BLAUWZWARTE CULTHELD 75. RAOUL LAMBERT : VOETBALLEN IS AANVALLEN – RW

Op 20 oktober 2019 wordt Raoul Lambert, de eeuwige nummer 1 van Club Brugge – 75 jaar.

‘Raoul Lambert, Raoul Lambert, Raoul, Raoul, Raoul Lambert. Raoul Lambert, Raoul Lambert, Raoul, Raoul, Raoul Lambert.’

Maal twaalf, fantastisch tof!

Zo klonk het al op de Klokke en later op Olympia, tijdens de op popmuziek swingende wonderjaren van Club Brugge én die van Raoul Lambert. Het was de populairste hit van de blauw-zwarte spionkop, die ook varianten op In de stille Kempen en We shall overcome trompetterde naast het onvermijdelijke Hand in hand kameraden, hand in hand voor blauw en zwart.

‘Toen Liverpool naar Brugge kwam’, op 19 mei 1976. Het was een dag uit het leven van Raoul Lambert, die net niet dé dag uit het leven van Raoul werd. Return finale Uefacup 1975-1976: Lambert scoorde en tikte de winnende treffer op de binnenkant van de paal. Voor de eerste en enige keer in de geschiedenis van blauw-zwart waren alle Europese televisieogen gericht op het Olympiastadion. Het is dáár en toen dat de naam van Club Brugge op de internationale kaart werd gezet.

Raoul Lambert, de man van dé Club van Brugge. En van het devies van dé Club van Brugge: voetballen is aanvallen! De komst van Raoul in 1965 veranderde het leven van de tot dan ietwat mistroostige Clubsupporter. Lambert bracht hoop, doelpunten en trofeeën.

De stijl van Raoul doorstaat de tand des tijds: pijlsnel, de bal dat ene tikje buiten het bereik van de mandekker duwen wat een kwaliteit op zich is, een moordend schot. Hij kende uitstekende periodes onder de Nederlandse coaches Frans de Munck en Leo Canjels in het begin van de jaren zeventig, maar piekte onder de vleugels van Ernst Happel. Die vereeuwigde hem als een van de beste spitsen die hij had gezien en schatte hem ook op menselijk vlak bijzonder hoog in. Lambert liet zich inderdaad zelden of nooit laatdunkend uit over de medemens en gedroeg zich, ondanks de voortdurende aanslagen van de bikkelharde en beperkte Belgische verdedigers, als een toonbeeld van sportiviteit.

Ondanks de vele doelpunten in zijn eerste seizoenen speelde hij pas een Europese hoofdrol tijdens zijn nadagen. In de spectaculaire dubbele confrontatie met Liverpool om de Uefacup van 1976 scoorde hij zowel op Anfield Road als op Olympia. Een hardnekkige blessure hield hem aan de kant in de grote eindstrijd van 1978 op Wembley tegen datzelfde Liverpool. Dat bijzonder zwakke spierstelsel speelde hem parten en verhinderde een loopbaan van internationale allure en wie weet goud in de Europacup der Landskampioenen op Wembley.

Zelfs hij – de meest bescheiden voetballer op aarde – vertelde later het volgende: ‘Happel hamerde ons het idee in dat we beter waren dan de tegenstander. Met offensief en snel spel. Beweging! Ook zonder bal! Met onze oprukkende backs Volders en Bastijns en onze aanvallende libero Krieger en meevoetballende keeper Jensen waren we onze tijd ver vooruit. Voetballen op de helft van de tegenpartij. De diepe bal van Vandereycken, de één-twee met Cools: het zat erin geslepen. Op automatisme maar ook op gevoel. De spelers keken naar Happel op. Zijn theorieles duurde amper een kwartier. Hij schroefde ons zelfvertrouwen op zonder woorden. Wembley? Ik heb het gemist. Mijn grootste teleurstelling, want Liverpool lag mij. Ze speelden achteraan op één lijn. In 1976 raakte mijn bal in Brugge ook de binnenkant van de paal. Ging die binnen, dan was de Uefacup voor ons. Mijn gevoel zegt mij dat ik, indien volledig fit, de Europacup der Landskampioenen had kunnen winnen.’  Dan was niet 19 mei 1976 maar 10 mei 1978 de belangrijkste voetbaldag uit zijn leven geweest. Voetballen is aanvallen. Raoul Lambert.

.

Uit Eeuwige 25 Club Brugge. Nu te koop in de boekhandel en de krantenwinkel. Of via deze website: raffe.willems@telenet.be