Een eenvoudige tweet. Meer was het niet. Een vaststelling. Maar het leek wel een steen in de kikkerpoel. Meer dan 5000 views en interacties volgden hierop. Onverwacht, onvoorzien. Daarom voor de duidelijkheid hier nog eens de tweet:
Ik blijf dit niet begrijpen: 2 x 0-0 in PO I, 0 goals, gemiste kansen, slecht voetbal, maar slechts één kop van jut: de ref. Hij is de enige man op het veld wiens fouten NIET worden vergeven. Alleen hij blijkt verantwoordelijk voor het lage niveau. Komaan, wees eens eerlijk!
Meer was het niet. Eigenlijk wou ik alleen maar zeggen dat ik het (ondertussen) nog altijd niet begrijp. Nu zelfs nog minder dan gisteren. De commotie rond de actie van scheidsrechter Nathan Verboomen. En bij uitbreiding van ongeveer alle scheidsrechters die in de eerste klasse fluiten. Ik kan niet begrijpen dat hun fouten verschrikkelijk worden uitvergroot en dat zij blijkbaar als enigen altijd schuldig zijn en het liefst met pek en veren de wei worden uitgestuurd. Diezelfde wei waar tweeëntwintig andere mannen naar hartenlust mogen knoeien zonder dat iemand daar verantwoordelijkheid neemt.
Een veelvoud aan reacties. Dat scheidsrechters het resultaat bepalen. Dat de VAR op niks trekt. Woorden als beschamend en wraakroepend. Egotrippende refs. Misschien is dit allemaal wel waar, maar dat heb ik niet gezegd.
Neen, ik heb niet gezegd dat scheidsrechters geen fouten maken. En ja, ik vind dat Verboomen een strafschop had moeten fluiten op Charles De Ketelaere. En dat hij ook met Vadis Odjidja en Hein Vanhaezebrouck heeft overdreven. Dus ja. Verboomen ging in de fout. Net zoals elke andere scheidsrechter nu en dan in de fout gaat. Het tegendeel zou vreemd en onnatuurlijk zijn. Want niets menselijks is ook de refs vreemd.
Wat is mijn punt dan wel? Als je de beide matchen van afgelopen zondag bekijkt, dan kun je alleen maar concluderen dat we twee slechte matchen hebben gezien. Net op het ogenblik dat je eigenlijk het beste voetbal van de competitie zou moeten zien, want de vier beste ploegen spelen tegen elkaar. Ik weet het, elke vergelijking loopt mank, maar in de Champions League zien we nu geweldig voetbal. En niet in wat voorafging. En trouwens ook daar maken de scheidsrechters fouten.
Maar we keren terug naar vorige zondag. In beide matchen werd niet gescoord, in beide matchen werden door de vier ploegen kansen de nek omgewrongen. Misschien nog het meest opvallend door Dante Vanzeir en Deniz Undav. Een open kans missen betekent eigenlijk dat je het niet goed doet, dat je het fout doet. En dat betekent meteen dat Union slechts met één punt terug naar Brussel moet. Met andere woorden, zij hebben hun ploeg van twee punten “beroofd”. Maar niemand, nog het minst van allemaal Felice Mazzu, haalt het in zijn hoofd om hen te kapittelen. Net omdat die twee daarvoor met de ogen dicht scoorden en al zoveel goeds hebben gedaan voor hun sympathieke team. Overigens heb ik hier Union enkel als pars pro toto gebruikt, want je kunt dit op elke ploeg toepassen.
Bij een scheidsrechter werkt dat dus anders. Met zijn foute ingreep “berooft” Verboomen Club Brugge van twee punten en hij wordt door ongeveer iedereen met alle zonden van Israël beladen. Zelfs al zou hij daarvoor een heel seizoen foutloos hebben geblazen. Maar scheidsrechters zijn een gemakkelijke zondebok met weinig verweer en – meestal toch – met minder stergehalte dan de spelers. Ze hebben ook geen supporters. Wel in tegendeel op sociale media en via andere kanalen worden ze zwaar onder vuur genomen en/of afgemaakt. En bovendien zijn ze ook nog eens het slachtoffer van de wekelijkse scorebordjournalistiek in de kranten. Ik herinner me de 5 op 10 van Lothar D’Hont die een tijdje geleden een vlekkeloze match floot. Slechts twee spelers kregen minder. Hij kon zogezegd het hoge tempo van de match niet aan. En dat in een wedstrijd waarin het tempo niet eens hoog lag. Wat moet je als scheids daarvan vinden? En hoe reageer je daarop in de volgende wedstrijd?
Daarbij komt nog de aanhoudende kritiek van trainers en spelers na de wedstrijd. Bijna altijd zonder enige vorm van zelfreflectie. De schuld bij een ander leggen neemt de last van je eigen schouders. Makkelijk toch?
Dit alles betekent echt niet dat het met de arbitrage allemaal snor zit. Neen, helemaal niet. Er moet dringend aan uniformiteit worden gewerkt. Dat zou al heel wat frustratie wegnemen. En bovendien moet het hele korps volledig worden geprofessionaliseerd, zodat de scheidsrechters net als de spelers en de trainers maar met een zaak moeten bezig zijn: de volgende wedstrijd.
Tot slot nog even een ander pijnpunt aanraken. De VAR. Daar is vaak terecht veel kritiek op, maar het is en blijft een goed instrument om fouten recht te zetten. Het wordt echter hoog tijd dat al die technische mankementen eruit gaan en dat de VAR niet enkel wordt gebruikt als het om een clear error gaat. Waarom niet gewoon zoals bij tennis, hockey en nog enkele andere sporten de beide ploegen het recht op twee VAR-momenten geven. Bij gelijk behoud je je recht, bij ongelijk verlies je het. Het werkt perfect bij die andere sporten. Misschien moet ik morgen hierover eens een tweet de wereld insturen.
