De topclubs (hoewel Charleroi en Standard daar niet echt bij horen) willen nog maar eens de format van onze competitie veranderen: een hoogste klasse met veertien teams (en play-offs met zes) en een tweede divisie met zes ploegen. Gekker moet het met ons voetbal echt niet worden. Is dit echt het beste wat onze eliteclubs kunnen bedenken?
Het uitgangsidee is perfect: minder wedstrijden. Ook omdat het aantal Europese duels vanaf volgend seizoen zal verhogen en de kans op succes nationaal en internationaal nog moeilijker te combineren wordt. Met de play-offs komen we op 40 competitiematchen uit. Dat is twee meer dan topcompetities als de Premier League, La Liga en de Serie A, met clubs met veel bredere selecties.
Wie de reacties op de nieuwe plannen op klassieke en sociale media leest, heeft na een paar minuten de oplossing gevonden: een eerste divisie met 16 of 18 teams en zonder play-offs. Het is onwaarschijnlijk hoe de eindronde verfoeid wordt, maar behalve Club Brugge klampt zowat iedereen er zich halsstarrig aan vast. Zelfs AA Gent, dat voor het vierde jaar op rij uit de boot dreigt te vallen.
Het voetbal is de enige bedrijfstak waar met de wensen van de consument gewoon geen rekening wordt gehouden. ‘Die domme supporters pikken het wel’, is de redenering. Zo werden, tegen alle beloftes in, de uren van een aantal matchen van komend weekeinde op het laatste moment toch weer gewijzigd. In plaats van op een originele/leuke manier uiting te geven aan hun ongenoegen – zoals in Duitsland – wordt hier onvrede dan ook alleen vertaald in geweld en om de verkeerde redenen (te veel nederlagen). En met ‘casseurs’ wordt – niet ten onrechte – geen rekening gehouden.
Barometer
Hoe dan ook, het nieuwste idee is om het simpel te stellen ‘van de pot gerukt’. Het aantal wedstrijden vermindert van 40 naar 36, maar dat is dan ook het enige positieve gevolg. Voor het overige gaat het van kwaad naar erger. De ‘kleintjes’ worden gepaaid door het aantal degradanten te verminderen. Terwijl dat een grotere kans op promotie vorig jaar ingevoerd werd om de profclubs uit 1B wat perspectief te bieden en hun competitie een pak boeiender te maken.
De zogenaamde top-8 interesseert zich echter absoluut niet voor 1B, behalve voor het feit dat de jeugd van de helft van hen er de kans krijgt om een stap naar de grote jongens te zetten. Een tweede klasse met 6. Wie verzint zoiets? Hoe vaak spelen die tegen elkaar? Zes keer of acht keer? Welke supporter blijft daar geld aan besteden? Welke tv-zender zit daar op te wachten?
Het is duidelijk: eigenlijk willen de topclubs van die tweedeklassers af en zouden ze liefst een gesloten competitie invoeren. Al wie nu in de hoogste reeks speelt, zou daar meteen voor tekenen en dat zou ruim voldoende stemmen opleveren om het door te voeren. Helaas, het mag niet. Van Uefa. In Nederland vormden de Eredivisie en de Eerste Divisie tot één of twee decennia terug een gesloten competitie, maar daar werd vanuit Nyon een streep doorgetrokken.
Lachwekkend
Er zal dus altijd een tweede klasse met stijgen en dalen bestaan. Meer, die tweede divisie zal een belangrijke barometer zijn voor de gezondheid van je voetbal. Dat de stijgers (zoals Union) meteen een versterking zijn voor de topklasse maakt je voetbal alleen sterker en rijker. Als de promovendi (zoals Burnley, Luton Town en Sheffield United in de Premier League) slechts kanonnenvlees blijken, krijg je veel oninteressante wedstrijden en verliest je competitie aan waarde.
De conclusie is dus simpel: je moet je middelen herverdelen in het voordeel van de kleine clubs om top en bodem dichter bij elkaar te brengen. Het wordt alleen ronduit lachwekkend als Georges-Louis Bouchez (de voorzitter van tweedeklasser Francs Borains) daar voor pleit. In de gewone wereld is solidariteit zowat het laatste wat hij wil.
