Marokkaanse Belgen

Mensen met een dubbele nationaliteit. Het is niet altijd een eenvoudige keuze. Ga je voor het land waar je bent geboren? Of voor het land van je (voor)ouders? De keuze van het hart of het verstand. En los daarvan is er de druk van de omgeving. Er zijn zoveel redenen waarom je een keuze maakt. En waarom anderen die keuze niet begrijpen. Het is en blijft een dilemma. Ook voor mensen die al tweede, derde of vierde generatie zijn. Want in het land waar je woont blijf je voor toch wat mensen – ondanks alles en zelfs ondanks complete integratie – jammer genoeg een vreemdeling. En ga je naar het land van je ouders, grootouders of zelfs overgrootouders, dan ben je daar die Belg, Fransman of Nederlander. Het is vaak een gevoel van ontheemding en niet weten waar je thuishoort.
In het voetbal spelen die zaken op de achtergrond weliswaar ook mee, maar daar is ook de carrière van belang. En die neemt soms wel aardige binnenwegen. Neem nu Sandy Walsh in ons land. Sandy is de zoon van een Engelse vader van Ierse afkomst met links in Somalië en Zuid-Afrika. Zijn moeder van Indonesische origine is in Zwitserland geboren en in Nederland opgegroeid. Sandy zelf is in België geboren. Hij zou dus kunnen spelen voor België, Nederland, Ierland, Engeland, Zwitserland, Zuid-Afrika, Somalië en Indonesië. Tenminste als hij zou worden opgeroepen. Wat bij de Europese ploegen in ieder geval niet gebeurde. Hij heeft daarom de Indonesische nationaliteit aangevraagd en zal binnenkort zijn eerste cap voor dat land verdienen. Hij is volop Bahasa Indonesia aan het studeren. Hebt u kunnen volgen?
Zo ingewikkeld is het voor de meeste spelers niet, maar het valt toch op dat de laatste tijd steeds meer spelers voor het moederland van hun voorouders kiezen. In België gaat het dan vaak om spelers met Turkse of Marokkaanse roots. Zo speelde Sinan Bolat bij de jeugd voor het Belgische nationale team, maar koos uiteindelijk voor Turkije.
Maar laten we eens ons licht schijnen op Marokko, de ploeg die zondag van België won. Daar zijn veel redenen voor. En dat kan je in alle mogelijke verslagen lezen, herlezen en becommentariëren, maar de overwinning was oververdiend. De Marokkanen waren beter. Het is echter wel de moeite om eens te kijken waar die spelers geboren zijn. En wat blijkt, precies de helft van alle spelers is niet in Marokko geboren.
België en Nederland spannen met elk vier spelers de kroon. Voor België gaat het om Anass Zaroury, Ilias Chair, Bilal El Khannouss, Salim Amallah. Voor onze noorderburen zijn het Noussair Mazraoui, Sofyan Amrabat, Zakaria Aboukhlal, Hakim Ziyech. Romain Saiss en Sofiane Boufal zijn in Frankrijk geboren, Achraf Hakimi in Spanje, Walid Cheddira in Italië en Bounou/Bono in Canada. En uiteraard zou Tarik Tissoudali er altijd bij zijn geweest.
Het zou ons te ver leiden om uit te vissen waarom al die spelers voor hun tweede vaderland kozen, maar het is toch wel aannemelijk dat een aantal spelers voor Marokko hebben gekozen omdat ze in hun geboorteland geen kans zouden hebben gekregen. En dan komen we sowieso bij België terecht. Die Belgische Marokkanen weten natuurlijk dat ze geen enkele kans maken om in de Belgische nationale ploeg terecht te komen zolang Roberto Martínez het voor het zeggen heeft. Martínez houdt niet van nieuwe spelers en Martínez houdt niet van jonge spelers. Dan kies je eieren voor je geld en maak je deel uit van een elftal dat je geboorteland verslaat. Zo werkt dat.
Misschien moet de KBVB daar toch eens over nadenken. Want voor ze het in Tubeke beseffen zijn Ilias Sebaoui (Beerschot) en Ismael Saibari (PSV) ook naar Rabat.