In deze rubriek formuleert Raf Willems op ongeregelde tijdstippen enkele ongerijmde en onsamenhangende gedachten over heden, verleden en toekomst van het voetbal. Vanuit zijn voetbalmuseum als het ware…Want… When I’m 64, zo zongen The Beatles. One Love! Jawel, al was het maar om Infantilo te pesten…
De Klassieker? Schaf hem af! Nu, maintenant, heute godverdomme! Ajax-Feyenoord 0-3 bij de pauze. Enkele minuten later voor de zoveelste keer vuurpijlen op het veld. Partij gestaakt. Wat mij betreft voor een hele tijd. Ajax-Feyenoord heeft geen enkele bestaansreden meer. Al jaren gedoe van halvezolen uit zogenaamde ‘harde kernen’: oprotten die knulletjes, nulletjes en leeghoofden. Voetbal als oorlog? Never again! Fuck them! Wij échte voetbalfans hebben daar schoon genoeg van. Schaf dus de Klassieker af! Dan zijn we er ook vanaf. Op zijn minst voor drie seizoenen tot er opnieuw een sereen klimaat rond deze ooit ‘sympathieke’ voetbalwedstrijd ontstaat, nou ja dat dateert alweer van de jaren zestig der twintigste eeuw. En doe er nog volgende maatregel bij: aangezien zowel de ‘gemeenschappen’ van Ajax als Feyenoord verantwoordelijk zijn voor altijd weer nieuwe ‘fratsen’, zeg ik hier en nu….laat beide ploegen met – zes punten aan de competitie starten. Inderdaad: voor de twee niet gespeelde wedstrijden, genaamd ‘de Klassieker’. Trek ze af, met name, die punten. Goed ook voor de spanning in de Nederlandse competitie. Want, wie gelooft die lui nog? Ajax-Feyenoord en omgekeerd hebben geen enkele bestaansreden meer. Ik herhaal het bij deze dus nog een allerlaatste keer en het lucht me meer dan op: ‘Schaf de Klassieker af!’
