Bestaat de onhoudbare bal nog voor Thibaut Courtois? – RW

Dat was even een bommetje van Marc Wilmots: een zware beschuldiging richting vader en zoon Courtois over het lekken van de ploegopstelling tijdens het EK 2016 in Wales. De familie Courtois ontkent in alle talen. Stel: het is wel waar, dan zitten de Rode Duivels met een ernstig probleem. Stel: het is niet waar, dan komt Thibaut toch beschadigd uit deze affaire. En er waren al de conditionele en persoonlijke problemen van het voorbije seizoen. Ik stel mij de vraag: hoe is het gesteld met onze nationale nummer één, die volgens insiders op weg leek om de beste van de wereld te worden?

   ‘Een onhoudbare bal bestaat niet’. Dat vertelde Thibaut Courtois me in de winter van 2013. Ik voerde een interessant gesprek met hem over ‘de kunst van het keepen’. Hij wuifde de omschrijving een beetje weg omdat hij zijn aspect van het voetbal als een professie bestudeert. Reddingen waren voor hem hetzelfde als pakweg het leggen van een dakgoot door een loodgieter. Het diende te gebeuren vanuit precisie en met kennis van het vak. Voor Courtois diende overbodig spektakel tot niets. Toen leek het alsof het slechts een kwestie van tijd was om uit te groeien tot nummer één van zijn generatie. Hoewel dat voor hem ook geen item bleek te zijn. Thibaut keek niet naar de toekomst, hij leefde enkel in het heden. En in dat ‘nu’ probeerde hij één ding: elke bal te stoppen. Dat lukte aardig in de eerste vijf jaar van zijn carrière, meer zelfs ‘bijzonder aardig’: de ‘Tarantula’ mocht zich op zijn 23 ste al kampioen van België (KRC Genk 2011), Spanje (Atletico Madrid 2014) en Engeland (FC Chelsea 2015) noemen. En winnaar van de Europa League (2012) en Copa del Rey (2013) met Atletico en de League Cup (2015) met Chelsea. Om bovendien pas in de laatste minuut van de reguliere speeltijd te buigen in de finale van de Champions League van 2014 tegen Real Madrid (1-1) en vervolgens alsnog ten onder te gaan (4-1). En dan moest dat knotsgekke filmpje nog komen: Thibauting! Spreek uit als ‘Tie-boh-ing’. Het was een uitvinding van een Colombiaanse jongen die een sprong van Thibaut Courtois nabootste, zichzelf filmde en het op You Tube zette. Met al snel honderdduizenden hits én volgers. Volgens het recept: men voert een typische Courtoiskronkel uit waar men zich ook bevindt en men filmt het. Partie plezier verzekerd: je laat je vallen zoals een vogelspin en je spreidt je beide armen zo ver mogelijk uit. Er kwam zelfs een website met ‘thibauting.tumblr.com’ als merknaam waar men zich te pletter kon lachen met beelden van mensen uit de hele wereld. Zij imiteerden in de meest onmogelijke houdingen onze nationale doelman. Aan de andere zijde heerste de ernst. Paul Van Himst vergeleek hem met Lev Yashin, de magische Russische doelman (1929-1990) die tot vandaag de titel draagt van de nummer 1 onder de nummers één. Thibaut onthulde me in dat gesprek van dik vier jaar geleden drie dingen: hij leerde als kind duiken in de tuin van zijn ouders om net als zij te …volleyballen. En om zijn balgevoel te verbeteren, voetbalde hij graag met zijn grote…hond. Om zijn zenuwen te bedwingen trekt hij zich net voor elke match even terug…op het toilet. Van op de pot schiet hij een ‘selfie’ en verstuurt die naar vier voetballende vrienden in België om hen geluk te wensen met hun eigen wedstrijd. Zo amuseerde hij zichzelf. Tegelijk werd een doelpunt maken tegen het ‘ijskonijn’ steeds lastiger. Courtois bleef altijd kalm in het hoofd en ontwikkelde zich tot een ‘allrounder’. Hij is sterk in het vangen van de hoge bal en bij de één-op-één over de grond. En hij is bijna onklopbaar bij schoten op zijn lijn. Dan kwam de echte ‘Tie-Boh-Ing’-man boven en spreidde hij op zijn beurt de beide armen uit. ‘De onhoudbare bal bestaat niet’. Het werd steeds meer zijn waarheid. Zelfs met Lionel Messi of Cristiano Ronaldo als opponent. Ik begon me af te vragen of hij het inderdaad in zich had om écht beter te worden dan Ley Yashin. Daar kom ik momenteel nog steeds niet van terug. Ik vond en blijf vinden: een doelman met zijn allure en postuur zit bij het eerste tegendoelpunt van Wales in de kwartfinale op het EK 2016 op zijn minst ‘in het pak’ en troeft desnoods eigenhandig de koppende ‘tweedeklasser’ Williams af. Heeft de zware blessure roet  in het eten gegooid? Het zou niet de eerste keer zijn dat een knie een keeperscarrière kraakt. Men herinnert zich Christian Piot, de doelman van Standard en de Rode Duivels uit de jaren zeventig, waar Courtois het meest verwantschap mee vertoont. Ik zie steeds meer twijfel bij Thibaut: geen openlijke blunders maar hier een daar een verkeerde beslissing. Soms krijgt hij er zelfs drie om de oren en dat is toch het laatste wat men van hem verwacht. Vaak gaat het om een fractie van een seconde. Bij een andere doelman zou men niet zeuren maar bij Courtois hoopt men wel één ding: dat, met name de onhoudbare bal voor hem niet bestaat.

Welk effect zal het op hem hebben, dat bommetje van Marc Wilmots?