Raf Willems (1960) noemt zichzelf voetbalschrijver met een boekenkast. Hij is uitgever en auteur van meer dan 40 boeken over ‘voetbal met een knipoog naar geschiedenis & samenleving’ en schreef voor het Nederlandse weekblad Voetbal International (1995-2000), de krant NRC Handelsblad (2001-2006) en de website Stichting meer dan Voetbal (2008-20014). Sinds 2014 Initiatiefnemer van voetbaldenktank & onlineplatform De Witte Duivel.
Al lijkt het er toch sterk op dat zijn hoogheid-heiligheid CR7, de god Narcissus van het voetbal zijn laatste kunstje heeft opgevoerd. De Rode Duivels mogen die pluim alvast op hun hoed steken. Exit Cristiano Ronaldo?
Antonin Panenka vertegenwoordigde in zijn optreden de bekoorlijke Tsjechische voetbalschool. Die stijl kenmerkte zich door een uitstekende techniek, trage balcirculatie met onverwachte wendingen en een valse nonchalance.
Voor Van Moer begon dan de grote terugtocht. Hij koos in 1975 voor FC Beringen om er tegen de degradatie aan te hikken en meer tijd te besteden aan zijn café-taverne Wembley op het marktplein in Hasselt.
Dirigeerde zijn paarswit naar zes titels in acht jaar tussen 1960 en 1968. In 1974 overtrof hij zich een laatste keer: hij kreeg zijn vierde Gouden Schoen als beste Belgische voetballer van het Jaar én werd voor de achtste keer landskampioen.
Achter de schermen werd de wet echter gedicteerd door Albert Roosens en Roger Petit, de clubleiders van Anderlecht en Standard. Ze beïnvloedden de opstelling. Goethals had daar weinig tegen in te brengen. Zo viel ik vaak naast het elftal. Sint-Truiden stelde immers niets voor.
Achter het ‘engelengezicht’ – ooit verkozen tot Waalse baby van het jaar – verbergt zich soms een verwoestende woede. Die ontbrandt om de zoveel jaar, zoals bij de affaire-Wasilewski – hij tackelde te wild en brak het been van de Pool
Tegelijk gedroeg hij zich als een individualistische mens. Hij zocht contact met andere topvoetballers uit zijn tijd en onderhield hechte vriendschappen met onder meer Eusebio, Pelé, Uwe Seeler en Bobby Charlton. H
Omdat er te weinig variatie in het spel van de U17 zat, achtte ik het moment gekomen om Eden – amper vijftien op dat moment – te brengen en hem te laten invallen. Wat gebeurde? Al zijn hakjes, overstapjes en trucjes gingen de mist in
Hij opende na drie minuten de score en spurtte het hele veld over naar het op en neer jumpende groepje medeleerlingen van The Purple Talents dat voor mijn neus in een hoekje van de tribune zat.
Wereldkampioen en Europees Kampioen met ‘La Roja’. Het enigma dat zich zelden liet zien zoals hij is. Sergio Busquets. Zien we hem nog ooit terug op het hoogste niveau? Dat vraag ik me enigszins melancholisch af.