Frank (vóór de stelling): Het is wat vreemd om na de ongekend zinderende ontknopingen van diverse poules te pleiten voor een herziening van het systeem. Normaliter was de eerste WK-ronde een slaapverwekkende formaliteit, maar nu het circus naar het midden van het reguliere seizoen is verplaatst, maken diverse sterspelers een uitgebluste indruk. Dit zal ongetwijfeld te maken hebben met het moordende speelschema voorafgaand aan dit voetbaltoetje van het jaar. Na twee gewonnen potjes kiest menig bondscoach ervoor om met een B- dan wel feestopstelling ten tonele te verschijnen, met als logisch gevolg dat Brazilië in de laatste ronde opeens verliest van Kameroen en Frankrijk het onderspit delft tegen Tunesië.
Om dit soort competitievervalsing tegen te gaan begrijp ik de roep om verandering. Gezien al het gedoe rondom de toewijzing aan Qatar en ter voorkoming van een herhaling in een naburige zandhoop, heeft een vooraanstaande voetbalvisionair in het verleden reeds gepleit voor een compleet andere opzet van het WK. En dankzij mijn briljante idee zullen ook mindere, maar zeker niet minder enthousiaste voetballanden de kans krijgen om oog in oog te staan met idolen als Mbappé, Ziyech en Noppert. Kijk voor de lol eens op youtube naar de wijze waarop een uitzinnige menigte in Dhaka in het holst van de nacht de overwinning van hun ‘geadopteerde’ Argentinië op Polen vierde. Het nationale elftal van Bangladesh zelf bungelt ergens onderaan op de FIFA-ranglijst, kansloos om zich ooit te kwalificeren.
Dus ik zeg: gooi alle 196 landen, waaronder ook ministaatjes als Tuvalu en Andorra en bananenrepublieken als El Salvador en Duitsland, in één pot en laat een onschuldige hand – best nog een uitdaging binnen FIFA-kringen – op willekeurige wijze de knock-out koppels bepalen. Vervolgens is er één do-or-die wedstrijd, waarbij de reiskosten naar draagkracht worden verdeeld tussen de twee landen. Het reisgezelschap mag uit hooguit 25 personen bestaan en maakt gebruik van reguliere lijndiensten om op de plaats van bestemming te komen.
Suriname uit, dan komt Oranje echt nog eens een end, met een paar bijbeltjes en bolletjes excuses in de handbagage. In dit WK 2.0 is een uitglijder meteen fataal en verwacht ik veel minder opgefokt gedoe vooraf, tijdens en na de wedstrijden en sowieso veel minder Gianni Infantino in beeld. Bovendien hoeven niet nodeloos stadions uit de grond te worden gestampt met alle ellende van dien, en sportief gezien zijn er elk jaar opnieuw ‘nieuwe rondes, nieuwe kansen’. Daarbij blijft ons het wekenlange onafgebroken gejeremieer van analisten, commentatoren en toevallige passanten bespaard en kunnen we gewoon weer met darts en zoete kerstfilms in gepaste eindejaarsstemming komen.
Peter (tegen de stelling): Het huidige WK is nog niet afgelopen, maar in de stelling wordt al een aanpassing voorgesteld voor de volgende editie. Het is altijd goed om naar verbetering te kijken als een onderdeel van een toernooi niet goed bevallen is. Wat was er echter mis met de poulefase?
Grote toernooien zijn een ideale gelegenheid om nieuwe zaken te promoten. Tijdens het WK van 1970 in Mexico werden de gele en rode kaart geïntroduceerd. Het duurde wel nog even eer het kaartensysteem in het hele voetbal was ingevoerd. In het begin werd er wat lacherig gedaan als de scheidsrechter een kaart uit zijn borstzak toverde, maar dat ebde snel weg. Het EK van 1996 werd beslist met de golden goal. Die maatregel is echter een plotselinge dood gestorven. Men wilde het spel attractiever maken, maar het tegenovergestelde was het gevolg. Het WK van 2018 in Rusland was het eerste grote toernooi waarbij gebruik werd gemaakt van de VAR. Het was even wennen, maar tijdens het huidige WK zien we duidelijk de meerwaarde ervan. Geen gesteggel meer over beslissingen van de scheidsrechter, de VAR heeft altijd gelijk zoals steeds weer blijkt uit de beelden. Het oponthoud dat ontstaat bij de inschakeling van de VAR wordt tijdens dit WK ruimschoots gecompenseerd door extra speeltijd en ook dat is een goede ontwikkeling.
Het WK in Qatar is het eerste toernooi dat in het late najaar wordt gespeeld en dat is voor de voetballers ideaal. In deze tijd van het jaar hebben ze nog geen zware competities achter de rug en beginnen de meesten fit aan het toernooi. Misschien is dat wel de reden dat we zo’n fantastische poulefase hebben gezien.
Dat is in de Champions Leaguecompetitie heel anders. Daar is het altijd wachten op de knock-outfase. De krachtsverschillen tussen de diverse clubs zijn te groot om voor spanning in de poulefase te zorgen. Bij een WK-toernooi ligt dat anders. Het was genieten bij de poulewedstrijden: spanning, spektakel, drama. Denemarken, België, Duitsland en Uruguay konden naar huis. Japan, Australië, VS, Senegal en Zuid-Korea gingen wel verder. Wie had dat kunnen voorzien?
Oranje kwam ook door de poulefase, maar hoe dat ging en wat er daarna gebeurde, zal later nog wel eens in een stelling aan de orde komen. In de knock-outfase gingen teams veel berekender spelen. Sommige teams gokten zelfs op verlenging en strafschoppen. Voor de neutrale voetballiefhebber verloor het toernooi gaandeweg aan amusementswaarde. Misschien dat de kleine finale en de echte finale nog mooi voetbal opleveren, maar stel je voor dat er vanaf het begin knock-outwedstrijden waren geweest … Laat ons de poulefase alsjeblieft in ere houden, zodat we tenminste daar kunnen genieten van aantrekkelijk, onbevangen voetbal.
