Anderlecht-archivaris Franky De Meyer leverde de beelden voor het boek Eeuwige 25 Anderlecht. Het is dus zeker zijn boek. Hij bezocht de nog levende paars-witte legendes het voorbije jaar om hen het boek persoonlijk te overhandigen. Hij werd overal hartelijk ontvangen. In deze rubriek brengt hij om de zeven dagen het verhaal van zijn bezoeken. Eeuwige 25 Anderlecht is hier te koop. Deze week een ode aan Rob Rensenbrink. De tijd heeft hen geen ontmoeting gegund.
Ode aan Rob Rensenbrink
Helaas heb ik nooit de beste speler op de Belgische velden kunnen bewonderen. Toen mijn papa mij in 1980 meenam naar de wedstrijden, was Rob net vertrokken na negen jaar Anderlecht. Op 16-jarige leeftijd begon ik foto’s te verzamelen als herinnering. Gelukkig was ik in 2008 aanwezig op het feest van 100 jaar Anderlecht. Daar zag ik spelers van generaties voor de jaren ‘80 zoals Trappeniers, Mulder, Van der Elst, Rensenbrink enz.
Rob Rensenbrink, Franky De Meyer, Martin Lippens, Ivan Boelens en François Van Der Elst op het 100-jarig feest
Dat maakte zo’n grote indruk op mij omdat dit de mannen waren die Anderlecht groot hebben gebracht. Plots kwam de klik om foto’s te verzamelen van gans de geschiedenis van de club. Martin Lippens keek in mijn mappen naar zijn foto’s als hulptrainer. Ik vertelde dat ik graag een handtekening van Rob zou hebben plus een foto. Hij nam mij mee naar Rob en hij nodigde ook Swat Van Der Elst uit. Heb daarna het geluk gehad om nog 2 oudspelersavonden mee te maken. Bij de laatste keer na het signeren in mijn map vroeg ik Rob voor een foto met mijn vlag met de gewonnen Europabekers.
Daarna nam hij de tijd voor een babbel. Hoe groot hij als speler was zo groot is hij als mens. De eenvoud siert hem volledig. Toen ik vijf jaar geleden aanwezig was tijdens de reünie van de gewonnen finale in 1976 kon ik vaststellen dat de gezondheid van Rob niet optimaal was. Toen ik op de trappen stond aan de inkomhal van de hoofdingang vertelde hij over zijn ziekte. Nooit bij stilgestaan dat dit wel de laatste keer zou zijn. Bedankt Rob!
Bedankt Corrie!
Toen mijn boek verscheen had ik links en rechts opgevangen dat het achteruit ging met de gezondheid van Rob. Uit respect wou ik niet bellen. Begin januari 2020 zag ik via internet een foto verschijnen van een journalist met een boek over het Nederlandse voetbal. Dus nam ik de telefoon en belde. Ik kreeg zijn vrouw Corrie aan de lijn. Wanneer ik hieraan terugdenk krijg ik kippenvel, want toen ik gewoon mijn naam zei kreeg ik als antwoord ‘Franky ik weet wie je bent. Rob en ik hebben jouw filmpje bekeken van bij jou thuis.’ Van een aangename verrassing gesproken.
Ze vertelde dat Rob veel sliep en dat ze een kleine ingreep moest ondergaan en dat het met Rob snel achteruit aan het gaan was. Terwijl Corrie de ingreep moest ondergaan, moest Rob ergens anders verblijven. ‘Franky bel mij in februari terug dan kunnen we kijken hoe het is. Wanneer de gezondheid van Rob het toelaat willen wij jou graag ontvangen.’ Na dit telefoontje was ik even van mijn melk want Corrie had mij geraakt. Twee weken na ons telefoontje vernam ik op een zaterdagavond dat Rob overleden was. De tranen vloeiden en de zondagmorgen ben ik gaan wandelen.
Tijdens het wandelen begon ik mijn leven als supporter te overlopen, en ook mijn privéleven. De laatste jaren werd mijn probleem als fotoverzamelaar groter en groter want de berg met materiaal groeide. Ook scan ik alle foto’s in. Dit is gewoon een voltijdse job, zeker als je weet dat ik ondertussen aan 78.000 foto’s zit. Ik besefte dat mijn levenswerk meer en meer de bovenhand aan het halen was. Je moet keuzes maken in het leven. En ja, je hebt maar 24 uur in een dag. Komt daarbij dat je ook moet werken en slapen. Drie jaar daarvoor had ik beslist om geen uitwedstrijden meer te doen en nu kwam de klik om helemaal te stoppen.
