Dertig jaar geleden, in het seizoen 1992-’93 startte de eerste editie van een nieuw businessmodel voor het voetbal: de Champions League. De eerste aflevering werd gewonnen door Olympique de Marseille. Met de jaren groeide het oorspronkelijke format uit tot de grootste competitie ter wereld. De televisierechten worden op alle continenten voor veel geld verkocht en de beste wedstrijden worden niet langer gespeeld op de internationale landentoernooien, maar in de Champions League. De eerste editie werd dus op 26 mei 1993 gewonnen door een Belg – coach Raymond ‘la science’ Goethals – en de voorlopig laatste ook. Heel Europa applaudisseerde op 29 mei 2022 voor de fenomenale prestatie van Thibaut ‘El Muro’ Courtois in het doel van Real Madrid. Tussendoor passeerden de beste spelers en coaches ter wereld langs de grote poort. De volgende maanden presenteren we u bij elke speldag in de Champions League een aflevering – 10 in totaal – uit het boek ‘Helden van de Champions League’.
Het boek is voor 20 euro (verzendingskosten inbegrepen) te bestellen bij auteur Raf Willems via raffe.willems@telenet.be
2009-2010: INTERNAZIONALE EN DE TACTISCHE MASTERCLASS VAN MOURINHO
Slechts één man geloofde rotsvast in een zege van Internazionale aan de vooravond van de achttiende aflevering van het Champions Leaguefeuilleton. José Mourinho leidde het blauwzwarte ensemble voor het tweede seizoen en had zijn selectie stevig versterkt. Met als opvallendste actie de ruiltransfer Zlatan en Eto’o tussen Milaan en Barcelona. In de schaduw daarvan stond de overkomst van Diego Milito van Genoa. El Principe – ‘de prins’ – uit Buenos Aires liet zich meteen gelden in de Derby del Madonnina: Inter overklaste AC Milan met 0-4, dankzij twee assists en één doelpunt van de Argentijnse spits. In de eerste drie groepsduels kwam hij verder amper aan bod. Inter startte moeizaam: een gelukkige 0-0 in San Siro tegen titelhouder Barça en draws tegen de kampioenen van Rusland en Oekraïne: Rubin Kazan (1-1 uit, Stankovic) en Dynamo Kiev (2-2 thuis, Stankovic & Samuel). Na een 2-0 nederlaag in Camp Nou dreigde de uitschakeling. Slechts in de slotminuten keerden Milito (86) en Sneijder (89) de crisissfeer in Kiev. In de laatste alles-of-nietspartij tegen Rubin Kazan opende Eto’o de score en knalde Balotelli een vrije trap onder de lat. Voor liefst 78.971 tifosi deed Milito in de derde minuut het voor Mourinho beladen duel tegen Chelsea in de achtste finale openbarsten. Cambiasso veegde later de gelijkmaker van Kalou uit (2-1) en Eto’o counterde in Londen naar 0-1. Doelpunten van Milito en Sneijder tekende in de kwartfinale de 1-0 en 0-1 op het bord tegen CSKA Moskou. In de halve finale trof Inter opnieuw Barça. Een onmogelijke opdracht met de tegenvallende kwalificatiescores van enkele maanden eerder in het achterhoofd, maar Sneijder (30), Maicon (48) en Milito (61) benutten na de 0-1 honderd procent de ruimte achter de Catalaanse verdediging. In Camp Nou haalde Mourinho zijn grootste frats uit en liet spits Eto’o terugzakken tot op de linksachterpositie om de voorsprong met alle middelen te verdedigen. Ook tijdens de finale op het veld van Real Madrid gaf Inter het initiatief met plezier uit handen aan het Bayern München van Louis van Gaal. Diego Milito viel opnieuw niet af te stoppen en maakte op de 35e en 70e minuut zijn vijfde en zesde treffer: 2-0. Zonder twijfel had José Mourinho dit scenario vooraf in het achterhoofd. En speelde hij dit met het nodige sarcasme uit tegen zijn president Massimo Moratti. In de zomer van 2008 overdonderde hij al in zijn openingsspeech zijn baas. Hij kapittelde hem in het openbaar en gaf een andere versie van de contractuele feiten. Moratti lachte openlijk, maar vloekte binnensmonds. Hij oefende geduld want ‘The Special One’ was zijn masterplan om eindelijk de Champions League te winnen. Hij probeerde het al sinds 1995 en pochte met ronkende trainersnamen als Hodgson, Lippi, Tardelli en Cuper, maar sleurde ze met een zelden gezien cynisme van zijn loonlijst. Hij versleet er liefst tien tot hij het echt niet meer zag zitten in 2005. De onzichtbare hand van justitie gaf Moratti vervolgens vleugels en onthulde in 2006 het zoveelste calcioschandaal. De concurrenten Juventus en Milan werden betrapt op het ‘regelen’ van wedstrijden. De titel van 2006 werd met terugwerkende kracht aan Inter geschonken. Het gerecht zette Juve een reeks later en bestrafte Milan met een puntenaftrek. Moratti strooide zout in de wonden met straffe uitspraken. De nieuwe coach Roberto Mancini bracht stabiliteit: ‘schandaal Scudetto’ in 2006, échte landstitel in 2007 en 2008. Desondanks knaagde het bij Moratti. Hij voelde het kriebelen toen Mourinho bij Chelsea op de keien werd gezet. Hij wees Mancini – acht prijzen en een man met fatsoen – de deur. Die kon dit niet verkroppen en bleef bonje maken toen zijn opvolger Mourinho twee seizoenen later wel de Europese verzuchtingen van de voorzitter waarmaakte. Hij haalde scherp uit in de media en wees naar het feit dat hij het succesvolle Interelftal had opgebouwd. Met als uitsmijter: ‘Om de Champions League te winnen, moet je geluk hebben.’
