Im Westen nichts Neues

In Qatar worden deze week erg verrassende halve finales gespeeld. Brazilië, Portugal en Engeland waren de aanvallende ploegen, maar moesten tegen de verdedigende ploegen Kroatië, Marokko en ook Frankrijk de duimen leggen. Argentinië-Nederland was hierop de uitzondering, ook al moesten Messi en C° tot het gaatje gaan. Logischerwijze zou je denken dat de Fransen het volgende zondag tegen de Argentijnen zullen moeten opnemen, maar wat is logisch in dit al bij al tot op vandaag eerder flauw WK. Schaarse hoogtepunten. Onvoorspelbaar dus.
Ondertussen zijn de Belgen al een week thuis en kunnen ze nadenken over hun lot, want uiteindelijk bleken ze – althans volgens sommige volgers – deel uit te maken van de groep des doods. Laten we echter wel wezen, Marokko en Kroatië verdienden het gewoon meer om door te stoten. Alleen heel even tegen de formule 1-ploeg uit de Balkan wisten de Rode Duivels de spanning er wat in te brengen. Maar ook niet meer dan dat. Speculaties over hoe ver we zouden zijn geraakt, mochten de Duivels het wel hebben gehaald, zijn daarom ook helemaal niet op zijn plaats. Wie in drie matchen tegen zogezegd mindere tegenstanders slechts één keer weet te scoren, hoort niet in de tweede ronde thuis. Punt.
De titel van dit stukje refereert aan de titel van een boek van Erich Maria Remarque over de Eerste Wereldoorlog, waarbij de hoofdfiguur de dood vindt op een dag in de oorlog dat er haast niets gebeurt. Neen, hoor, in ons voetbal vallen er gelukkig geen doden. Maar het lijkt erg stil in het nationale voetbal. De ploegen zijn in alle stilte hier te lande of zelfs tot in Dubai de tweede competitiehelft aan het voorbereiden en het spectaculairste bericht lijkt een mogelijke overgang van Daley Blind naar Antwerp te zijn. Maar eerst zien en dan geloven.
Is er dan werkelijk geen nieuws te rapen? Toch wel, maar dan vooral extra sportief. Eerst was er de minnelijke schikking voor enkele mensen in het proces Propere Handen. We wachten ondertussen al een hele tijd vol ongeduld op de afwikkeling van dit allesomvattend proces waarin 57 personen terechtstaan, sorry terechtstonden. Want negen personen wisten via minnelijke schikking hun schuld af te kopen. Het gaat om Bart Verhaeghe en Vincent Mannaert (Club Brugge), Herbert Houben, Herman Nijs, Filip Aerden en Patrick Janssen (Racing Genk), Michel Louwagie (AA Gent), Matthias Leterme (KV Kortrijk) en Paul van der Schueren (OHL). Valt het te verwonderen dat bij dit nieuws – dat wat tussen de plooien van het WK verdween – het woord klassenjustitie herhaaldelijk en niet ten onrechte werd gebruikt? Deze negen heren kochten letterlijk hun schuld af. Dat betekent niets meer en niets minder dan een schuldbekentenis. Ze zijn schuldig bevonden aan wanpraktijken – waaronder schriftvervalsing, witwassen en geven & ontvangen van zwart geld – maar hebben centen genoeg om die schuld af te kopen. Onze staatskas zal er beter van worden, maar toch is het voor de gewone burger die niet zo veel geld heeft onbegrijpelijk dat dit zo maar kan. Geld wast proper en witter en we zullen nooit echt weten wat hun precieze schuld was. Volgens heel wat mensen wraakroepende klassenjustitie. Het is dus juridisch niet toegestaan om een wedstrijd om te kopen, maar wel om je schuld af te kopen.
De minnelijke schikking met Erwin Lemmens een paar dagen vroeger maakte het de voormalige doelman mogelijk om met de nationale ploeg mee naar Qatar af te reizen. Ook die beslissing doet de wenkbrauwen fronsen.
Dus niet 57 personen, maar slechts nog 47 personen zullen zich voor de rechtbank mogen verantwoorden. Tenzij er nog enkele minnelijke schikkingen uit de hoge hoed worden getoverd en het proces rond Propere Handen wordt geleid tot een schijnvertoning waarbij misschien enkel nog de kleine garnalen zullen hangen. Laten we hopen dat het niet zo wordt. Voor ons rechtsgevoel en voor het Belgisch voetbal.
Een normaal mens zou in zo’n geval denken, ik zoek even de luwte op en blijf wat op de achtergrond. Niet zo echter bij Bart Verhaeghe die op dat gebied blijkbaar geen enkel gevoel van schaamte heeft of voelt. Meer zelfs. Sans gêne voelt hij zich geroepen om met een net opgerichte taskforce mee te zoeken naar een nieuwe bondscoach. We zullen dan maar denken en hopen dat dit allemaal bonafide gebeurt en dat het tot meerdere eer en glorie van ons voetbal gebeurt. Maar het voelt gewoon niet juist aan dat we niet echt weten waarom Bart Verhaeghe werd aangeklaagd.
Daarbij kun je je zijdelings afvragen of de bestaffing van die taskforce wel de juiste is om een nieuwe bondscoach en een nieuwe technisch directeur te kiezen. Persoonlijk denk ik het niet, maar wie weet, slagen we er toch nog in om bij de juiste mensen terecht te komen. We moeten positief blijven.
En dan denk je, terwijl je naar Engeland-Frankrijk kijkt, goh, binnenkort weer de Jupiler League, het zal hier wel stoppen zeker. En dan lees ik hier plots dat Luciano D’Onofrio wordt verdacht van het witwassen van 9,5 miljoen euro. Voor mij is negenduizend vijfhonderd euro al een zeer groot bedrag. Maar dit is gewoon duizend keer meer. Dat gaat gewoon mijn begrip van geld te boven. En ik vermoed met mij bij haast alle lezers. Ik weet niet wat ik daarmee moet, maar ik vind het zo onrechtvaardig in een wereld, waarin zoveel mensen in armoedige omstandigheden proberen het leven aan te pakken.
En zo komen we toch weer bij Qatar terecht. En bij het WK dat gewoon het summum van corruptie is en dan blijft er maar één conclusie: neen, im Westen nichts Neues, aber auch im Osten nichts Neues.