Duivels dagboek 28 juni Kaliningrad: ceçi n’est pas un match de football

Ik word vanmorgen wakker met de woorden van Roberto Martinez: ‘Winnen is geen prioriteit’. De zin zindert na. Pas nu realiseer ik mij de historische draagwijdte van deze uitspraak. Het is de eerste keer in mijn carrière als voetbaljournalist, en dat is toch meer dan veertig jaar, dat ik een trainer zoiets heb horen zeggen. Eigenlijk kan ik me niet herinneren dat een trainer het ooit heeft gezegd en toch zeker niet op een WK. Meestal worden we om de oren geslagen met de quote: ‘Winnen is het belangrijkste, het enige wat telt’.

Het is surrealistisch, maar dus ook typisch Belgisch kan je zeggen. ‘Ceçi n’est pas un match de football’. Het kan en mag niet gebeuren. Het zou na ‘de schande van Gijon’ ( West-Duitsland-Oostenrijk van 1982) en ‘de schande van Moskou’ ( Frankrijk-Denemarken een paar dagen terug) het predicaat ‘de schande van Kaliningrad’ verdienen.

Rekenen helpt niet op een WK. Er is geen enkele garantie dat je er verder mee in het toernooi geraakt en uitgeschakeld worden in de kwartfinale door linke ploegen als Zweden of Zwitserland zou een echte blamage betekenen. En als het een wereldtitel zou opleveren, zou er voor eeuwig en altijd een smet aan kleven.

Laat me eerlijk zijn: het zou mij persoonlijk geweldig goed uitkomen als België vanavond als tweede in de groep eindigt. We vliegen vannacht nog terug naar Moskou en als alles volgens plan verloopt liggen we morgenvroeg om 6u30 in bed. Rostov wordt door collega’s die er al verbleven het hol van Pluto genoemd en zou een nieuwe nachtelijke expeditie betekenen. Maar dat mag geen reden zijn om voor onsportiviteit te pleiten.

Ik bekijk op internet nog snel de ( serieuze) Engelse en Belgische kranten. Bij de Engelsen komt het woord ‘verliezen’ zelfs in de teksten niet voor, bij ons staat het in zowat alle koppen. Gelukkig merk ik dat zowat alle ex-Rode Duivels en ex-bondscoaches er niet van willen weten. Zelfs Georges Leekens zegt dat hij het niet zou doen en ‘nonkel Georges’ geloven we altijd.

Terwijl ik wat fruit sta te scheppen in de ontbijtzaal word ik aangesproken door François De Keersmaecker. In korte broek en zwart Duivelsshirt. Geloof me, het is geen gezicht. Hij vraagt of het waar is dat de Rode Duivels met zoveel invallers gaan spelen. ‘Dat kan je ons supporters toch niet aandoen’, stelt hij terecht.

In Het Laatste Nieuws wordt gesuggereerd dat de huidige bondstop denkt zoals Martinez. Dat kan toch niet? Hoe kan je dan nog ooit sportiviteit eisen in de eigen competitie? Is in ons voetbal voortaan alles toegestaan om het doel te bereiken?

Afwachten wat het wordt. Voorlopig worstel ik met de tijd. In Kaliningrad is het net zoals bij jullie in het vaderland één uur vroeger dan in Moskou. Ik snap totaal niet dat matchen die tot nu toe om vijf en om negen uur begonnen plots om vier en om acht worden afgetrapt.

En ik wentel me in mijn nieuwe status: wereldberoemd. Althans, wereldberoemd in China en dat is toch niet niks. Gisteren gaf ik een interview aan China Global. ‘De CNN van China’, benadrukten de Engelse journalist en zijn al even Engelse cameraman. Ik krijg vragen over de intenties van de Rode Duivels tegen Engeland. ‘Voetballen om te verliezen, kan niet’, onderstreep ik, terwijl ik aan mijn eigen woorden twijfel.

Ik klamp me vast aan Thibaut Courtois. Hij is uit het goede hout gesneden. Hij wil hoe dan ook onder de lat en dat is beslist niet om de ballen binnen te laten. De bedoelingen van de Engelsen zullen we een uur voor de match kennen. Als Harry Kane speelt, is het niet om geen doelpunten te maken.