Een echte positivo

Optimisme is een mooie eigenschap. Het is makkelijk om mee te stappen met iemand die positief in het leven staat. Je kijkt vol verwachting uit naar wat komen gaat en je blikt vol verwondering terug op wat is geweest. Hoe veel makkelijker is dit dan een pessimist telkens weer van antwoord te moeten dienen. Optimisme werkt aanstekelijk. Voor de persoon zelf, maar ook voor de omgeving.

En toch. Trop is soms te veel. Soms word je haast versmacht door een overdosis positivisme. En dat is het gevoel dat ik telkens weer heb na een interview met Roberto Martínez. Ook nu opnieuw in het overigens uitstekend interview dat Frank Van Laeken en Hans Vandeweghe voor De Morgen van hem afnamen.  Interviews met de bondscoach beginnen clichématig telkens weer met woorden zoals aimabel, sympathiek of joviaal. Hij moet wel een erg aangename man zijn. Dat kan niet anders, want op dat gebied hoor je geen wangeluiden. Maar jovialiteit en sympathie zijn geen voorwaarden om een topcoach te zijn, want anders maakte Louis van Gaal of José Mourinho geen enkele kans. En wat te denken van een bullebak als Diego Simeoni. In tegenstelling tot Jürgen Klopp bijvoorbeeld. Neen, een topcoach moet kwaliteiten hebben die voetbalgerelateerd zijn, niets meer en niets minder.

Verre van ons om te beweren dat Martínez die kwaliteiten niet zou bezitten, maar de haast voorspelbare antwoorden op de vragen die hij krijgt tonen aan dat hij vooral vasthoudt aan wat ooit goed is geweest. En om dat doel te bereiken geeft hij toch wel af en toe merkwaardige antwoorden. Wij doen een greep.

Hij zegt keer op keer dat hij zal vasthouden aan zijn systeem en aan de spelers waarin hij al die jaren al vertrouwen heeft, maar vindt tegelijkertijd dat hij niet de beste versie van het team kan bereiken wegens ontoereikende voorbereiding. Voetballers van de gouden generatie worden toch geacht om een systeem dat ingeslepen is niet te vergeten. En de acht spelers die na het WK minimaal honderd caps zullen hebben, hoeven hierbij alvast niet voor hun selectie te vrezen. Dus ook Dries Mertens niet. En waarschijnlijk zelfs Marouane Fellaini niet. Want hij zegt letterlijk dat hij die spelers van de gouden generatie meeneemt omwille van hun ervaring. Ze zijn betrouwbaar. Ik lees letterlijk: “Dat (= ervaring) staat voor mij boven wat die spelers op dit ogenblik bij hun clubs presteren”. Dan kan ik nog wel een paar namen bedenken. Uit het nabije en iets verdere verleden.

Als je zegt dat je het best mogelijke team wil opstellen, dan is het toch ridicuul om te denken dat Hazard ineens weer de topvoetballer zal zijn die hij inderdaad is geweest. Blijkbaar slaagt niemand erin om hem uit het hoofd te praten dat een Hazard een –weliswaar briljante – voetballer uit het verleden is. De selectie van Hazard staat echt wel haaks op een andere uitspraak van hem: “Ik ga niet zomaar iemand die het goed doet op clubniveau voor het eerst selecteren en meteen meenemen naar het WK. Dat is een te groot risico”.  Of toch misschien niet, want Eden Hazard doet het niet slecht op clubniveau. Want hij speelt gewoon niet en dan kun je het niet slecht doen.

Martínez bevestigt hier in dit artikel impliciet dat hij de stand op de wereldranking ongeveer het hoogste vindt. Uiteraard is die ranking belangrijk, maar hij vergeet erbij te vertellen dat zo’n rangschikking vaak een vertekend beeld van de werkelijkheid biedt. Ga maar eens na tegen welke toplanden België in de laatste jaren heeft gewonnen.

Verder komt ook de toekomst aan bod. En op dat gebied kunnen we er alleen maar op blijven hameren dat het echt niet normaal is dat technisch directeur Roberto Martínez mee bondscoach Roberto Martínez moet evalueren. Een fout unicum in deze wereld.

In de aanloop tot het interview meldt persverantwoordelijke Stefan Van Loock dat de nationale trainer de vragen over de toestanden in Qatar een beetje beu is, want dat het over voetbal moet gaan. Maar die vragen heeft Martínez over zichzelf afgeroepen door vlak na de loting zelf wel degelijk politieke uitspraken over Qatar te doen die niet door de beugel kunnen en waarvoor hij nooit op de vingers is getikt. Dat hij dan af en toe een moeilijke vraag krijgt, heeft hij zelf uitgelokt en moet hij erbij nemen. De Franse reportage bij Vranckx toont deze avond in ieder geval dat zijn uitspraken absoluut onterecht zijn.

Wat had ik graag gelezen dat Martínez na al die loftuitingen aan zijn uitzonderlijke selectie als echte positivo voor niets minder dan de wereldtitel gaat. Dat zou pas optimistisch zijn. Het mocht maar eens lukken!