BIJ DE VEERTIGSTE VERJAARDAG VAN LA MASIA, HET OPLEIDINGSINSTITUUT VAN FC BARCELONA (4) – RW

In oktober 1979 opende La Masia officieel zijn deuren. Het groeide uit tot het beroemdste opleidingsinstituut ter wereld. Met onder meer Messi, Xavi, Iniesta, Busquets en Picqué als bekendste ‘vormelingen’. Het bleef een tijdje stil de voorbije jaren met de zestienjarige Ansu Fati – uit Guinee-Bissau en sinds zijn twaalfde in Barcelona – leverde La Masia een nieuw toptalent af.

Deze week brengen we in vijf afleveringen een beknopte historiek en de filosofie van La Masia.

Camino de La Masia: de tocht naar La Masia (4)

Even laatste zinnetje hernemen van vorige aflevering. Ik reisde dus in september 2011 naar het nieuwe centrum van La Masia, omgedoopt tot Ciutat Esportiva Joan Gamper.

Ik stapte eerste binnen in Sant Joan Despi Club, het gammele stadionnetje van de amateurvereniging die in 2006 haar eeuwfeest had gevierd. ‘Ha Hombre’, werd ik begroet door besnorde mannen op leeftijd en ze legden me in vriendelijke gebarentaal uit dat hun oude cafétaria écht niet het fonkelnieuwe centrum van Barça was: ‘Een bocht verderop, hombre.’ Een bergachtige bocht verderop, hombre, in een stevige hitte van om en bij de dertig graden, zonder bescherming van gebladerte, waar zijn die verdomde palmbomen als je ze nodig hebt? Het gigantische complex van glas glinstert in de zon: geperfectioneerde hoogbouw met tien velden, vijfduizend vierkante meter. De nieuwe Masia was drie keer groter dan de oude boerderij, beweert een persbericht. Een kalende jogger loopt in bezweet Barçashirt voor de tweede maal om de hele oppervlakte heen. Een hardrocker met tattoos op de beide armen wacht met zijn dochter, ook in Barçatruitje, op zijn roze (!) Harley Davidson voor de poort.  Een oudere jongere, de zestig toch voorbij, voert voor de hoofdingang een circusact op met de bal: hij legt hem in de nek; hij draait liggen op de grond met de bal op de buik rondjes; hij houdt hem hoog van kop naar voet en terug. Ik stop een aalmoes in zijn hoed en in mijn verwarde kop zoemt de song van Herman van Veen: ‘Ik heb dat tedere gevoel voor elke zot en elke dwaas die buiten ronddoolt zonder doel.’ Gun deze goedaardige zwerver een plaats in jullie uitspansel, Barça, want hij doet de straat volgens de Masiaprincipes. Ik kijk stiekem in een gat in het gaas naar de doelmannentraining. Als ex-cafévoetbalkeeper heb ik daar een goed oog voor. We stellen vast: de Barçaballenpakkers plukken de hoge bal en gooien hem opnieuw met een lage curve in de diepte. Opnieuw en opnieuw en opnieuw.

Ik meld me aan bij de parlofoon van een zware, zwarte stalen deur. Het mechanisme treedt moeizaam in werking zodat de portier de poort verplicht manueel moet openen. In de ontvangsthal liggen voetbaltijdschriften in alle talen. Ik wacht er tussen ‘flikflakkende pubers’ op mijn afspraak met Ricard Munoz i Alonso van Residència La Masia.