Dat volstond voor Mourinho om zijn stekels op te zetten. In zijn biografie ‘José. The Return of the king’ sprak hij: ‘Het is grappig want mijn finaleploeg had Lucio, Thiago Motta, Milito, Eto’o, Pandev en Sneijder. Van de elf spelers werkte Mancini er dus niet met zes. Stelde hij misschien een five-a-side op dan?’ Een rake en typische formulering van de man die Inter én de Italiaanse media onmiddellijk naar zijn hand had gezet. Het verhaal gaat dat hij amper drie maanden nodig had om Italiaans te leren, al kon dit ook een onderdeel zijn van de zogenaamde ‘Mourinho Mystique’. De man groeide uit tot een stadslegende, waarbij het moeilijk werd om feiten van fictie te onderscheiden. Dat was niet het geval bij zijn compromisloze aanpak. Hij kroop in de geest van zijn spelers door middel van directe communicatie. De ‘Mourinho Methode’ is gebaseerd op zeer persoonlijk contact. Hij zit hen achter de broek, zoekt hen voortdurend op via de modernste technieken van de multimedia, vraagt hen naar hun voedings- en slaappatroon en peilt ook naar hun dagelijks geluk. Op 28 mei 2010 gaf Mourinho Moratti eindelijk zijn triomf. En vervolgens trok hij de deur achter zich dicht. Op dat ogenblik had hij Internazionale, als eerste Italiaanse club, de treble bezorgd. De droom van de president was werkelijkheid geworden en hij liet Real Madrid nog steviger in de buidel tasten om de afkoopsom voor zijn trainer te betalen. Volgens de media: ‘a world record breaking compensation’. Massimo Moratti lachte heimelijk om zijn bescheiden wraak op de arrogante binnenkomer van zijn op dat moment ex-coach.
DE COACH: JOSE MOURINHO
Mourinho motiveerde zijn spelers met alle denkbare middelen om tot het uiterste te gaan en de grenzen te verleggen. Hij zag een voetbalmatch als een theateropvoering mét een psychologische confrontatie tussen de antagonisten. Zijn speurtocht naar details was op het obsessieve af. Volgens hem maken die details het team beter en bepalen ze het verschil tussen winst en verlies. Daarnaast daagde hij zijn vedetten uit met prikkelende quotes als ze volgens hem naast hun schoenen dreigden te lopen. Zo bood hij Sneijder een denkbeeldige driedaagse vakantie aan op Ibiza omdat hij zich op het trainingsveld toch al zo gedroeg. En maande hij Zlatan aan om zijn ‘award’ van beste buitenlander van de Seria A aan zijn moeder te schenken ‘die de onderscheiding meer verdiende dan hij’.
DE VEDETTE: WESLEY SNEIJDER
Na harde financiële onderhandelingen belandde Sneijder pas eind augustus van Real Madrid bij Inter. Hij speelde zich onmiddellijk in de harten van de blauw-zwarte fans. Coach Mourinho loofde hem en liet hem minder dan 24 uur later debuteren in de Milanese derby. Sneijder inspireerde Inter tot een 0-4. De start van een idylle die twaalf maanden zou duren. Hij zette het middenveld inzake aanvallende intenties naar zijn hand en was doeltreffend op momenten die er toe deden. Zoals tegen Dynamo Kiev in de 89 ste minuut. In de kwartfinale forceerde hij het Russische slot van CSKA Moskou en in de halve finale overtrof hij het duo Xavi-Iniesta. In de finale tegen Bayern zette hij Milito op weg naar het belangrijke eerste doelpunt. De UEFA rangschikte hem als ‘beste middenvelder van het seizoen’.
DE TACTIEK
Mourinho benaderde elke wedstrijd op het belang ervan. Hij bekeek ze ook over het geheel van het seizoen. En piekte naar de matchen die ertoe deden. Na een serie relatief kleurloze partijen kondigde hij een verscherpt regime af in de lente van 2010 toen het lot Inter met zijn ex-club Chelsea verbond. Bij zijn terugkeer naar Stamford Bridge voerde hij de perfecte show op: ‘I love this cub, I love this stadium, I love this people.’ Onderdeel van zijn mind games: hij juichte niet toen Eto’o het enige doelpunt scoorde. In de finale tegen Bayern trok hij zich vrijwillig terug en posteerde een behoudende 4-2-1-3 op het veld. In de praktijk bekommerden Eto’o en Pandev, de flankaanvallers, zich meer om het verdedigende dan het aanvallende werk. Sneijder kreeg de opdracht om te infiltreren richting Milito. Het balbezit was voor Bayern, de winst voor Inter.
