BIJ HET HEENGAAN VAN EDI KRIEGER, WEENSE VOETBALMEESTER – RW

Deze week overleed Edi Krieger (1946-2019)op 73-jarige leeftijd. Edi Krieger was de beste vrije verdediger uit de geschiedenis van Club Brugge en één van de beste uit de Belgische competitie tout court. Rond hem bouwde zijn stadsgenoot Ernst Happel zijn het blauwzwarte Wunderteam van 1975-1978. Een portret uit het boek ‘Eeuwige 25 Club Brugge’.

Edi Krieger. Verruimde de blik van de Clubfan, met hem construeerde Ernst Happel het hoge spel van de Hollandse School. Hij legde de basis voor de durf. Met hem werd elke wedstrijd een waagstuk, want onder zijn leiding schoof de defensie op tot aan de middencirkel waar de buitenspelval als offensieve pressingmethode werd gebruikt. Van dan af trad Club overal uit de luwte, want Happel bewierookte de dominantie.

De Brugse bewegingsmachine kwam tot volle bloei in het najaar van 1975, met als keerpunt de 3-0-nederlaag bij Ipswich Town op 22 oktober. Dan volgde het prachtigste intermezzo, op het sensationele af: twaalf opeenvolgende wedstrijden, met elf overwinningen en 28-6 doelgemiddelde, in alle competities zonder nederlaag. Twee maanden lang overvleugelde Club elke tegenstander: 0-3 bij ongeslagen leider Waregem, strafschoppenbekerzege op het Lokeren van Lubanski, 4-0 tegen Ipswich, dubbele 1-0 tegen AS Roma, 3-2 tegen Anderlecht na 0-2-achterstand, 3-0 tegen Standard en 2-4 op Antwerp.

Was dit Edi’s mooiste? Bekerwedstrijd in halfvolle Bosuil op 28 december. Dat betekende toen: met 30.000 andere toeschouwers. Bij de pauze scheen alles voorbij: 2-1 voor een counterend Antwerp en een rode kaart voor Georges Leekens. Ernst Happel bedacht een verbluffende vondst. In plaats van de verdediging te versterken, drong hij Krieger het spelmakerschap op: na drie minuten dwarrelde zijn vrije trap vanaf dertig meter onhoudbaar onder de lat. Hij gaf Club vervolgens rust met zijn deelname aan de middenveldbalcirculatie en strooide met verfijnde passes naar de snelle spitsen Lambert en Van Gool. De 2-4 vormde het orgelpunt van het blauw-zwarte totaalvoetbal.De Hollandse School deed zijn intrede in het Belgische voetbal. Nuance: het was in wezen die Wiener Schule. Meer zelfs: met Edi Krieger kwam er een vertolker over van het elegantste deel ervan.

De Weense wals is een vrolijke en vrijmoedige dans. De soepele draai van de heup waakt over de vloeiende beweging. De Wiener Schule bracht in de jaren dertig van de twintigste eeuw de wals in het voetbal. Oostenrijk verwierf wereldfaam als Wunderteam. Austria Wenen vormde de bakermat van deze verheffende stijl. Het was het paleis van de voetbalkunst: technische vaardigheid, smaakvol, gracieus en individualistisch. Met als leuze: ‘De bal niet domweg op doel schieten.’ Wél kundig rondtikken, van voet tot voet en dan versnellend in de diepte. Zoals de Weense wals op verfijnde wijze het tempo opdrijft.

Eduard ‘Edi’ Krieger was een kind van deze leer. Hij speelde van 1969 tot 1975 bij Austria. Ernst Happel herkende in hem de gedroomde vrije verdediger. Hij paarde intuïtie aan inzicht, opende op het juiste moment de buitenspelval en voetbalde voor zijn defensie het rivaliserende compartiment uit verband. Hij scoorde met kromme vrije trappen. Hij was de typische Weense bohémien, want hij wisselde levenslustig kroegtijgerschap af met eenzame zwaarmoedigheid. Hij gaf het Brugse wonderteam – of beter gezegd Wunderteam – tussen 1975 en 1978 zijn zwierigheid. Op zijn mooist tijdens die koude eindejaarsnamiddag van 1975 op de Bosuil. Edi Krieger, Weense voetbalmeester.