Ik sta op metrostation Charlton en heb mij met mijn lot verzoend. Mensen zoals ik zijn eigenlijk maar zielig. Het is zaterdagochtend in Londen, twee weekends voor kerstmis in 2019 en voor de tijd van het jaar aangenaam weer. Oxford Street dan maar? Ook wie niet van winkelen houdt, kan op Oxford Street op zo’n dag zijn ogen uitkijken. Zelfs in Londen, stad voor de rijken, is rond Kerstmis voor ieder budget voldoende leuks te koop op deze boulevard, zo mooi dat zelfs de platste commercie hem niet verpest.
Besmet
Anders de musea? Het British Museum alleen al is groot genoeg om je een week in te vermaken, en kost geen penny om te betreden. Tate Modern, de National Gallery.. misschien een mooi matineeconcert ergens? Niet voor mensen zoals ik. Ik ga vandaag naar AFC Wimbledon kijken. Mooie club hoor, met een bijzonder verhaal, maar wel een hele onderneming op zo’n mooie dag. Vanaf Floyd Road in Charlton naar Kingsmeadow in Wimbledon is dik 25 kilometer lopen. Je bent ook met het openbaar vervoer zeker anderhalf uur onderweg van voordeur tot voordeur. En dat voor een stadion dat in geen enkele gids als bijzonder staat aangemerkt, voor een nietszeggend potje tegen Doncaster Rovers. Het is niet anders. Ik ben besmet met voetbal, en ik zou het niet anders willen.
Hoewel, eigenlijk zou ik het wél anders willen. Op de agenda voor het voetbalseizoen 2019-20 stond zeer hoog genoteerd: Griffin Park voor een bezoekje aan Brentford. Dat is een stadion met een reputatie die verder reikt dan het fijne clichébeeld de pub op iedere hoek, rijp voor de sloop in de zomer van 2020. Maar ja, mijn passage langs Londen viel nu eenmaal net in het weekend van de derby tegen Fulham. Van de 12.500 stoelen was er geen enkele onbezet. Ticket voor de perstribune? Kan, mits verzekering van twee miljoen pond – en da’s geen optie. Een wanhopige smeekbede op Twitter had niets opgeleverd. Logisch ook. Wie zou zijn ticket voor de laatste derby op heilige grond nou afgeven?
Gered, niet opgelicht
Nou, een meneer op Twitter. Bij de grote Europese clubs zou ik het zaakje niet vertrouwen. In Liverpool, Madrid en München gaan de gekste verhalen over oplichters die nietsvermoedende vaders-en-zonen voor een vermogen een ticket aansmeren. Als je pech hebt is het nog een nepkaartje ook. Maar zou iemand echt zoiets flikken op het tweede niveau in Engeland? Ik kan mijn wantrouwen onderdrukken en reis af naar West-Londen. Ik bezoek heel clichématig de vier pubs, drink in de twee leukste ervan een pint en sta op de afgesproken tijd klaar in de Lord Nelson. Over clichés gesproken, zo heet in Engeland minstens de helft van alle pubs.
De man is te goeder trouw. Een Londense verstekeling die in Noord-Engeland is beland. Samen met een paar soortgenoten komt hij voor de meeste thuiswedstrijden met de trein naar hier. Één van hen was ziek. Verdienen aan de wanhopige toerist? Als Liverpoolsupporter heb ik het betere uitknijpwerk wel gezien. Een half maandloon voor twee tickets? Papa kijkt naar The Kop, naar zijn kleine spruit en tovert aarzelend een stapeltje bankbiljetten uit zijn binnenzak. Wat zeg ik, in Gelsenkirchen bood een man mij eens 250 euro voor mijn persaccreditatie voor Schalke – Borussia Dortmund.
Hier niet. De prijs op het kaartje – een echte, dat zie je zo – is de prijs die ik betaal: 25 pond. En het eerstvolgende rondje is voor mij – helaas is een vijftal pints in Londen anno 2019 duurder dan dat ticket, maar dat wordt netjes goedgemaakt doorheen de middag. Eenmaal in het stadion kan ik mijn geluk niet op – het is een ticket voor de eerste rij van Griffin Park, waar de laatste keer dé derby tegen Fulham wordt gespeeld. Dit voetbalstadion is perfect. Vier verschillende tribunes, een mengsel van zit- en staanplaatsen, prachtige lampen die het veld verlichten maar het publiek in het donker houden. Een beetje primitief, ja. Amper sanitaire voorzieningen, en dat in het land waar het bier doordrinkt als was het limonade.
