Anderlecht-archivaris Franky De Meyer leverde de beelden voor het boek Eeuwige 25 Anderlecht. Het is dus zeker zijn boek. Hij bezocht de nog levende paars-witte legendes het voorbije jaar om hen het boek persoonlijk te overhandigen. Hij werd overal hartelijk ontvangen. In deze rubriek brengt hij om de zeven dagen het verhaal van zijn bezoeken. Eeuwige 25 Anderlecht is hier te koop. Deze week: Jan Mulder.
Sfeer en beleving
‘Als kind volgde ik de thuiswedstrijden van Anderlecht in Blok X, dat was de staantribune achter het doel waar de O-Side stond. Ik nam altijd plaats beneden aan het hekken met mijn papa, die dan een twintigtal treden hoger stond. In het Emile Verséstadion, zoals dat toen nog heette, was plaats voor 42.000 toeschouwers. De sfeer en de beleving bij Belgische topmatchen en Europese wedstrijden maakte veel indruk op mij. Als achtjarige zag ik in 1980 – meer dan veertig jaar geleden – mijn eerste match en toen al had ik interesse in foto’s van voetballers. Op mijn zestiende besloot ik te starten met het verzamelen van foto’s van Anderlecht.
Visuele beelden om mij op latere leeftijd nostalgie te laten koesteren en mij terug kind te voelen. Tijdens de viering van Honderd jaar Anderlecht in 2008 veranderde mijn leven als foto- en handtekeningverzamelaar. Op het feest waren 93 oud-spelers aanwezig met als grote namen Paul Van Himst, Rob Rensenbrink, François Van der Elst, Jean Trappeniers, Jan Mulder enzovoort. Ik liet ze één voor één hun handtekening plaatsen op een blanco papier en ging met iedereen op de foto. Ineens kwam de klik om de volledige geschiedenis van Anderlecht te verzamelen. Dat blijft tot vandaag één van de mooiste ingevingen van mijn leven.
Franky De Meyer met Jan Mulder en Ivan Boelens op het feest ter gelegenheid van 100 jaar Anderlecht in 2008.
Jan Mulder en nostalgische verhalen
Jan Mulder zag ik daar dus ook voor het eerst. In het midden van november 2019 sprak ik een boodschap in op zijn voicemail in verband met mijn boek Eeuwige 25 Anderlecht. Een uurtje later ontving ik al een sms met de mededeling van Jan: “Franky, ik wil zeker meewerken om elkaar te ontmoeten. “ Hij liet weten veel in België te verblijven als analist bij voetbalwedstrijden in de studio’s van Eleven Sports. Dat was ideaal want op de volgende zondag speelde Anderlecht een thuiswedstrijd om 18 uur en dus sloegen we twee vliegen in één klap.
’s Middags ontmoette ik Jan in de studio’s van Eleven en daarna kon ik naar de wedstrijd van Anderlecht. Niemand kan zo mooi zijn liefde voor Royal Sporting Club Anderlecht verklaren als Jan Mulder. Hoe hij vertelt over Anderlecht, daar sta je met open mond naar te luisteren. Dan smelt je toch helemaal weg. De verbondenheid die ik voelde, kan ik met geen woorden beschrijven. Toen hij mijn map nam en naar de foto’s keek, kreeg ik snel te horen hoe prachtig hij dit vond. Hij zei: “Franky, meestal zie ik foto’s die iedereen al kent, maar jij hebt een hele collectie die ik nog nooit heb gezien.”
Er kwamen snel nostalgische verhalen boven. Ik wist dat hij veel bewondering had voor trainer Pierre Sinibaldi, zijn coach van ‘le football champagne’ in de jaren zestig. Ik vertelde Jan het verhaal dat ik enkele jaren geleden het telefoonnummer van Sinibaldi had gekregen. Mijn ex-vrouw belde hem op en hij was ontroerd dat iemand nog interesse in hem betoonde. Pierre was ondertussen tachtig jaar geworden. Hij vertelde dat ik een envelop naar hem mocht opsturen en dat hij zijn handtekening zou plaatsen. Maar ik moest wel geduld oefenen, want hij woonde zo afgelegen dat hij iemand moest zoeken om naar het postkantoor te rijden op twintig minuten van zijn deur.
En inderdaad: twee weken later arriveerde de omslag in mijn brievenbus. Dat pakte mij, vooral omwille van de schoonheid van de handtekening van Sinibaldi. Om het verhaal compleet te maken: enkele jaren later kreeg ik een menukaart nadat alle spelers en stafleden van Anderlecht gingen eten in een restaurant naar aanleiding van de landstitel van 1964. En ook daar prijkte dus de handtekening van Sinibaldi op.
Exact hetzelfde als bijna vijftig jaar later. Jan luisterde met plezier en prees mijn passie en gedrevenheid voor Anderlecht. Hij was als twintigjarige vanuit Winschoten – in de buurt van Groningen – naar Brussel getransfereerd. Met voetbalschoenen die nog door zijn vader, de schoenmaker, waren opgelapt. In zeven seizoenen won Jan vier landskampioenschappen: 1966, 1967, 1968 en 1972. Vooral dat laatste vond hij bijzonder.
Door het dolle
Dat vertelde hij toen zijn oog op de foto viel waarop hij in ontbloot bovenlijf uitgelaten stond te juichen na de landstitel van 1972. Jan legde uit wat er zo speciaal was aan die dag: ‘Dat was de eerste van voorzitter Constant Vanden Stock. Behaald in moeilijke omstandigheden. Op de laatste speeldag versloeg Anderlecht Sint-Truiden met 5-1. Terzelfdertijd speelde Club Brugge op Racing White. Bij winst was Club kampioen. Na afloop van de match in Anderlecht, stond het in Racing White – Club Brugge nog 1-1. Met zes minuten te spelen. Supporters en spelers luisterden naar transistorradio’s en hoorden dat Club zoveel druk uitoefenden dat het elke seconde kon scoren. Dat gebeurde niet en wij raakten door het dolle heen. Even later wonnen we ook de Beker van België tegen Standard. Onder leiding van Georg Kessler. Ik had met hem geen goede verhouding, in tegenstelling tot met Sinibaldi.’ Jan vroeg me schertsend of ik die foto van hem in zijn bloot bovenlijf kon opsturen zodat hij hem kon tonen aan zijn vrouw Johanna en aan zijn kinderen en kleinkinderen.
Hij bekeek nog aandachtig het boek en toonde zich trots om bij de Eeuwige 25 van Anderlecht te horen. Als afsluiter zei hij dat hij me een ‘knuffel wilde geven’. Jan Mulder zit voor eeuwig in mijn paarswit hart. Toen ik hem enkele dagen later de foto had gestuurd, liet hij weten dat de kleinkinderen er goed mee gelachen hadden.
Eeuwige 25 – Eeuwige 25 van Anderlecht: van Mermans tot Kompany | Raf Willems
