
De onvoltooide voetbalrevolutie van de Magische Magyaren 1950-1956 (5)
In deze aangename smeltkroes van maatschappelijke – dankzij de hervormingen van Imre Nagy – en sportieve euforie waande Boedapest zich al wereldkampioen.
In deze aangename smeltkroes van maatschappelijke – dankzij de hervormingen van Imre Nagy – en sportieve euforie waande Boedapest zich al wereldkampioen.
En dat zou hij die avond van 1 juni 2019 ook doen. Zijn kindertijd verscheen even op zijn geheugenscherm: de hele dag voetballen op straat, met een zogenaamde ‘kora shabab’, iets wat op een bal leek, maar eerder een bolletje van oude sokken.
Jonathan Wilson karakteriseert in Hungary, more bricks than kicks hoe de discussie in Boedapest werd geleid door het triumviraat van drie radicale coaches met een MTK-verleden: Marton Bukovi, Bela Guttmann en Gustav Sebes.
De voetbalrevolutie speelde zich af tegen een decor van tragische politieke omwentelingen. Het liep slecht af met de Magische Magyaren, net als met verlichte leiders die het land een sociale democratie toewensten.
Inter won in Milaan met 4-2 en de replay in Berlijn eindigde op 0-0. En zo kon het gebeuren dat het briljantste voetbalballet dat een Duits elftal ooit opvoerde, meedogenloos werd geschrapt uit de annalen.
De tegenstelling tussen Brazilië en Europa werd samengevat in één gezegde: ‘Wij weten hoe we moeten voetballen, zij hoe ze moeten lopen.’ Gerson betaalde de prijs voor zijn overdaad, maar in de kwartfinale tegen Peru viel dat in het geel-groene voordeel uit
En op zijn twitterlijn plaatste hij ‘zijn beste elftal ooit’: hij noemde het Zlatan FC met als ondertitel ‘The Hungry Lions’. Hij stelde zichzelf…op elf posities op, telkens in een ander shirt van een club waar hij voor speelde.
ijn emoties speelden hem vaak parten als hij praatte over de tragedie. In 1967 schreef hij in open dagboek: ‘Waarom ik?’ De mijnwerkerszoon werd Sir, maar ‘the day a team died’ kwam hij nooit te boven.
Na afloop stapte hij richting staantribune van zijn ‘proletenvrienden’ The Jungle. Hij gooide huilend zijn voetbalschoenen in het publiek. Hij bleef ‘one of them’. Voor Jinky op zijn best in Europese avonden en Old Firmclashes was het voorbij.
Hij scoorde en bleef zichzelf: der Bomber, die opkeek naar zijn vriend der Kaiser. Samen bouwden ze aan een onwaarschijnlijke erelijst: vier keer Meister, vier keer Pokalsieger, drie keer de Europacup I, één Europacup II, één wereldbeker