rijdag 7 februari 2020 werd Léon Mokuna begraven. Hij maakte deel uit van de sterke lichting van het toenmalige ARA Gantoise, eind jaren 50, die hoge toppen scheerde in de vaderlandse eerste klasse. Tijdens de wedstrijd KAA Gent-RSC Anderlecht kreeg hij een passend eerbetoon in aanwezigheid van zijn familie.
4 november 2010, KAA Gent bereidt zich voor op de topper in de poulefase van de Europa League tegen Sporting Lissabon, de eerste keer dat dit stadium werd bereikt. Deze nieuwe mijlpaal in de clubgeschiedenis lag in het verlengde van het successeizoen 2009-2010 toen KAA Gent zich tot vice-kampioen (na RSC Anderlecht) kroonde na de historische en tumultueuze 6-2 thuisoverwinning tegen Club Brugge op de laatste speeldag van Play-Off I. Het leverde een plaats op in de voorronde van de Champions League waarin KAA Gent werd uitgeschakeld door Dynamo Kiev; waarna de Buffalo’s doorschoven naar de poulefase van de Europa League met naast Sporting Lissabon ook Lille OSC en Levski Sofia als tegenstanders.
Als community manager bij KAA Gent was ik op dat moment in de clubgeschiedenis aan het grasduinen. Een van de ingediende projecten van onze communitywerking was in die periode het opleiden van een eerste groep gidsen die zou instaan voor een format van rondleiding in het Ottenstadion. Dit project zou dienen als ‘warmloper’ voor de ondertussen sterk uitgebouwde gidsenwerking in de Ghelamco Arena, die met zo’n 15 actieve gidsen jaarlijks een paar honderden rondleidingen begeleidt.
Tijdens dat grasduinen kwam ik er op uit dat Léon Mokuna voor zowel Sporting Lissabon als KAA Gent had gespeeld. Hoewel er nog steeds wat discussie bestaat, wijzen de meeste bronnen toch aan dat Léon de eerste zwarte speler was op de Belgische velden en hij werd als zodoende een heus fenomeen (Meer over het leven en carrière van Léon zie bijdrage collega-gastschrijver Raoul De Groote http://www.dewitteduivel.com/2020/01/28/portret-van-leon-mokuna-raoul-de-groote/).
Dit was een uitgelezen moment om de UEFA-campagne ‘No to racism’ een duwtje in de rug te geven en ik stelde KAA Gent voor om Léon te vragen de aftrap te komen geven. Directeur Organisatie Dirk Piens was meteen voor het idee gewonnen en ook UEFA vond dit om evidente redenen een goed plan. We namen ook contact op met Heli Rombaut om Léon door de avond heen te loodsen. Als redacteur van verschillende supportersbladen en auteur van het standaardwerk De Buffalobijbel kende Heli Léon goed. Ook na zijn voetbalcarrière bleef hij Léon opzoeken, eerst in Ledeberg, daarna in Wondelgem. Ik was er gerust in. Léon was in goede handen want die twee konden terugkijken op meer dan 50 jaar KAA Gentgeschiedenis. Het moment van de aftrap naderde en de twee heren gingen richting middenstip; waar ze plots werden opgehouden door een bestuursdelegatie van Sporting Club de Portugal. Eén van hen vertelde dat de allereerste wedstrijd van zijn club die hij bijwoonde als achtjarig jongetje, de Taça de Portugal, de finale van de Portugese beker, was in 1955 tegen stadrivaal Benfica Lissabon, mét Léon in de basis voor Sporting. Meer dan 55 jaar later stond hij oog in oog met één van zijn jeugdhelden. Hij voelde zich opnieuw 8 jaar, zei hij. Uit eerbetoon voor Léon vormde de Portugese ploeg een erehaag en kreeg hij uit handen van de kapitein het shirt van Sporting met zijn naam erop overhandigd. Een mooi moment, waar ook Heli ten volle van meegenoot. O ja, heel die tijd had Léon die onvermijdelijke olijke glimlach op zijn mond. Hij genoot met volle teugen. Zijn Gantoise won, nu ja hij kon die avond misschien niet verliezen, met 3-1.
Daarna zag ik Léon nog een paar keer terug in de Albert Heijn in Sas-van-Gent waar hij gedwee, nog steeds met die eeuwige glimlach, zijn vrouw met winkelkar volgde. Elke keer bedankte hij, me als ‘Monsieur Péteir’ voor dat mooie moment dat zijn Gantoise hem gegeven had.
Au plaisir, Monsieur Léon, ce füt un honneur!
