Van 20 juli tot 20 augustus loopt FIFA Women World Cup 2023 in Nieuw-Zeeland en Australië. Stilaan krijgt het vrouwenvoetbal het respect dat het verdient. Dat heeft een eeuw geduurd. Dik honderd jaar geleden trok de eerste vedette van het vrouwenvoetbal, de rebelse Lilly Parr, in Groot-Brittannië tienduizenden fans naar de stadions. De vrouwelijke variant van het voetbal stak op dat ogenblik de mannelijke inzake populariteit naar de kroon. Tot woede van de Engelse conservatieve bondsbonzen. Ze schrapten gedurende een halve eeuw het vrouwenvoetbal uit hun programmatie. Tijdens UEFA Women’s Euro 2022 in Engeland werden alle kijkcijfers- en toeschouwersrecords gebroken. Deze maand volgen miljoenen mensen de prestaties van onder meer Megan Rapinoe, de Lilly Parr van deze tijd.
Naar aanleiding van FIFA Women World Cup 2023 brengen we ‘een kleine geschiedenis van het vrouwenvoetbal’ in tien afleveringen. En vijftien portretten van de beste speelsters aller tijden: ‘Van Mia Hamm in 1996 tot Alexia Putellas in 2023’. Afgewisseld met enkele opiniestukken. Onder de noemer ‘Heldinnen van het voetbal’, kortom.
Nadia Nadim: vader vermoord door Taliban, beste Deense voetbalster ooit
Nadia Nadim. Denemarken – Spanje EK 2022, twaalf minuten voor tijd bij 0-0 stand. Aanpakken, dribbelen, schieten in de hoogste versnelling. Enkel een uitstekende save van de Spaanse doelvrouw houdt haar van het Deense doelpunt van de kwalificatie voor de kwartfinale. Net voor het eindsignaal scoort Spanje het winnende doelpunt. Was dit het laatste hoogtepunt van Nadia Nadim voor Denemarken? Op weg naar haar 35 ste verjaardag haalde ze haar honderdste interland net voor het begin van het UEFA Women’s Euro tegen Brazilië. In minuut 91 bood ze met een assist Gejl Jensen de 2-1 aan.
Dankzij haar prestaties bereikte Denemarken in de Europese Kampioenschappen van 2013 in Zweden de halve finale (verlies na strafschoppen tegen Noorwegen) en in 2017 in Nederland zelfs voor de eerste keer de finale. Haar beste match bracht ze in de kwartfinale tegen Duitsland ten tonele. Mede door haar doelpunt werd de zesvoudige Europese kampioen voor het eerst sinds 1995 vroegtijdig uitgeschakeld. In de finale tegen Nederland opende ze de score, maar de Oranje Leeuwinnen wonnen het pleit met 4-2.
Nadim beheerst het hele oeuvre van de topspits: beweeglijkheid, dribbels over het hele veld, overstapjes, de Cruijff- en Zidaneturn of beter gezegd de Nadimturn, harde plaatsballen, duelkracht. En opvallend voor een speelster met haar creativiteit: ook uitstekend kopspel. Bovendien werkt ze zich uit de naad voor het elftal.
Kampioen van Denemarken met Fortuna Hjorring in 2014, van de Verenigde Staten met Portland Thorns in 2016 én van Frankrijk in 2021 met Paris Saint-Germain. Met tien goals in vijftien matchen stootte ze mee het ongenaakbaar gewaande Olympique Lyon na acht achtereenvolgende landstitels van de troon. Met Manchester City eindigde ze zowel in de competitie als in de FA Cup op de tweede plaats in 2018.
Nadia Nadim werd hét gezicht van het Deense voetbal en presenteerde zich als één van de smaakmakers op het internationale podium.
Ze overwon persoonlijke tragedies en religieuze vrouwenhaat van het meest barbaarse soort. Ze werd geboren in 1988 in Afghanistan. Haar vader diende in het Afghaanse leger, maar werd in 2000 geëxecuteerd door de talibandictatuur. Ondanks het immense verdriet, nam haar moeder, een schoolinspecteur die haar job niet langer mocht uitvoeren, een nuchter besluit. Ze besloot met haar vijf dochters te vluchten uit een land dat het hare niet meer was en dat geleid werd door een islamistisch regime dat het leven voor vrouwen tot een hel maakte. Via smokkelroutes langs Pakistan en Italië belandde de familie – na een tocht in een gesloten vrachtwagen van meer dan vijftig uur – in Denemarken. In het asielzoekerscentrum leerde Nadia voetballen. De liefde voor de bal kreeg ze mee van haar vermoorde vader. ‘Het was de eerste keer dat ik vrouwen zag voetballen. In het vluchtelingkamp voetbalde ik tegen oudere jongens, van ’s middags tot het donker werd.’ Ze kreeg er vaak op haar donder, leerde schijnbewegingen en deelde op haar beurt flink wat klappen uit. Daar lag de basis voor de ontwikkeling tot haar dynamische stijl.
Tegelijk integreerde ze tot een vrouw van de wereld: ze koos ervoor om zich te engageren in de Deense samenleving, als progressieve moslima, en werd verkozen tot ‘Deen van het Jaar 2017’. Ze leerde elf talen en tijdens haar profcarrière rondde ze een studie geneeskunde af. Ze vertelde haar persoonlijke emancipatieroute via het voetbal door aan andere meisjes met een vluchtelingenstatus.
Vanuit haar persoonlijke motto: ‘Ik weet de waarde van het helpen van een mens die geen hoop meer heeft.’ Nadia Nadim.
