Maradona en de Belgen: WK 1982

13 juni 1982. Vooral de internationale pers zette heel wat vraagtekens achter het plan van Guy Thys om geen mandekking op Diego Maradona toe te passen. ‘Wie geeft de beste voetballer ter wereld de vrijheid om te voetballen’, luidde het commentaar vooraf. Maradona was hét gespreksonderwerp in de media.

‘Vooraf dachten we: de Argentijnen spelen een thuismatch in Barcelona. We moeten gewoon van El Salvador en Hongarije winnen en we zijn tweede in de groep’, rekende Jan Ceulemans zich rijk. ‘Argentinië leek heel moeilijk. Tegen het nieuwe wonderkind. Maar Maradona was Maradona nog niet. Hij was nog niet de ster die hij in 1986 zou worden.’

‘We keken in die periode niet naar hem op’, weet Sterke Jan. ‘We hadden het onderling wel eens over hem, maar we kenden hem eigenlijk niet. We hadden hem nog nooit zien spelen.

‘Beelden uit Argentinië kreeg je in die tijd nog niet te zien. Maar we hadden natuurlijk al wel gehoord van de nieuwe wonderknaap. Als Barcelona een recordtransferbedrag voor een jongen van 21 neertelde, moest hij wel goed zijn. Argentinië had meer goede spelers, maar wij hadden ook geen slechte ploeg.’

‘Ons eerste doel was de schade beperken’, aldus Erwin Vandenbergh. ‘Nadien konden we dan tegen El Salvador en Hongarije de volgende ronde halen. Niemand rekende op een resultaat tegen Argentinië. Ook niet de buitenwereld. We zullen wel zien, was de toon tijdens de wedstrijdbespreking. We waren er absoluut niet gerust in toen we door de gang en voorbij de kapel van Nou Camp liepen.’

De zenuwen van de Rode Duivels waren strak gespannen. Het beterde er niet op toen bij aankomst in Nou Camp bleek dat Ludo Coeck zijn voetbalschoenen vergeten was in zijn hotelkamer. Een politiewagen, geëscorteerd door twee motards, moest zich een weg banen tussen de ruim honderdduizend toeschouwers die naar het stadion afzakten. Tot overmaat van ramp had de politieauto een lekke band en kreeg Ludo zijn ‘sjoes’ pas een kwartier voor de aftrap.

Coeck was niet de enige die het op zijn heupen kreeg. De hele ploeg moest, samen met de Argentijnen, ruim vijf minuten in de spelerstunnel wachten om op het veld te komen, omdat de openingsplechtigheid uitliep. ‘De deconcentratie van de Argentijnen was opmerkelijk’, stelde Frankie Vercauteren vast. ‘Maradona en co stonden grapjes te maken. Het leek wel alsof ze een vriendschappelijk wedstrijdje op het programma hadden staan. Bij ons was het net andersom. Wij stonden klaar om de match van ons leven te spelen.’

De Argentijnen kwamen hautain over. ‘Ze gunden de kleine Belgen zelfs geen blik’, aldus Guy Thys. ‘Menotti liep me zonder een woord voorbij. Door hun houding hebben ze ons nog een extra stimulans gegeven. ‘We zullen die dikke nekken eens leren voetballen’, brieste Eric Gerets toen we het veld opkwamen.’

‘Alle ogen waren gericht op Maradona’, vertelde Ceulemans. ‘Tijdens de opwarming al. Het viel mij op dat hij zich in zijn eentje met de bal opwarmde. Alsof hij zijn ploegmaats niet nodig had. Hij vond niet meteen zijn draai en dan weet je dat het moeilijk wordt om in de match te komen. Ik had de indruk dat de Argentijnen het te licht oppakten, alsof het een oefenmatch was.’

De Belgische ploeg moest desondanks aanvankelijk de wedstrijd ondergaan. Pfaff hield Ramon Diaz echter met een briljante save van het openingsdoelpunt. ‘Jean-Marie heeft ons een paar keer recht gehouden. Als ik eerlijk terugkijk naar deze match, gaat alle krediet naar een fenomenale Pfaff’, schrijft Ceulemans in zijn autobiografie ‘Recht in de ogen’. ‘Jean-Marie is dé reden waarom we gewonnen hebben. En zolang die tegengoal niet valt, blijf je lopen. Dat is de realiteit. Het was één van die avonden dat het meezat.’

De Belgen kwamen steeds beter in de match. Erwin Vandenbergh is minder streng voor de eigen ploeg. ‘Tactisch was het één van onze allerbeste interlands. Alles klopte en iedereen deed zijn taak. En dan weet je dat je vroeg of laat één of twee kansjes krijgt.’

‘Maradona mocht op de eigen speelhelft doen wat hij wilde’, vatte Thys samen. ‘Eens over de middellijn werd hij opgevangen in wat de internationale pers ‘een spinnenweb’ noemde. Ceulemans was de eerste stoorzender. Vandersmissen moest hem op de rechterstrook opvangen en Marc Baecke aan de linkerkant, waar Maradona slechts sporadisch opdook. Vandersmissen en Baecke kregen bovendien een korte rugdekking van Ludo Coeck, die in het centrum van ‘het web’ opereerde.

‘Als je Maradona liet doen, dribbelt hij een hele ploeg. Ludo moest ervoor zorgen dat Diego na zijn eerste dribbel de kans niet kreeg om de bal opnieuw te controleren en een tweede man te pakken. Hij deed dat schitterend. Maradona wist niet wat hem overkwam. Voor het eerst in zijn loopbaan kreeg hij geen bewaker op de huid. Hij geraakte helemaal verstrikt in ‘het web’ dat voor hem gespannen was.’

LEES VERDER IN ‘MARADONA EN DE BELGEN’ van François Colin, Willems Uitgevers