Woensdag in Diegem en vrijdag in Loenhout was er topsport van de bovenste plank te zien. Een massa dolle supporters die cyclocross van topniveau mochten aanschouwen. Van Aert, Van der Poel en Pidcock verzorgden de show en iedereen ter plaatse en de mensen voor hun TV genoten met volle teugen. Vechten voor de zege, dat is wat de mensen willen zien. Alles geven, barsten maar niet breken, aanvallen, counteren, offensief koersen, alleen winnen telt. Hun trainers staan langs de kant maar kunnen weinig doen. Ze zien hun poulains maar om de ongeveer acht minuten passeren. Tactische tips zijn van weinig nut, de renners beslissen zelf.
Wat heeft dat met voetbal te zien ? De laatste drie zinnen zijn belangrijk. De trainers van de wielrenners hebben weinig of geen invloed op de strijd die zich afspeelt. Misschien moeten we daar in het voetbal terug naartoe. Vroeger zaten de voetbaltrainers in een hoekje op de bank. Daar kwamen ze niet af. En roepen en zwaaien en wijzen en reclameren deed niemand. Richtlijnen werden gegeven in de kleedkamer en eens op het terrein was het aan de voetballers zelf om hun ding te doen. Spelen om te winnen was het devies.
Nu worden de spelers overvallen door een massa instructies. Sommigen zullen misschien niet alles begrijpen. Anderen hebben kwaliteit te kort om het uit te voeren. Vooral niets weggeven is de hoofdopdracht. En juist daar moeten we vanaf. Voetbal moet gespeeld worden om te winnen. Aanvallen, spektakel leveren, de supporters vermaken zodat ze gelukkig en voldaan naar huis kunnen, al uitkijkend naar de volgende match. Simpel voetballen is moeilijk wordt vaak gezegd. Maar een hoop tactische gegevens ingepompt krijgen, maakt alles nog ingewikkelder. Vroeger was het bij een corner of vrije trap van ‘iedereen ne man houden’, dat was alles. Nu heeft iedereen iemand vast, ze kleden mekaar bijna uit en dat mag allemaal.
Wanneer gaan er eens ouderwetse trainers terugkomen die uitgaan van eigen sterkte. Die alles in het werk stellen om kansen te creëren, om goals te maken en om meer te scoren dan de tegenstander. Als men scoort moeten de anderen ook uit hun hok komen om nog iets te kunnen rapen. Ik hoop echt dat die tijd nog eens terugkomt. Want het spektakel op de terreinen gaat steeds maar achteruit. Hoeveel goede matchen zijn er per week te zien? Hoe weinig goals worden er gemaakt? Ziet men nog veel dribbels of mooie acties? Neen, afbraakvoetbal, vuile fouten, blessures simuleren, schwalbes, tijd winnen, reclameren op elk fluitsignaal, dat is de hoofdschotel.
Zelfs op het recente WK waren matchen met mooi voetbal zeldzaam. Trainers moeten diploma’s halen om hun job uit te voeren. Maar wat leren ze daar, alleen verdedigen of wat? Welke durvers nemen de handschoen op en gaan aanvallender spelen?
Ik weet dat dit een utopie is, maar een mens kan maar hopen op betere tijden. En wie weet dat als er twee of drie zijn die slagen met het nieuwe en tevens oude systeem, dat de anderen het gaan kopiëren. De voetballiefhebber kan er alleen maar bij winnen.
