Marouane Fellaini trekt een streek onder zijn loopbaan. Die bracht naar Standard (landstitel 2008) via Everton en Manchester United (FA Cup 2016 & Europa Leauge Cup 2017) tot in China (landstitel 2021 en drie bekers). Voor de Rode Duivels trok hij 87 keer het shirt en was goed voor drie doelpunten. Aanwezig op de Wereldbekers van 2014 en 2018 en het EK van 2016. Zijn beste partij bracht hij namens Manchester United in de Europa Leaguefinale van 2017. Zowel voor Everton als Manchester United was hij goed voor exact 177 Premier Leagueduels: in totaal dus 354 of liefst twaalf seizoenen in de sterkste competitie van de wereld.
Marouane Fellaini legt namens Manchester United Ajax (2-0) lam in Europa League Finale 2017
24 mei 2017 was de hoogdag uit de loopbaan van Marouane Fellaini. Die avond won hij met Manchester United de Europa League tegen het nochtans favoriete Ajax. De cijfers? Balbezit 70-30% voor Ajax; doelpogingen 17-7 voor de Amsterdammers. The Beast brak die avond de ‘schokken’ voor United, maar hij toonde ook zijn brein. Het brein dat ook van de controlerende man van United wordt verwacht.
Ik vroeg hem, naar aanleiding van enkele beschouwingen over son style de jeu bij de vergelijkingen die de Engelse tabloids trokken met Patrick Vieira. Even ter verduidelijking: de Fransman Patrick Vieira – wereld- en Europees kampioen met Les Blues en drie landstitels met Arsenal – dat was virulent schoffelen tot over de grens, elleboogjes zetten, kaakjeknijpen, negen rode kaarten pakken en vervolgens blijven grijnslachen.
Marouane Fellaini: ‘Ecoute, récuperer des ballons. J’aime çà. Ik ben ook groot, struis en defensief sterk. Ben ik daarom de nieuwe Vieira? Er is wel een verschil: hij hield zich zelden in en dat is nog vriendelijk uitgedrukt De onderschepping van de bal mag best gepaard gaan met een scherpe tackle. Ik zoek zeker de rand al eens op en tast af tot waar de scheidsrechter toelaat dat ik mijn voet zet. Dat behoort tot mijn soort voetbal, maar het brutale van Vieira, dàt heb ik niet. Hoewel zijn klasse buiten kijf stond, ging hij er soms toch behoorlijk over. Ik weet dat ik met mijn tackles het andere elftal kan openbreken. C’est une poste difficile, on peut lire le jeu. Het is een moeilijke discipline. Ontleden wat er op het veld gebeurt, want je recuperatie moet in een fractie van een seconde worden uitgevoerd. Dat vergt veel aandacht en precisie. Het is mijn taak om de ballen op te halen, maar de job is hard. Het ligt me wel: de koers van de bal volgen. Je hebt een groot loopvermogen nodig, pfff. De omstandigheden kunnen extreem zijn. Het is echt zeer vermoeiend om die bal goed in te schatten en hem dan op de juiste wijze te verleggen. Het vergt naast fysieke inspanning een hoge vorm van concentratie. Ik weet dat Patrick Vieira in dit onderdeel was uitgegroeid tot een van de beste spelers van zijn tijd, maar…ik betreed het veld toch vanuit een andere invalshoek. Ik verkies de winst van mijn team en het brengen van een sterke persoonlijke prestatie. Als men zegt: Marouane Fellaini heeft zijn taak volbracht, dan stemt me dat tevreden. Ik herhaal: j’aime faire un bon match.’ Hij keek de zaal in en het bleef even stil. Dan kwam hij met een verrassend inzicht op de proppen: ‘Mon style de jeu? L’école Française, Coupe du Monde 1998 et Championnat d’Europe 2000. Aaah, een grote ploeg, mét Vieira. Weet je op wie ik wèl mijn ogen uitkeek? Zizou! Zinédine Zidane, de maestro op het middenveld. Die sprak me veel meer aan. Omdat hij zo multifunctioneel was. Zijn spel leek zo simpel, maar was dat vanzelfsprekend niet. Hij voerde de mooiste bewegingen op, met als beste zijn klassieke draai: bal op de voet, schuin scharrelen en halve slag draaien. Ik heb er uren op geoefend en kan het nu ook uitvoeren in het heetst van een wedstrijd. Ongrijpbaar ben je dan. Zelfs Match of the Day riep het ooit uit tot moment van de dag. Als één voetballer me ooit heeft geprikkeld, is het dus Zidane, de beste van de wereld in zijn tijd. Hij explodeerde ook wel eens in de verkeerde richting en verloor soms zijn zelfbeheersing – zie zijn kopstoot in de wereldbekerfinale van 2006. Ik maal daar niet om, ik hou van mensen die dat irritante randje in zich hebben. In Zidane zag ik een voetballer zonder technische zwakheden. Zijn sterkste zijde sprak me nog het meest aan: hij ging tot het uiterste voor zijn elftal om te winnen. Voilà Zizou!’
Op 24 mei 2017 legde Marouane Fellaini het aanvalsspel van Ajax lam. Hij won met Manchester United de Europa League. Het imposante én technische werden toen één en vonden hun evenwicht. Vanuit een toch wel verrassende inspiratiebron.