De druk eraf
Velen waren verbaasd van mijn beslissing maar ik wist perfect wat ik deed maar vooral waarom. Een zeer goede beslissing, want anders was mijn boek er niet gekomen plus de vele ontmoetingen. Daar kruipt zeer veel tijd in. Ik heb nu ook het gevoel dat ik meer kan ademen en de druk is weg. Ik kan ontspannen aan mijn levenswerk werken en geniet ervan. De laatste jaren was het meer een verplichting, ik liep constant achter de feiten aan.
Dus de dood van Rob maakte mijn beslissing om volledig voor mijn levenswerk te gaan waarvan ik heden de vruchten pluk na jaren inzet, passie en gedrevenheid. Als eerbetoon draag ik mijn boek de eeuwige 25 Anderlecht op aan de beste speler ooit op de Belgische voetbalvelden. Ik stuurde Corrie een boek en dat vond ze een mooi gebaar. Als bedanking kreeg ik een rouwkaart toegestuurd. We hielden nog contact met elkaar en er is wederzijds respect.
Op een bepaald moment stelde ik voor om de verplaatsing naar Oostzaan te maken om de map met foto’s van Rob te laten zien. Corrie antwoorde ‘ik hou jou op de hoogte.’ Op een dag kreeg ik een seintje ‘Franky het zou tof zijn om dit te bekijken.’ In juli reed ik naar Oostzaan. Ik maakte er een dag van. ‘s Morgens bezocht ik het Crematorium en Uitvaartcentrum Zaanstad waar de begrafenis plaatsvond. Ik vertelde mijn verhaal en ze lieten mij de zaal zien. Ik mocht foto’s nemen als herinnering. Daarna ging ik wandelen in Het Twiske, een recreatie- en natuurgebied om tegen de middag bij Corrie te gaan.
Naar Volendam
De ontvangst was zo hartelijk, zo warm. De verbazing was groot toen Corrie zei ‘kijk hier ligt jouw boek samen met dat van Rob. Het was voor beiden een raar gevoel. Corrie zei geregeld ‘jammer maar Rob had hier moeten zitten’, en ik had het gevoel dat Rob aanwezig was. ‘Franky echt jammer maar Rob zou dit geweldig hebben gevonden om jou te verwelkomen.’ Corrie vertelde mij hoe ze elkaar hebben leren kennen en ook hun levensverhaal. Het was emotioneel en ik was getuige van hoe groot en mooi liefde kan zijn tussen twee mensen. Vol bewondering vertelde ze over Rob. Ze schetste mij een perfect beeld van de persoon Rob Rensenbrink.
We praatten ook over zijn carrière en over Anderlecht. Mooie verhalen en leuke anekdotes. Corrie had ook interesse in mijn levensverhaal. Toen Corrie foto per foto bekeek in mijn map zei ze ineens ‘Franky, ik heb zeer veel bewondering voor jouw werk. Je hebt een mooie hobby. Jouw passie, jouw gedrevenheid is ongelooflijk mooi. Voor jou was het boek opsturen niet voldoende, nu wel. Ik antwoordde ‘ja eigenlijk wel want ons telefoongesprek zal mij eeuwig bijblijven’. Plots stelde Corrie voor om naar Volendam te rijden.
‘Franky ik wil dit doen omdat Rob dit ook met jou zou hebben gedaan. Wij gingen daar geregeld, ik wil jou de haven laten zien. We gaan iets drinken en maken een korte wandeling.’ Ik antwoordde ‘maar je hebt ondersteuning van één kruk.’ ‘Maakt niet uit, ik weet daar een ondergrondse parking zijn dicht tegen de haven. Ik ga rijden, het is maar een twintigtal minuten.’ Hoe mooi is dit! Had echt het gevoel dat Rob meekeek. Toen ik in de auto zat en ook tijdens het wandelen dacht ik ‘man toch wat een beleving’.
Aan de haven tijdens het drinken van een watertje kwam de voldoening van mijn doorzettingsvermogen van mijn levenswerk. Daarna gingen we terug naar Oostzaan en dan werd de foto gemaakt die ik nooit had durven dromen. Een foto van mij met Robs gouden schoen plus mijn boek. Van een hoogtepunt gesproken! Als afsluiter stelde ik de vraag ‘Corrie wil jij een foto nemen van mij op het bankje voor het huis?’ Ik vertelde dat ik die voor mezelf zou houden en eeuwig zou koesteren als herinnering. We namen afscheid en ze zei ‘Franky we blijven contact houden en je bent altijd welkom. Doe zo voort met jouw prachtige hobby.’ Bedankt Rob en Corrie, twee prachtige, eenvoudige mensen.
Eeuwige 25 – Eeuwige 25 van Anderlecht: van Mermans tot Kompany | Raf Willems
