Frank (voor de stelling): Als je al zolang de schijn van wijze man moet ophouden, dan is de inspiratie soms ver te zoeken. Dit keer vond ik die ca 20 miljard kilometer hier vandaan, waar de Voyager 1 met een snelheid van 62.000 km per uur alsmaar verder en verder het eindeloze niets in suist. Deze ruimtesonde is in 1977 (!) met zijn reis begonnen en gaat naar alle waarschijnlijkheid nog eeuwig door, tenzij ie de pech heeft om tegen een ster, meteoriet of godweetwat aan te knallen, maar die kans schijnt uitermate klein te zijn.
Mocht het apparaat door een alien worden onderschept, dan treft hij/zij/het bij de ontmanteling ervan een gouden plaat aan met boodschappen in diverse talen, foto’s en liedjes uit de tijd dat het op onze aardkloot nog behoorlijk pais & vree was. In de hoop overigens dat de gelukkige vinders over een platenspeler beschikken, anders zou die nog snel nagezonden moeten worden. Zij horen dan waarschijnlijk mamamama Ma Baker van Boney M, het Smurfenlied of Marie Myriam die in het jaar van lancering het songfestival won in een keurige jurk en met een dito liedje.
Joop den Uyl was onze premier en Elvis keerde net als de Voyager het ondermaanse de rug toe….from here to eternity… maar wij nu als de wiedeweerga terug naar onze stelling…..naar Engeland in dit geval. Als er één land is dat tradities hoog in het vaandel heeft staan, dan is het wel Engeland. En als zelfs dit volkje haar eeuwenoude gebruiken overboord gooit, dan is ons broodnodige houvast ver te zoeken. Op sportief vlak waren er twee die in theorie eindeloos konden voortduren: zo was er de vijfde set op Wimbledon waar tot voor kort geen
tiebreak aan te pas kwam. In 2013 speelden de Fransman Mahut en de Amerikaan Isner een heroïsche partij van ruim 11 uur, waarbij de laatste set pas in de 138e game werd beslist. In
theorie had deze partij nog altijd bezig kunnen zijn, een gegeven dat net als de reis van de ruimtesonde tot de verbeelding spreekt. En datzelfde geldt voor de replays in FA-cupwedstrijden. Wat verder ook de reden van dit besluit is geweest, draai het terug en ontneem ons niet de illusie van oneindigheid… vergeet die onbevredigende penalty’s en laat de wedstrijden herspelen totdat één ploeg voetballend heeft gewonnen.
En als die beslissing uitblijft, alsjeblieft: speel replay, na replay, na replay, na replay, na replay, na replay, na replay, na replay, na replay, na replay, na replay, no replay
Peter (tegen de stelling): Voor de Engelsen is het winnen van de FA Cup de grootste triomf die een voetballer kan behalen. Chauvinisme en traditie spelen daarbij een grote rol. Engelsen hebben niet veel op met de rest van Europa, ook niet op voetbalgebied.
In Nederland leeft het bekertoernooi veel minder dan in Engeland. Hier wordt het winnen van de beker meer als bijvangst gezien. Ook internationaal is het winnen van de beker tegenwoordig gedevalueerd. Dat was vroeger wel anders, toen was er zelfs een apart Europees toernooi voor de nationale bekerwinnaars: de Europacup II. Het waren grote clubs die de cup wonnen. Ik herinner me nog een finale in de zestiger jaren tussen Borussia Dortmund en Liverpool. De Bundesliga was destijds populair en ik was toch wel fan van de ploeg uit Dortmund met Hans Tilkowski in het doel en een voorhoede met ‘Stan” Libuda, Sigi Held en Lothar Emmerich. Borussia won en was daarmee de eerste Duitse club die een Europees toernooi won. Jaren later, in 1977, stond ik in het Olympisch Stadion in Amsterdam bij de finale tussen Anderlecht en HSV. Er heerste een prachtige sfeer en HSV won de wedstrijd met 2-0. Het toernooi lag Anderlecht trouwens, want ze stonden vier keer in de finale en wisten twee keer de cup te veroveren. De voetbalagenda staat tegenwoordig bomvol en dat is zeker voor de topteams steeds vaker een probleem. Veel blessures worden in verband gebracht met het drukke programma. De financiële belangen zijn te groot in het voetbal en daardoor komen er steeds meer wedstrijden. Zo is een paar jaar geleden zelfs weer een nieuw toernooi bedacht: de Nations League. Ook hiervoor moeten de topteams weer spelers afstaan. Het is echter een toernooi dat niets toevoegt, behalve financieel gewin voor de UEFA. Het belang van clubs en spelers is voor de bond van ondergeschikt belang.
De tegenstanders van het afschaffen van de replays van de FA Cup beroepen zich op de 153-jarige traditie van het systeem. Net als het financieel belang van bonden is traditie echter ook geen goede leidraad om zaken wel of niet aan te passen. Als we alle tradities in stand houden, zullen er nooit nieuwe tradities ontstaan. Bij aanpassingen in het voetbal moeten de belangen van de sport en spelers altijd voorop staan. De replays zorgen niet voor beter voetbal, wel worden de spelers extra belast.
Snel afschaffen dus en een nieuwe traditie is geboren: de FA Cup zonder replays!
