Aanvoerder zijn is best plezant. Het begint al bij de toss. Daar worden de eerste mentale prikjes al uitgedeeld.
Als we thuis spelen, dan proberen we altijd om pas in de tweede helft in de richting van onze spionkop te spelen. Het is wellicht grotendeels psychologisch, maar als het nodig is, kunnen de Brugse supporters ons nog wat extra naar voren pushen. De tegenstanders, die bij ons op bezoek komen, weten dat natuurlijk. En dus is dat echt een spelletje geworden om ons van kant te laten wisselen bij de aftrap.
Thomas Buffel bijvoorbeeld. Toen die laatst met Genk op bezoek was bij ons, had hij de toss gewonnen. Hij deed alsof hij hard moest nadenken om dan schijnbaar nonchalant te mompelen: “We gaan eens van kant wisselen.” Ik weet dat hij dat doet om ons wat te jennen, om een reactie uit te lokken, maar in zo’n geval vertik ik het om dat te laten blijken. Dan zet ik mijn pokerface op, schud netjes handjes en doe alsof er niets aan de hand is. Maar ik weet dat Thomas dat ook weet. Er is niks mis met wat rivaliteit.’
Bron: Wim Degrave, ‘Timmy Simons – 1000’, 2017, blz. 209
‘Het team dat de toss wint bepaalt welk doel in de eerste helft wordt verdedigd.’ (spelregel 8). De spionkop, de ‘harde kern’ van de thuisploeg, zit altijd achter het linker doel, dat is hun vaste plek. De thuisploeg loopt namelijk aan de linkerkant het veld op, de tegenpartij gaat naar rechts. Vanaf de hoofdtribune gezien staat de thuisploeg dus links en de uitploeg rechts. Ervan uitgaande dat beide teams vanuit de spelerstunnel onder de hoofdtribune vandaan het veld op komen. De linker rij spelers is die van het thuisspelende team, de rechter rij die van de bezoekers. De thuisploeg heeft de spionkop dus bij de aftrap in zijn rug, in de tweede helft spelen ze omgekeerd richting harde kern.
Bij de strafschoppenserie tosst de scheidsrechter om te bepalen op welk doel de strafschoppen genomen zullen worden (regel 10).
Met de spionkop in je rug wordt je naar voren geschreeuwd. Met – in de tweede helft – de spionkop vóór je heeft de tegenpartij vooral last van het gebrul in hun rug. Een strafschoppenserie richting je eigen harde kern levert een aanzienlijk psychologisch voordeel op, of het nu thuis is, uit of op neutraal terrein.
Vroeger konden supporters in de rust omlopen, maar dat is niet meer mogelijk als gevolg van de veiligheidsmaatregelen in de stadions. Er zijn nu afscheidingen die de rivaliserende fangroepen gescheiden houden, zodat ze elkaar niet kunnen tegenkomen met alle eventuele schadelijke gevolgen van dien.
Rob Siekmann
