Duivelse brieven (1): Simon Mignolet – RW

Waarom Simon Mignolet een topkeeper blijft in het hoofd en met de benen

Een Belgische voetbalfeestje, en dat is het. De nationale ploeg schijnt er zin in te hebben in de aanloop naar het WK 2018. Er wordt hardop gedroomd van minstens een halve finaleplaats. Tijd om met enkele ‘Duivelse voetbalbrieven’ de kwaliteiten van onze Rode Duivels toe te lichten. Nog elf weken scheiden ons van de wereldbekeraftrap. Ik benut die om mijn favoriete elftal neer te zetten.

Maar uit respect en sympathie start ik de reeks met Simon Mignolet. Hij viert tegen Saoedi-Arabië zijn twintigste interland. Zijn vierhonderd en twintigste officiële wedstrijd bovendien: 104 voor STVV, 101 voor Sunderland en 195 voor FC Liverpool. Daar vecht hij sinds enkele maanden met het statuut van bankzitter. Ondanks het feit dat hij beter is dan zijn concurrent Karius. En ondanks het feit dat Jürgen Klopp hem ooit omschreef als ‘de slimste doelman met wie hij ooit had gewerkt.’ Het hoofd van Mignolet, dat is stilaan zijn handelsmerk. Bedoeld wordt: zijn brein. Steeds meer ook de benen: door Romelu Lukaku werd hij geroemd als ‘de beste in de één-tegen-één-situatie’.

‘Alone in the middle of the wood’. Het waren verrassende maar verstandige gedachten van Albert Camus in 1957. De beroemde Franse schrijver-filosoof én voormalige amateurdoelman had net de Nobelprijs Literatuur gewonnen en hij sprak ze uit vanop een Parijse voetbaltribune tegen een Engelse journalist. Vanuit de eigen ervaring keek hij vol mededogen ‘naar-de-persoon-tussen-de-palen’. En hij drukte de verbaasde reporter op het hart: ‘Schuif de schuld nooit op de doelman want de bal gaat steeds een andere kant uit dan je wenst. Men realiseert zich pas hoe moeilijk het is, als men er zelf heeft gestaan.’ Daarna verwees hij naar ‘alone in the middle of the wood’. Hij vertaalde letterlijk het Franse gezegde ‘au milieu du bois’ en hij bedoelde: men staat er alleen voor, als keeper. In volledig isolement.

Het hoofd én de benen, dat is Simon Mignolet. Ik vroeg hem enkele jaren geleden: ‘Poneer eens enkele stellingen over de doelman.’ Hij kwam met drie ondubbelzinnige richtlijnen. Met name regel één: vermijd ze, die tegengoal en men laat je je sowieso met rust. Regel twee: maak zo weinig mogelijk fouten. Dan klinkt het antwoord ‘neen’ op de vervelendste der vragen: kon hij niet meer doen dan dat? Regel drie: sta er opnieuw en het liefst van al bij de volgende bal. Dat klonk bijzonder nuchter allemaal. Ik confronteerde hem met het spreekwoordelijke addertje onder het gras want dat vereist een zenvorm van zelfverzekerdheid. Je pareert op training duizend ballen en je hebt tijdens een wedstrijd pech. Zijn rustgevende devies? ‘Laat het hoofd nooit hangen, doe geen gekke dingen, speel je rol in de match en ban de twijfel.’ Concentratie verbindt hij met inzet, zodat hij zichzelf niets kan verwijten. Na concentratie volgt vertrouwen. En de derde factor heet ervaring: concentratie-vertrouwen-ervaring. Ziedaar de heilige drie-eenheid uit het keepersevangelie van Simon Mignolet. Hij benoemde ‘experience’ tot het moeilijkste onderdeel want ‘je beheerst dit vak nooit voor de volle honderd procent. Zelfs bij je afscheid zal je nog vaststellen: dàt kon ik niet.’ Het waren wijze woorden over een métier dat eigenlijk niet volledig te ontrafelen valt. Mignolet stopte wonderbaarlijke ballen maar liet de ‘gemakkelijkste’ ontglippen. En wat als er geen gemakkelijk bal bestaat? Kan in wezen elke doelpoging de keeper niet op het verkeerde been zetten? Telkens weer is er de weifelende interpretatie over de baan van de bal. Waar zal die eindigen?

Ik zet hier dit standpunt neer: de twijfels steken ten onrechte steeds weer de kop op richting Simon Mignolet. Bij een doelman telt enkel het totaalbeeld.

Lev Yashine geldt als de meest fenomenale uit de wereldgeschiedenis maar hij gaf niet thuis bij zijn belangrijkste afspraak: hij verkeek zich op een schot van Franz Beckenbauer in de halve finale Sovjet-Unie-West-Duitsland op de World Cup 1966. Manuel Neuer heeft alle troeven om zijn opvolger te worden maar hij misrekende zich tegen Mario Balotelli in de halve finale Italië-Duitsland op het EK 2012. En Jean-Marie Pfaff werd op de Mexicaanse Mundial 1986 verkozen tot mondiale nummer één maar zelfs bij hem knaagt het nog steeds over zijn te impulsieve reactie bij het eerste doelpunt van Maradona. Te snel het doel verlaten? Het zijn beslissingen in een fractie van een seconde. Die zelfs door de talentrijkste doelmannen op grote momenten verkeerd worden beoordeeld. Ze bevestigen het beeld van Albert Camus: laat hem met rust want hij staat er alleen voor. Weinig keepers weten die eenzaamheid beter te plaatsen dan Simon Mignolet. Een topper met de benen maar vooral in het hoofd. De denkende doelman, zo ziet hij zichzelf. ‘Alone in the middle of the wood’.