Duivels dagboek 6 juli Kazan: revanche in Scherpenheuvel

Moskou en St.-Petersburg zijn schitterende steden, maar het wondermooie Kazan is een onbekende parel. Een gouden tip voor een verrassende city trip. Met dank aan Adnan Januzaj.

Gisteren ging het meteen richting stadion, maar ’s avonds ben ik met Peter Vandenbempt, Eddy Snelders, Ruben Van Gucht en Bart De Lathouwers gaan eten in The Snob ( vroeg of laat komt de waarheid aan het licht). Een restaurant met verscheidene verdiepingen aan de oever van de Kazanka. Zelden in zo’n indrukwekkend kader gegeten.

Na de sorbet wandel ik langs het majestueuze en schitterend verlichte Paleis van de Landbouwers naar mijn hotel. Ik ben verbaasd hoe dicht ik bij het historisch centrum logeer. Dat opent perspectieven voor vanochtend, ondanks het feit dat ik zo lang mogelijk wil uitslapen. Na de match vliegen we immers weer pas om drie uur richting Moskou.

Ik heb nog bijna twee uur voor ik moet uitchecken in de Courtyard en ik zet de klim in naar de witte muren van het Kremlin van Kazan, de historische citadel van Tatarstan, die op bevel van Ivan de verschrikkelijke in de 16^de eeuw werd gebouwd op de ruïnes van het kasteel van Kazan khans.

Je weet niet waar eerst kijken en ik zou hier wel een hele dag kunnen ronddwalen, maar dit is een trip die perfect aansluit bij het cliché van reizen van Japanners naar Europa: elke dag drie nieuwe steden. De Spasskaja-toren, de scheve toren van Söyenbiko, de 16^de eeuwse Kathedraal van de Annunciatie en als orgelpunt de blauwe torens van de Kul Sarif moskee, de grootste van Europa en in 2005 gebouwd ter ere van het duizendjarig bestaan van de stad.

Op het plein voor de moskee staan stalletjes, die artisanale producten verkopen. Het lijkt Scherpenheuvel wel. Wat opvalt in het oude centrum: veel Braziliaanse en weinig Duivelse shirts.

Het is warm boven op de citadel, maar er staat een licht briesje dat voor verkoeling zorgt. Toch beslis ik om een douche te nemen voor ik van de kamer moet.

Ik ben maar net afgedroogd als ik een koude douche krijg. Een telefoontje vanuit Antwerpen van het reisagentschap leert me dat het luchtruim boven Kazan van één uur tot half vijf wordt afgesloten voor Russische autoriteiten. Wij zouden pas om 5u.30 kunnen opstijgen. Nog altijd twee uur vroeger dan het toestel met de familieleden van de Braziliaanse spelers, maar toch. Dit betekent dat we niet voor negen uur vanmorgen terug in ons hotel kunnen zijn. Nauwelijks enkele uren voordat we eventueel naar Brussel vliegen. Wat een heerlijk land.

Geen aangenaam begin van wat één van de mooiste dagen uit de Belgische voetbalgeschiedenis kan worden. Kunnen de Rode Duivels de grote favoriet van het WK uitschakelen? In 2002 was het een ongelijke strijd. De Braziliaanse ploeg, die wereldkampioen zou worden, was sterker dan de huidige. Met Ronaldo, Cafu, Carlos Roberto, Rivaldo en Rivaldinho telde het vijf spelers die een plaats zouden hebben in het beste elftal van dat moment.

Deze Belgische ploeg daarentegen is heel wat sterker dan de formatie van 2002, die slechts spelers telde als De Vlieger, Walem, Van Kerckhoven en Wilmots, die bij Europese subtoppers aan de slag waren. Opvallend Timmy Simons, die in deze voorronde nog even meespeelde, was er toen al bij.

De Rode Duivels werden in 2002 op hun waarde geklopt en niet door scheidsrechter Prendergast. De waarheid heeft haar rechten. Peter Vandenbempt sneed gisteravond de discussie over het afgekeurde doelpunt van Wilmots nog eens aan. Tijdens zijn rechtstreekse radioreportage zei hij spontaan dat het een overtreding was en gisteravond herhaalde hij die stelling. Om er aan toe te voegen dat de goal misschien niet was geannuleerd als hij aan de overkant was gevallen. Maar ook hij blijft rotsvast overtuigd dat de Rode Duivels in 2002 vooral bevoordeeld werden door de arbitrage ( tegen Japan en Tunesië), waardoor ze tegen Brazilië mochten spelen. De feiten passen echter niet in het straatje van jongens die graag calimerojournalistiek bedrijven.

Ik lees ook dat de uitschakeling van Brazilië zou betekenen dat de Gouden Generatie de Duivels van 1986 overtreft. Enig historisch perspectief lijkt hier te ontbreken. De groepsfase in Mexico was dramatisch, maar de zege tegen de Sovjetunie was een echte stunt. Die ploeg had in de groepsfase indruk gemaakt met onder andere een 6-0 overwinning tegen Hongarije. Het Russische elftal was eigenlijk niet meer of minder dan het clubteam van Dynamo Kiev, bondscoach Valeri Lobanovski inbegrepen, dat een maand voor het WK Europacup II won en twee jaar later de EK-finale verloor van Nederland.

Voor de jonge snaken wil ook nog meegeven dat de Platina Generatie van de jaren ’80 in 1980 ook nog een EK-finale speelde ( Pfaff, Gerets, Vercauteren, Renquin, Vandenbergh, Mommens, Vandereycken en Ceulemans waren er zowel in 1980 als 1986 bij), na een poule gewonnen te hebben met Spanje, Engeland en thuisland Italië en vier jaar later net naast een halve finaleplaats op het EK greep, hoewel zowat de hele defensie en de helft van het middenveld ontbrak vanwege de Waterschei-Standard-omkoopaffaire. Dus laat ons voorzichtig zijn met de superlatieven. En eerst nog winnen revanche nemen voor 2002 uiteraard.