Dansen op het kunstgras – SVL

Ruim vijf jaar geleden, op 7 augustus 2011 werd op Stayen de eerste wedstrijd in de Belgische hoogste klasse op kunstgras gespeeld. Een breuk met het verleden en de eigenheid van STVV. Maar tegen alle verwachtingen in werd het één van de meest memorabele onderlinge ontmoetingen uit de geschiedenis.

Vrijschopgoal van Gregory Dufer

De wedstrijd zindert nog altijd na op Stayen waar beide ploegen vanavond opnieuw tegenover elkaar staan. Vijf jaar geleden leek Club Brugge het best aangepast aan de kunstmatige ondergrond en voetbalde het zich in de eerste helft probleemloos naar een 0-3 voorsprong. In de tweede helft gebeurde echter het onwaarschijnlijke.

STVV dat in de eerste 45 minuten van het kastje naar de muur werd gespeeld, begon aan de tweede helft alsof het 0-0 was en haalde op karakter de achterstand op met als orgelpunt een vrijschopdoelpunt van Gregory Dufer vlak voor affluiten. De beelden van een dansende Guido Brepoels inspireerden mij vorig jaar voor de titel van reportage die ik over die heerlijke wedstrijd voor Playsports maakte en die u nu bovenaan dit artikel leest.

Het leek wel of het natuurgras er plots terug lag. Zo ‘des Sint Truidens’ was deze heropstanding. Of was het Club dat net als Sint Truiden bij zijn eerste training op de nieuwe ondergrond, fysieke problemen kreeg. Niet door ademnood, wel door verzuring in de benen.

Hoe dan ook had het kunstgras duidelijk zijn invloed op  het wedstrijdverloop, net zoals dat bij de omgeploegde akker in de voorbije vijf decennia het geval was.

Vals gebit

Kwamen de grote ploegen destijds met knikkende knieën naar de Tiensesteenweg afgezakt, dan zijn ze nu als technisch betere ploeg vaker in het voordeel. In de jaren zestig onder Raymond Goethals en later ook onder Guy Mangelschots ontving STVV de sierlijke voetballers van de topclubs  met het mes tussen de tanden. Tenzij het vals gebit in de kleedkamer was achter gebleven. De hete adem van het publiek dat in de koude herfstlucht met zijn neus op het veld zat, verspreidde zich als dampende nevel over het veld waarop schimmen elkaar de bal afhandig trachtten te maken. De technische betere voetballers kwamen naarmate het eindsignaal naderde, alsmaar verder weg te zakken in de diepe groeven die het veld in de loop van de veldslag hadden getekend.

“Club heeft een probleem”

Nu zie je om kwart over tien niet dat er een wedstrijd is gespeeld. Grote ploegen gaan ook niet langer met lome benen naar Staaien waar ze op papier technisch de betere zijn. Maar ook hier is een evolutie merkbaar.

De tegenstander zoals Club Brugge in 2011 was dan wel technisch klaar voor een wedstrijd op kunstgras, fysiek viel het door de mand. “Club heeft een probleem” riep commentator Filip Joos na de 2-3 van Nils Schouterden. De strijdlust van STVV kwam opnieuw bovendrijven, het technisch meesterschap van Club Brugge deemsterde weg. Mogelijk vanwege de nare vermoeidheid die na een uur optreedt.

Metamorfose

STVV heeft zich de voorbije jaren aangepast aan de nieuwe ondergrond. Niet alleen met de spelers die er wekelijks op spelen maar ook inzake aankoopbeleid en opleiding. STVV gaat niet langer voor het type Erwin Coenen, Peter Voets of Peter Delorge. De scouting cel focust zich op technisch onderlegde talenten uit binnen-en buitenland. Veel Zuid-Amerikaans en Spaans getint talent aangevoerd door een onderlegde Oekraïner en aangevuld met jonge Belgen van wie Stef Peeters het exponent is. De eigen jeugd wordt klaargestoomd voor een carrière op kunstgras. Het prototype van de Truiense voetballer onderging de voorbije jaren een heuse metamorfose.  Het voetbal dat Sint Truiden onder zijn nieuwe trainer Ivan leko brengt is al vaker geprezen. Maar enkel op deze manier kan STVV  gaandeweg opnieuw zijn befaamde thuisreputatie van weleer opbouwen. Niet uitsluitend gestoeld op fysiek en karakter maar vooral met technisch verfijnd voetbal. En als nu ook het publiek meer meewil, kan het nieuwe STVV het nieuwe Stayen opnieuw laten dansen op het gras. Het Kunstgras. Geen polonaise maar tango of salsa.

Stefan Van Loock