Kletskoek

Paul Van Himst, de Belgische bondscoach, en Cornel Dinu, zijn Roemeense collega, zouden het in de voorronde van het WK 1994 op een akkoordje gegooid hebben om zich samen te plaatsen voor het grote voetbalfeest in Amerika. Ik durf niets meer in het voetbal met zekerheid beweren, maar het lijkt me regelrechte kletskoek.

De vriendschap tussen beide bondscoaches zou ontstaan zijn tijdens het WK 1970 in Mexico waar ze allebei als speler aanwezig waren, beweerde de Roemeen. Dat lijkt me een weinig geloofwaardig verhaal. De Rode Duivels speelden hun drie groepswedstrijden in het Aztekenstadion in Mexico-City en logeerden in het Meson del Angel in Puebla. De Roemenen voetbalden drie keer in het Estadio Jalisco in Guadelajara. Ik kon nog niet terugvinden waar ze hun basiskamp hadden, maar het was ongetwijfeld in de buurt van hun speelstad. Het lijkt dan ook weinig waarschijnlijk dat Van Himst en Dinu elkaar tegen het lijf liepen. Het is bekend dat heel wat Belgische spelers (maar niet Paul Van Himst) geregeld de ‘muur deden’ in het Meson del Angel, maar Puebla ligt volgens Viamichelin op 666 kilometer van Guadelajara. Een beetje ver voor een nachtelijke uitstap, zeker als je de Mexicaanse wegen kent.

En dan de WK-voorronde zelf. Roemenië en België waren ingedeeld in een zeer moeilijke groep met Cyprus, de Faeröer en vooral Wales (met Ryan Giggs) en Tsjechoslowakije (met Gheorghe Hagi). Het was helemaal niet zeker dat de Rode Duivels zich zouden kunnen plaatsen. Hoe zouden er dan afspraken kunnen gemaakt worden om samen door te gaan? Door de punten onderling te verdelen? Dan neem je in zo’n evenwichtige groep wel heel grote risico’s.

Overigens was de sfeer tussen beide nationale teams alles behalve vriendschappelijk. De Rode Duivels wonnen de heenmatch (1-0), maar verloren de return in Boekarest (2-1). Wellicht was dit de enige interland dat ik met angst in het stadion zat. De toeschouwers waren ronduit vijandig en de stenen lagen voor het grijpen in het Nationaal Stadion dat verbouwd werd. Achteraf bleek dat ook de spelers zich niet veilig hadden gevoeld.

De nederlaag van de Belgen had voor gevolg dat de onzekerheid over kwalificatie tot de laatste wedstrijd duurde. Of beter gezegd tot de laatste minuut van de laatste wedstrijd in Brussel tegen de VTS. Wedstrijden zelfs, want ook Roemenië en Wales moesten in hun laatste duel uitmaken wie de Atlantische oceaan over mocht.

De Duivels hadden genoeg aan één punt tegen de Tsjechoslowaken,  die inmiddels gescheiden waren en onder de naam VTS (vereniging van Tsjechen en Slowaken) aantraden. Het bleef bibberen tot het einde. Philippe Albert schopte Kadlec neer die alleen op het Belgische doel afstormde. Met tien man verhoogde de druk van de bezoekers nog, maar gelukkig speelde Filip De Wilde, de vervanger van de geblesseerde Michel Preud’homme, de beste interland uit zijn carrière. Roemenië (inmiddels zonder de ontslagen Dinu) mocht mee naar de VS, omdat het in Wales won (1-2).  

ALS U MEER WIL WETEN OVER DEZE KWALIFICATIECAMPAGNE LEES ‘100 DUIVELSE VOETBALFEESTJES’ VAN RAF WILLEMS EN FRANCOIS COLIN