Duivels dagboek 18 juni

Sochi oogt vanochtend grijs en er staat een behoorlijk windje. Er wordt alweer onweer voorspeld, maar dit keer zou het wel eens prijs kunnen zijn. De Duivels zullen in elk geval niet over de hitte kunnen klagen. Het zou wel eens een typisch Belgische zomerdag kunnen worden: vrij warm en nat.

Alles zit goed om mijn droom van vannacht waar te maken: de grootste WK-overwinning van de Rode Duivels. Het record staat op 3-0, tegen El Salvador in 1970. Maar toch maar voorzichtig zijn. In 1982 speelde België opnieuw tegen El Salvador, dat in zijn eerste match met 10-1 had verloren van Hongarije. Bondscoach Guy Thys zei voor de match dat ploegen als El Salvador niet thuishoorden op een WK-eindronde. Daar kreeg hij later nog flink spijt van. De Duivels hadden de handen vol met de jongens uit één van de armste landen van de wereld en werden gered door een schot van op 25 meter van Ludo ‘Boem Boem’ Coeck (1-0).

Aan het ontbijt zit twee tafeltjes verder een gezicht dat me bekend voorkomt. Het duurt een tijdje voor ik een naam kan bedenken: Dion Dublin. Zeker ben ik echter niet. Collega Hans Vandeweghe klampt de zwarte man bij het koffieapparaat aan. Hij vraagt wie hij is en zegt dat ik denk dat hij Dion Dublin is. Bingo. Dion Dublin, ex-spits van onder andere Man United en Aston Villa, is bijzonder opgezet dat een buitenlander hem herkent en komt naar onze tafel om iedereen de hand te schudden.

‘Ik heb zowat overal gevoetbald’, zegt hij. ‘En overal de ballen binnengeknikt.’ Om ons helemaal te overtuigen kopt hij een denkbeeldige bal binnen. Wat later stapt ook Mark Lawrenson de ontbijtzaal binnen. Hem herkent iedereen meteen. De Ier vormde bij FC Liverpool met Alan Hansen het centrale verdedigingsduo dat in de jaren ’80 grossierde in Engelse titels en Europese bekers. De BBC komt de Rode Duivels inschatten.

We kunnen ons niet indenken dat ze een lovend rapport naar het thuisfront zullen sturen. De eerste helft van België-Panama was er niets te merken van ‘redtogether’, het was eerder rood van schaamte. Traag en ongeïnspireerd voetbal.

Na de rust breekt Dries Mertens met een schitterende volley het Panamese verzet, maar er is nog een uitstekende Courtois nodig om de gelijkmaker te voorkomen. Het is de definitieve, mentale doodsteek voor Panama. De derde uitblinker van de teleurstellende avond is Romelu Lukaku, die twee keer scoort en nu aan vijftien goals in zijn tien laatste interlands zit.

De 3-0 zege is een evenaring van het record van de grootste WK-overwinning, maar dit is tegelijk één van de flauwste zeges van de Duivels op een WK. De ploeg straalt geen spatje beleving noch spelplezier uit en de spelers geven de indruk dat ze hier tegen hun zin zijn.

Eden Hazard, de man die in de vorm van zijn leven verkeert, is – op Carrasco na -misschien wel de slechtste man op het veld – ook al heeft hij een voetje in twee goals – en zou vanavond zelfs zijn grootmoeder niet voorbij geraakt zijn. De fans voelen het aan en scanderen na het zoveelste balverlies zijn naam om hem een hart onder de riem te steken.

Als Axel Witsel ontbreekt, kan hij niet gemist worden. Als hij er bijloopt, vraag je je af wat hij daar eigenlijk doet. Ronduit negatief is dat de defensie zelfs tegen deze zwakke tegenstander niet lekvrij blijft en vooral dat er tegen deze zwakke opponent drie gele kaarten worden gepakt. Waarvan twee voor verdedigers, die nauwelijks kunnen vervangen worden zolang Vermaelen en Kompany in de lappenmand liggen. De Bruyne mag zelfs blij zijn dat hij geen rood ziet, want zijn tussenkomst lijkt op die van De Jong in de finale van het WK 2010.

Zelfs Martinez is er niet gerust in en gooit met Moussa Dembélé een tweede verdedigende middenvelder in de strijd bij een 2-0 voorsprong tegen Panama. Eindelijk schakelen de Duivels over naar een 4-3-3. Nieuwe hoop voor de komende opdrachten.

Het goede nieuws is dat het droog is gebleven en  gelukkig is er ook nog geen man overboord. Er is gewonnen en de meeste favorieten gingen matig uit de startblokken. Mexico, Zwitserland of zelfs IJsland zijn echter van een heel ander kaliber dan dit moedige, maar zeer beperkte Panama. Dat de Midden-Amerikanen aan de aftrap verschijnen met een jongen die bij de beloften van AA Gent speelt, zegt alles.

Dat Engeland slechts tien minuten nodig heeft om Tunesië, dat heel wat hoger mag ingeschat worden dan Panama, op achterstand te trappen stemt tot nadenken. De Engelsen verzuimen voor de rust de tegenstander af te maken en geven een domme penalty weg. Harry Kane, altijd Harry Kane, legt met zijn tweed goal van de avond in de toegevoegde tijd de zege vast.

Een voetbalfeestje is het voor de Duivels dus nog niet geworden, maar voorlopig houden we er de moed in. In 2010 begon Spanje met een nederlaag tegen Zwitserland en werd nog wereldkampioen. Italië pakte goud in 1982 nadat het in de groepsfase drie keer 0-0 gelijk had gespeeld.

Het wordt echter nog een lange en niet echt vrolijke nacht voor spelers en journalisten. Straks stappen we het vliegtuig naar Moskou op. Gelukkig kan het na zo’n match het geen probleem zijn om de slaap te vatten.