Voor Van Moer begon dan de grote terugtocht. Hij koos in 1975 voor FC Beringen om er tegen de degradatie aan te hikken en meer tijd te besteden aan zijn café-taverne Wembley op het marktplein in Hasselt.
Ja, het was bijzonder warm in St.-Petersburg en het hoefde niet echt, maar je moet als titelkandidaat in de voorronde toch minstens één echt goede wedstrijd spelen. Om het vertrouwen op te vijzelen en de tegenstanders angst aan te jagen.
We logeren opnieuw in het poepsjieke hotel Indigo. Ik neem een lichte lunch in de bar samen met Eddy Snelders. Eddy kan echter niet aan een ijsje weerstaan. Hij krijgt er een gratis spektakel bij.
Achter de schermen werd de wet echter gedicteerd door Albert Roosens en Roger Petit, de clubleiders van Anderlecht en Standard. Ze beïnvloedden de opstelling. Goethals had daar weinig tegen in te brengen. Zo viel ik vaak naast het elftal. Sint-Truiden stelde immers niets voor.
Courtois, De Bruyne, Lukaku, Witsel en Eden in topvorm is een must, maar volstaat dat tegen teams als Engeland, Portugal, Italië of Frankrijk? Youri Tielemans liet het net als zaterdag tegen de Russen afweten en achterin is het harken geblazen. Een Europese titel is nog ver weg
En er ligt een stapel lunchpakketten klaar: beef of laks staat er op de bruine zakken uit grootmoederstijd geschreven. In Denemarken kiezen we voor zalm. Als de Rode Duivels straks maar niet laks zijn.
Achter het ‘engelengezicht’ – ooit verkozen tot Waalse baby van het jaar – verbergt zich soms een verwoestende woede. Die ontbrandt om de zoveel jaar, zoals bij de affaire-Wasilewski – hij tackelde te wild en brak het been van de Pool
Wat ook meteen opvalt: Denemarken is geen goedkoop land. 43 euro voor een Caesar salad, een flesje spuitwater en een koffie. Mijn Limburgse collega betaalde 70 euro voor een soepje, een salade en een glas wijn.
Hoopgevend was ook de invalbeurt van Eden Hazard, die flitsen van betere tijden liet zien. Misschien is het ook niet zo slecht dat de ploeg nog niet op z’n best is. Zo’n toernooi, vooral in coronatijden, is een marathon.
‘U hebt te veel geneesmiddelen bij’, verneem ik. ‘Vertel dat aan mijn dokter’, zeg ik nog goedgeluimd, maar ik besef snel dat wijsneuzen hier niet op prijs worden gesteld. ‘U moet de pillen hier achterlaten.’ Mijn humeur slaat plots om.