Trainers ontslaan hoort op Schalke 04 bij het leven van elke dag. Zoals Karel Geraerts, de zeventiende trainer in tien jaar, nu ervaart.
In het begin van dit seizoen leek Karel Geraerts zich geen zorgen te moeten maken. Hij zou, zo klonk het vanuit de bestuurskamer, alle kansen krijgen om de ploeg de komende maanden verder te laten ontwikkelen. Geraerts had de traditieclub van degradatie uit de Tweede Bundesliga behoed, al gebeurde dat niet echt met overtuigend voetbal. Maar hij had, bij gebrek aan materiaal, niet met de door hem geprefereerde veldbezetting kunnen spelen: geen 3-5-2, geen drie verdedigers en twee defensieve middenvelders, maar een 4-4-2. Dus werd er op de transfermarkt naar spelers gezocht die binnen dit concept pasten. Drieëntwintig nieuwe spelers telde de selectiegroep dit seizoen, inclusief zes man uit de eigen jeugd die naar de A-kern doorstroomden. Sommige aankopen kwamen er wel in heel snel tempo, waarbij Geraerts amper inspraak had. De bedoeling was om weer bovenaan mee te draaien, om dan in 2026 opnieuw naar de Bundesliga te promoveren en er dan snel voor te zorgen dat de hymne van de Champions League weer in het stadion van Schalke te horen zou zijn.
Ambitieuze taal, maar die viel bij deze club in het verleden wel meer te horen, al had iedereen het nu wel over een radicale breuk met het verleden. Na de 3-5-nederlaag van Schalke 04 vrijdag tegen Darmstadt 98 – na een 3-0 voorsprong _ is het voor de Limburger over en uit. Vier punten op achttien, zestien tegendoelpunten in zes wedstrijden, het is een magere balans. Het heet dat er te weinig ideeën in het spel zitten en dat de defensieve fouten zich opstapelden. Maar vooral dat de ploeg zich zowel qua spel als op tactisch vlak te weinig heeft ontwikkeld en dat er geen enigheid bestond over de sportieve koers die verder zou gevaren worden. Eerder kwam het daarover al intern tot een aanvaring tussen Geraerts en Ben Manga, de directeur voor de planning van de selectie en verantwoordelijke voor de scouting. Hij wreef Geraerts fouten aan bij de opstelling van de ploeg, iets wat door de media breed werd uitgesmeerd. Sportdirecteur Marc Wilmots verdedigde zijn trainer met gloed, zat vrijdag naast hem demonstratief op de bank, maar dat veranderde niets. Ook Wilmots, amper tien maanden in dienst, moet zijn koffers pakken, net zoals assistent-trainer Tim Smolders. Karel Geraerts is net geen jaar trainer geweest van een van de meest roerige clubs van Duitsland die nu, zo wordt in een persmededeling gezegd, nood heeft aan een nieuw elan.
EEN PSYCHIATER
Zeventien trainers in tien jaar, 31 trainerswissels in 20 jaar, een seizoen (2021/22) waarin er vijf trainers op de loonlijst stonden, de vraag rijst of Schalke 04 wel te trainen is? Nadat de Nederlander Huub Stevens daar vanaf medio 1992 ruim vijf jaar werkte en in 1997 de UEFA-cup won, loopt iedereen zich stuk op de bizarre machtsverhoudingen binnen de club. Zelfs gerespecteerde trainers als Jupp Heynckes of Ralf Rangnick deden hun contract niet uit.
Schalke 04 was lang een toneel van knetterende bestuurlijke ruzies en afrekeningen. Niet alleen trainers, ook spelers komen en gaan, terwijl de schulden stegen. Zo bleef Schalke 04 altijd een haard van onrust, met zware beleidsfouten die als een rode draad doorheen de geschiedenis van de club lopen. Met veel miskopen en een catastrofaal scoutingssysteem.
Maar Schalke 04 is ook een mythe, een club die de regio overheerst. Voor iedere thuiswedstrijd loopt het stadion, met 61.000 plaatsen, vol. Ook in de Tweede Bundesliga. Voor vele aanhangers is de club de enige reden van bestaan. Schalke is der Himmel im Revier zoals de stadionomroeper voor iedere thuiswedstrijd een paar keer pleegt te herhalen. Het is een club die beroert en ontroert, maar tevergeefs zoekt naar een duidelijke lijn in het beleid. Schalke, zei ooit iemand, is een geval voor de psychiater.
EEN RISICO
Nochtans leken dit seizoen de neuzen in dezelfde richting te staan en werden alle ego’s die ook in het bestuur zetelen gebundeld. Er kwamen nieuwe mensen en de overtuiging leefde dat er een grondsteen was gelegd voor een betere toekomst. Er werd daarbij veel verwacht van Ben Manga. Hij moest een strategie op lange termijn uittekenen, spelers aantrekken met een groot potentieel, die later eventueel ook met veel winst konden worden doorverkocht. Intussen sloot hij opvallend veel langjarige contracten af.
Het was Ben Manga die met Karel Geraerts botste. Dat de Limburger dit niet overleefde, toont hoe groot zijn macht is. Veel groter dan die van Marc Wilmots, bij Schalke nochtans een legende. In Gelsenkirchen moeten ze nu nog maar eens op zoek naar een nieuwe trainer. Daar zijn ze nu al volop mee bezig. Wie deze job aanneemt, weet dat hij een groot risico neemt. Die overweging moet ook Karel Geraerts, destijds ook aangeprezen door ex-speler Youri Mulder, gemaakt hebben. Bovendien had hij nog maar één jaar ervaring als hoofdtrainer. Heeft Geraerts zichzelf overschat? Niet alleen als voetballer, ook als trainer moet je op het juiste moment de juiste stap zetten.
