gezegd knokte, altijd en gaf het laatste greintje geloof in lenden en geest. Daarom hield het publiek van hem. De ‘arbeider’ onder de voetballers verwierf een hoge aaibaarheidsfactor in Gelsenkirchen. Vandaar dus de troetelnaam: das Kampfschwein. En toch zat zijn geheim niet enkel in de Duitse ‘fysieke factor. Vooral in de toevoeging van de ‘Hollandse School’.
Steenkoolkarretjeshistoriek
Hij legde mij uit dat hij op spelgebied alles had geleerd van Aad de Mos bij KV Mechelen: ‘Hij wees me de weg en toonde me hoe ik moest voetballen. Ik kwam van Sint-Truiden in tweede klasse, amper negentien. Ik wist daar hoe je de bal hard voorbij de keeper moest trappen. Op het vlak van balbezit stond ik nergens. Positiespel? Volkomen vreemd voor mij. Hoe deed je dat, de bal bijhouden, kaatsen, leren kijken hoe de middenvelders opkomen, temporiseren,…? De automatismen van De Mos deden me pijn: grote ruimte, kleine ruimte, grote ruimte. Eens ik zowel het technische vermogen als dat tactische inzicht had verworven, vond ik het heerlijk om zo te voetballen. Ik pikte daar de principes op van de Hollandse School en die heb ik mijn hele voetballeven gekoesterd.’ Dus ook toen hij Schalke 04 een deel van de steenkoolkarretjeshistoriek werd met zijn doelpunten in de UEFA Cupfinale.