Brentford won de derby tussen twee nette clubs met 1-0. Achteraf was het maar goed dat mijn redder nog opdook, want een bezoek aan Griffin Park was er niet meer van gekomen met de corona-ellende die begin maart uitbrak. Het monument Griffin Park gaat in de zomer van 2020 tegen de vlakte. Dat in oogschouw nemend was het een zeer wijs besluit om het nu nog te bezoeken. Artistiek verantwoord, zelfs.
Kunde tegen gekte
Op 28 mei 2021 presenteert Real Madrid David Alaba. Gratis, krijsen de Spaanse sportkrantjes. Voor 125 miljoen euro exclusief bonussen, is de realiteit. Oké, er komt geen transfersom naar München, maar de Oostenrijker tekent in Bernabéu een vijfjarig contract voor 25 miljoen euro bruto per seizoen. In Beieren kreeg Alaba, waarvan iedereen met ogen in zijn kop kan zien dat het een wereldvoetballer is, naar verluidt ‘slechts’ de helft van die jaarlijkse gage aangeboden. In München hebben ze graag de beste spelers, maar niet tegen elke prijs. Niet als ze hun toekomst ervoor moeten hypothekeren.
Want dát is wat Real Madrid doet. Het gelukkig doodgeboren Super League-gedrocht kwam voort uit de ijdele weigerachtigheid om beleid te voeren. Iemand nu al 25 miljoen euro aanbieden als-ie straks in 2025 al 33 jaar is, dat is gekte. In München snappen ze dat, en dus konden ze daar met een pul witbier glimlachend de PR-nachtmerrie van Perez, Agnelli, Laporta en de zes Engelse clubs bekijken. Op 29 mei 2021 won Chelsea de Champions League. De Blues toonden aan dat je met gedegen scouting en een tactisch sterke trainer best ver kan komen. Maar Chelsea, een betekenisloze club op het Europese toptoneel totdat ze kunstmatig opgepompt werden, kan moeilijk als voetbalsprookje doorgaan. Elders in Londen zagen we er wel een.
Op 29 mei 2021 promoveert Brentford naar de Premier League. Op Wembley zijn The Bees véél te sterk voor Swansea City. Net te laat, huilt mijn liefhebbershart. Wat was het mooi geweest om de Super League-dissidenten te ontvangen in dit sprookjesdecor. Vier losse tribunes, geen millimeter beenruimte, een indringende pislucht uit alle hoeken, verjaard sanitair.. Wat was het mooi geweest als alle supporters op Wembley hadden kunnen meevieren met het succes van Thomas Frank en zijn team. Al jaren dingen ze mee om promotie, nu is het eindelijk zover.
Spreadsheets en tegengif
Het publiek mag volgend jaar (hopelijk) plaatsnemen in het nieuwe stadion, een kwartiertje lopen vanaf het oude thuishonk – dezelfde pubs kunnen dus in gebruik blijven. Het is te begrijpen, de nieuwbouw. Griffin Park was te klein, kon niet worden uitgebreid en de grondprijs in Londen schiet alsmaar verder de lucht in. Op 29 mei, de dag van het Heizeldrama, moet je ook denken aan de veiligheid. Als er op de verjaarde omloop van Griffin Park iets misgaat, zit je met een paar duizend ratten in de val. Het nieuwe onderkomen ziet er voor een nieuwbouwstadion nog best boeiend uit, dat ook. Maar laat ons niet vergeten: Brentford heeft zijn promotie afgedwongen zonder de inkomsten uit hun nieuwe stadion.
Voetbaldromen uit Griffin Park. De jaarlijkse salarishuishouding is er ongeveer wat één Alaba jaarlijks gaat verdienen in Madrid. De transferbalans is ieder jaar neutraal tot zeer positief. Brentford is een club die zijn spelers werft op basis van spreadsheets vol cijfertjes. En dat doen ze goed. Voorbeeld: vorige zomer vertrok spits Ollie Watkins voor €34 miljoen naar Aston Villa. De club reageerde door voor een fractie van die som Ivan Toney te halen, die er vervolgens dertig inramde in het Championship.
Tegen Swansea volgde de kroon op goed werk. Er vloeit minstens 120 miljoen euro extra de Brentford-clubkas in volgend seizoen. Als je ziet hoe goed ze hun geld tot nu toe spendeerden, is angst op zijn plaats. Zorgen voor later bij de club, die moet wennen aan de eerste keer tussen de grote jongens sinds de jaren ’40. Een passende beloning voor jarenlang baanbrekend beleid. Wie goed werk levert, komt hogerop. De verdiende promotie, het mooiste element in het voetbal.
