Leo – Lei – Clijsters (6 november 1956 – 4 januari 2009) zou vandaag 65 zijn geworden. De libero-middenvelder van onder meer SK Tongeren, THOR Waterschei, KV Mechelen en de Rode Duivels stond bekend om zijn ‘intelligente kijk’ op het verdedigen. Hij koos meestal voor de ‘uitvoetballende oplossing’. Met KV Mechelen won hij zowel de Beker van België (1987), het landskampioenschap (1988) als de Europa Cup der Landskampioenen (1989).
Een portret uit ons boek ‘Top 1000 van het Belgisch voetbal’ (Lannoo).
Leo – Lei – Clijsters was een laatbloeier. Ook al was hij de absolute smaakmaker van het Club Brugge dat in 1974 de Belgische landstitel behaalde …bij de Uefa-Junioren zoals het ‘beloftenteam’ destijds nog werd genoemd. Op het middenveld verdeelde en heerste een zeventienjarige, blonde krullenbol.
Club versloeg toen Lierse SK en Lei toonde zich de betere van…Jan Ceulemans. En hij werd uitgeroepen tot beste voetballer van Europa, in de categorie 16-18-jarigen, voor Karl-Heinz Rummenigge en Simon Tahamata. Hij kreeg de kans om tot de selectie te behoren van het nieuwe elftal dat Ernst Happel aan het vormen was. Na een conflict met hulptrainer Mathieu Bollen, die hem van Opitter naar Brugge had getransfereerd, keerde hij terug naar Limburg en verdedigde de volgende zeven jaren de kleuren van tweedeklassers Patro Eisden (1975-’77) en SK Tongeren (1977-’82). De blauw-witte ‘Ambiorixzonen’ stonden dankzij hem bekend als best voetballende team van tweede klasse. Na drie eindrondepogingen volgde in 1981 het kampioenenfeest op de Motten.
Hij hield Tongeren één seizoen op het hoogste niveau en deed dan een ‘grote transfer’: hij vertrok naar bekerhouder Thor Waterschei waar hij de Europese spektakelcampagne van 1983 – stuntzege tegen PSG in de kwartfinale van de Europa Cup der Bekerwinnaars – mee vorm gaf. Van dan af werd hij ook opgeroepen door bondscoach Guy Thys. Hij was aanwezig op het EK 1984 in Frankrijk en op de Wereldbekers van 1986 in Mexico en 1990 in Italië. Daar speelde hij zijn beste interland en scoorde tegen Uruguay (3-1).
In 1986 had het ambitieuze duo John Cordier-Aad de Mos hem overtuigd om in de boot van KV Mechelen te stappen. Hij bleef er zes jaar, waarvan vijf als aanvoerder.
Als libero scheerde hij hoge toppen, met de Gouden Schoen in 1988. Hij leek het type ‘rots in de branding’, maar was veel meer dan dat: hij dichtte de gaten door zijn opstelling en koos meestal voor de ‘uitvoetballende oplossing’. De korte combinatie was hem dierbaarder dan de lange bal.
Tegelijk stond hij bekend als een man die de pijngrens voor zichzelf elke keer telkens weer verlegde. Hij had veel last van blessures, maar verbeet de pijn en stond steeds pal voor zijn elftal. Aad de Mos noemde hem ‘de vleesgeworden intelligentie’. Hij beoordeelde hem als ‘stopper die slecht oogde in zijn manier van bewegen, maar bijzonder sterk was in het bestuderen van de één-tegen-één-situatie.’ Bij uitstek dé organisator van achteruit, in drie-eenheid met doelman Michel Preud’homme en ‘voorstopper’ Graeme Rutjes. Hij ontleedde het spel in defensieve zin, analyseerde zijn tegenstrever en liet zich zelden passeren. Hij zette op de juiste manier zijn ‘voet’ neer, maar was niet te beroerd om de ‘harde aanpak’ toe te passen. Zij het op subtiel wijze, zonder zware overtredingen. Die had hij, vanwege zijn spelinzicht, niet nodig om te functioneren.
Hij koos – als voormalige middenvelder – zorgvuldig zijn momenten uit om de aanval te ondersteunen en gevaarlijk voor doel te verschijnen. Met KV Mechelen vierde hij de grootste triomfen: vier prijzen en talrijke ereplaatsen tussen 1986 en 1992. In de kwartfinale van de Europa Cup der Landskampioen 1990 steeg hij boven zichzelf uit. In het San Sirostadion leverde hij tegen wereldkampioen AC Milan – met Ruud Gullit en Marco van Basten als zijn rechtstreekse tegenstanders zijn beste prestatie. In zijn laatste baltoets voor zijn geliefde ‘club van geel en rood’ stopte hij alle tragiek: hij miste de laatste strafschop waardoor Antwerp de bekerfinale van 1992 won. Hij bolde nog een seizoen uit bij Club Luik, maar het lichaam sprak hem tegen: het was op.
In 1984 werd bij hem voor het eerst kanker vastgesteld. Hij bleef zijn hele verdere leven op zijn hoede voor de ellendige ziekte, die hem in 2008 opnieuw trof. Op 4 januari 2009 verloor hij de ongelijke strijd.
