Met Laurent Verbiest, Lorenzo-le-Magnifique overleed op 2 februari 1966 de vermoedelijk beste Belgische centrale verdediger van de twintigste eeuw. Vandaag is zijn sterfdag precies 55 jaar geleden. We herdenken hem met zijn portret uit Eeuwige 25 Anderlecht. De foto’s en de rouwkaart zijn afkomstig uit het archief van Franky De Meyer.
Magnum opus
Laurent Verbiest, Lorenzo-le-Magnifique. Stierf op 2 februari 1966, op de snelweg naar de dood. Zijn vroegtijdige heengaan ontregelde het Anderlecht van Sinibaldi – le football champagne – en bracht een breuklijn aan in de combinatie: 77, 87, 88 versus 63, 67. Vergelijk het aantal doelpunten de eerste drie jaar mét en de volgende twee jaar zonder Verbiest tijdens het magnum opus van les mauves, zijnde de vijf opeenvolgende landstitels van 1964 tot 1968.
Libero Lorenzo liet het team beter voetballen, opende als eerste Belgische opkomende verdediger de aanvallende impulsen en bracht dat tot stand met zwier en zorgeloosheid. Wist toch wat hij deed voor hij de bal liet vertrekken: de factor Verbiest vernieuwde het Belgisch voetbal, want van het klassieke beeld van de beperkte en buffelende ‘achterspeler’ liet hij weinig over. Was de spelende mens in het aristocratische geheel van Anderlecht: hij die leefde voor zijn fantasie.
In het spel zelf: de dribbel in het eigen strafschopgebied – zelfs al mislukte dat soms en leidde het tot een tegendoelpunt – het een-tweetje als vrije man en het welgevormde schot op doel. Later vergeleek men zijn stijl met die van Franz Beckenbauer. De loftuitingen gingen zelfs verder: de beste verdediger die ooit onze velden heeft betreden.
Laatbloeier
Bloeide pas laat open want voetbalde op zijn twintigste nog in derde klasse bij AS Oostende. Na zijn transfer naar Anderlecht in 1960 – samen met linksbuiten Wilfried Puis van VG Oostende – bleef hij toch in zijn geboortestad wonen. Debuteerde in een demonstratiewedstrijd tegen het Braziliaanse Santos…met wereldkampioen Pelé als rechtstreekse tegenstrever. Gaf de Anderlechtdefensie een ander aanzicht. Mét hem werd er voor het eerst gewonnen in de Europacup, zelfs tegen Real Madrid!
De media schreven hem snel de hemel in. En benaderden hem kritisch voor zijn uitspattingen. Want in het vermaak van het publiek kende hij geen limiet: uit bij Crossing Schaarbeek grijnzend op de bal gaan zitten, wachtend op een tegenstander. Op Thor Waterschei vijf keer dezelfde aanvaller opnieuw dribbelen, louter voor het eigen plezier en om hem lichtjes te kleineren. De scheidsrechter met de vinger naar het oog priemen, hem bij de keel grijpen of over de bol aaien. Met de woorden: ‘Daar zit precies niet veel onder.’ De opeenvolgende incidenten kostten hem in 1965 acht maanden schorsing.
Postuum Gouden Schoen
Op 2 februari 1966 werd hij brutaal uit het leven gerukt. Hij keerde met zijn vrouw laattijdig terug van een bezoek aan de dokter en haastte zich naar huis om de Europacupmatch tussen Manchester United en Benfica Lissabon op televisie te volgen. Hij reed zich te pletter aan de Kennedyrotonde in Oostende. Zijn vrouw overleefde het dramatische ongeval. Zijn uitvaart werd omgeschreven als ‘die van een president’. Hij ontving postuum de Gouden Schoen van 1966.
De rouwkaart ter nagedachtenis aan het overlijden van Laurent Verbiest
En zo werd Lorenzo tijdens zijn leven, maar vooral na zijn dood, een cultfiguur, die opstoof in de sfeer van de vroege swinging sixties en de sociale controle aan de laars lapte. ‘Geboren uit het schuim van de zee, ziedend van talent, non-conformist tot in de kist.’ Zo briljant werd hij omschreven door zijn grootste fan, radioreporter Jan Wauters: Lorenzo, il Magnifico. Laurent Verbiest.
