Wat er zondagnamiddag op de Bosuil is gebeurd, tart eigenlijk alle verbeelding. Waarom? Omdat we verrast waren? Nee. Omdat enkele onnozele malloten aankondigden dat ze bij een afstraffing van Beerschot de wedstrijd zouden stilleggen – en dat uiteindelijk ook deden. Dat gaat eigenlijk mijn verbeeldingskracht te boven.
Wanneer iemand aankondigt en openbaar maakt dat hij een crimineel feit gaat plegen, verwacht je in een democratisch land dat de politie op zijn minst een oogje in het zeil houdt. Als ik morgen openbaar maak dat ik in Borgerhout zomaar een vuurpijl zal afschieten, om god weet welke reden, dan kan je ervan op aan dat de politie – overigens volledig terecht – op mijn dak zal zitten. Nu ging het niet eens om één persoon, maar om een groep, en dat maakt het des te erger. Waarom de politie niet vooraf is opgetreden, blijft ons een raadsel. Zelfs los van deze waanzinnige belofte was er genoeg reden om al vóór de wedstrijd op te treden. Bijvoorbeeld door een volledige fouillering van alle supporters. Op die manier hadden vuurwerk, bivakmutsen en maskers op zijn minst in beslag kunnen worden genomen. Maar dat gebeurde niet. Met de inmiddels gekende gevolgen.
Je vraagt je af hoe het zo ver is kunnen komen, want wat er nu is gebeurd, is geen opwelling van één keer, maar het zoveelste zware incident met zogenaamde “supportersclans”. In voetbaltermen is dat al bijna een contradictio in terminis: de begrippen “supporter” en “clan” in één woord. De meeste samenstellingen met “clan” hebben een negatieve connotatie; zoek het gerust op in Van Dale.
Nee, dit is het zoveelste hoogtepunt – of liever gezegd, dieptepunt – in een lange reeks incidenten die echt niet enkel en alleen te herleiden zijn tot de aanhang van Beerschot. We herinneren ons verschillende zware incidenten met Anderlecht, Standard en Club Brugge. En we zagen met eigen ogen hoe hooligans van Antwerp tijdens de bekerfinale tientallen vuurpijlen afschoten. Bij Club Brugge verwondden ze zelfs iemand van hun eigen supporters. En uiteraard zijn we nog niet vergeten dat een Kielse rat – in de ware zin van het woord – een vuurpijl in het Antwerp-vak gooide.
Moet er nog zand zijn? Ja, steeds meer, om al die illegaal binnengesmokkelde vuurpijlen te doven. Volgens welingelichte bronnen bestaan er zelfs afspraken tussen groepen hooligans en de politie, waarbij die stilzwijgend toestaat dat pyrotechnisch materiaal wordt binnengesmokkeld, zolang men zich verder rustig houdt.
De oorzaak van deze ontsporingen is veelzijdig. De clubs durven niet in gesprek te gaan met de harde kern, uit vrees voor represailles. De gebrekkige of zelfs onbestaande controle op stadionverboden. De voetbalbond die gewoon wegkijkt van het probleem – zoals onlangs nog bij Club-Antwerp – en veel te lichte straffen (een boete), verkeerde straffen (een thuiswedstrijd zonder publiek, waardoor de echte supporters worden gestraft) of zelfs geen straffen (bijvoorbeeld strafpunten voor de ploeg) uitdeelt. En natuurlijk de uitverkoop van ons voetbal aan buitenlandse geldwolven, die een club enkel zien als een geldkoe voor hun eigen verrijking, waardoor elke band met de supporters verloren gaat.
Volgens mij ligt juist de band tussen supporters en club aan de basis van een mogelijke oplossing. In De Morgen lees ik het volgende citaat: “Je moet een beetje opletten met het doen verschuiven (sic) van macht naar de fans… Supporters horen niet te beslissen, ze horen hun club te steunen.” Deze woorden komen van iemand die gepokt en gemazeld is in het voetbal. Frank Raes heeft meer dan veertig jaar commentaar gegeven bij honderden voetbalwedstrijden, zowel in binnen- als buitenland, en geeft nu gratuit dit domme commentaar. In Duitsland bewijzen ze al jaren het tegenovergestelde van deze stelling. De 50+1-regel zorgt er net voor dat de supporters wel kunnen meebeslissen over de toekomst van hun ploeg en zo verantwoordelijk worden gemaakt. En dat werkt. Zelfs bij een absolute topclub als Bayern München.
Zelfs het mogelijke supportersgeweld kunnen ze daar binnen de perken houden. In vroegere jaren ging je bijvoorbeeld niet zomaar met vrouw en kinderen tussen de Gelbe Wand van Borussia Dortmund staan, maar door gericht te werken met de moeilijke groepen is er een ander, aangenamer klimaat ontstaan, waardoor het opnieuw een familieclub is geworden.
Hier te lande laat men echter alles op zijn beloop en wacht men gewoon op het volgende incident. Dit probleem verdient meer dan twee uur aandacht in het overigens uitstekende radio 1-programma De wereld van Sofie. Is het niet eens tijd voor een ‘staten-generaal’, waarbij men niet opnieuw met lauwe oplossingen komt, maar duidelijke krijtlijnen vastlegt om het hooliganisme van het voetbalrapalje naar de rechtbank te verwijzen?
Anders doven ook deze vuurpijlen uit en blijken ze weer niets anders dan strovuur te zijn geweest. En dat verdient de echte voetbalsupporter niet.
