Leo Messi. Diego Maradona. Newell’s Old Boys. Zijn vierde doelpunt tegen Osasuna gaf hij de nodige emotionele symboliek mee. Hij trok zijn Barçashirt uit en toonde het rood-zwarte shirt met een nummer tien van Diego Maradona bij Newell’s Old Boys.
Wie heeft er al gehoord van Newell’s Old Boys Rosario? Van de oude jongens van Newell?
De ingeweken Engelsman Isaac Newell (1853-1907) stichtte met zijn Duitse vrouw Anna zowel de school als de voetbalclub. De voetbalgekke Isaac bestelde in 1884 via de telegraaf in zijn vaderland enkele zware lederen ballen en een reglementenboekje. Hij gebruikte dat handig als attractiepool voor zijn nieuwe Colegio Comercial Anglicano Argentino.
Rood van de Union Jack en zwart van de Duitse vlag
De directeur bond op gezegende leeftijd ook zijn voetbalschoenen aan en ruilde zijn stijf gestreken maatpak voor lobberig trainingsplunje. De rood-zwarte kleuren van het instituut – een verwijzing naar het rood van de Union Jack en het zwart van de Duitse vlag – werden op 1903 overgenomen in het embleem van de Club Atlético Newell’s Old Boys, ter ere van zoon Claudio en zijn medestudenten. In 1911 vonden de Old Boys onderdak in het Parque de la Independencia, het eerste openbare park van de stad.
Los Leprosos, de melaatsen van Rosario
Met een knipoog richting diepgewortelde rang naar de ongebondenheid van Rosario, de rebelse stad met de vrije geest. Dat is element één van de identiteit van de ‘oude jongens’. Het tweede basiskenmerk bood zich snel aan. Rond 1920 vond een onaangename opstoot van de ziekte lepra plaats. De Commissie voor Liefdadige Vrouwen nodigde de grootste twee verenigingen uit voor een benefietderby: Newell’s Old Boys tegen Rosario Central.
De affiche zou ongetwijfeld veel toeschouwers lokken, maar Rosario Central weigerde nogal botweg. Newell’s daarentegen accepteerde de uitnodiging meteen. Toen werden de troetelnamen uitgedeeld: ‘de schoften’ aan Central en ‘de melaatsen’ of Los Leprosos aan Newell’s. Ze dragen dat met trots, meer zelfs ze dragen het uit: sindsdien doopte men zich om tot de ‘Familia Leprosa’. Lionel Messi noemt zich graag een ‘melaatse’.
Een departement cultuur in een voetbalclub
Derde bestanddeel van de identiteit? Dat situeert zich in het Departamento de Cultura. De Club Atlético heeft een verregaande missie voor haar Familia Leprosa. De missie staat voor: het aansporen der kunst- en cultuurbeleving van leden en fans van de roja-negro. Het stadion biedt een eigen bibliotheek, museum, tentoonstellingsruimte en een divers scala aan culturele activiteiten aan. Elke dag voetbal én cultuur, zo weze het.
Dat is dus de eigenheid van de club waar Leo Messi zijn eerste voetbalstapjes zette: waar men zich herkent in de liberale vrijmoedigheid; waar men het sociale mededogen bewaart voor mensen die het niet getroffen hebben; waar men fans stimuleert om de innerlijke persoon te ontwikkelen. Het zijn Los Leprosos, het is de Familia Leprosa.
Spiritueel voetbal tussen Menotti en Bielsa
Gelooft men daar ook in spiritueel voetbal? Dat moet haast wel, met Cesar Luis Menotti op de achtergrond. De trainer die Argentina 78 wereldkampioen maakte, startte zijn daar zijn carrière in 1970. Want, kijk! Sinds 2009 heet het huis van de melaatsenfamilie officieel ‘Estadio Marcelo Bielsa’. Marcelo Bielsa! Dat is toch de man bij wie Pep Guardiola ooit in de leer is gegaan? Loco Bielsa, de gekke Bielsa (1955). Precies wegens zijn fascinerende kijk op het spel?
In de lijn van Menotti, maar gesofisticeerder. Bielsa voerde welhaast in zijn eentje het gevecht met de machtige conservatieve denktanks van het Argentijnse fútbol. Hij speurde naar de aangename zijde. We herhalen het oude refrein: techniek, intelligentie, snelheid, balbezit. Geen kick-and-rush, geen wild getrap, geen gezwijn. Als jonge coach van net geen 35 ging hij gretig in op het aanbod van zijn favoriete club. Hij werd manager van 1989 tot 1992. Bielsa bestudeerde elk detail op videoband en sprak enkel op persconferenties met de journalisten. Hij debatteerde tot drie uur na de wedstrijd.
Newell’s Old Boys klom uit de anonimiteit onder zijn bewind: twee keer landskampioen én verliezend finalist van de Copa Libertadores. Mét stijlvol spel.
Zesjarige Leo bewonderde ‘rood-zwarte’ El Diego
Aan de zijlijn keek een vader toe. Hij, Jorge Messi, speelde er zelf als controlerende middenvelder in de jeugdreeksen en voelde er zich kind aan huis. Af en toe nam hij zijn kleine jongen mee. Die droomde zijn dromen in rood en zwart. Die keek in 1993 als zesjarige de ogen uit op de verbluffende staaltjes techniek van Diego Maradona met het nummer 10 in het iconisch shirt van de ‘boys’.
Zou hij dat ooit herhalen? Hij liet bij in Barcelona geen gelegenheid onbenut om zijn liefde voor Los Leprosos te uiten, maar ooit terugkeren naar de oude liefde? En voor zijn fin de carrière terug naar Rosario reizen? Om op zijn beurt het rood-zwarte shirt van een magische nummer tien te voorzien.
